Είναι κανόνας της διεθνούς διπλωματίας ότι οι πλέον σημαντικές επιχειρηματικές συμφωνίες ξεκινούν ή ολοκληρώνονται στο κοινό τραπέζι, στο οποίο οι ηγέτες δύο χωρών θα βρεθούν για να συζητήσουν, κατά τη διάρκεια ενός διακρατικού ταξιδιού.
Την τακτική αυτή δεν την αρνούνται, αντίθετα την καλλιεργούν σχεδόν οι πάντες. Από τους ηγέτες των ισχυρότερων οικονομιών του πλανήτη έως τις χώρες με περιφερειακή παρουσία στο παγκόσμιο σκηνικό. Ομως αυτά συμβαίνουν αλλού, γιατί αν θελήσουμε να κρίνουμε την εγχώρια δραστηριότητα σε αυτόν τον τομέα θα διαπιστώσουμε ότι οι επιδόσεις της ελληνικής ηγεσίας σε αυτό το πεδίο ουδέποτε προκάλεσαν αξιοθαύμαστες εντυπώσεις ή άφησαν «οικονομικές αναμνήσεις» με μακροπρόθεσμη πνοή.
Ασφαλώς αποτέλεσαν πάντα ένα εξαιρετικά καλό πεδίο για προσωπική προβολή -ιδιαιτέρα αν η χώρα προορισμού ήταν από αυτές που θεωρούνται πρώτης αξιολόγησης- και σε άλλες, πιο ανέμελες και πλούσιες εποχές, έδιναν την ευκαιρία για δωρεάν τουρισμό σε κρατικούς παράγοντες και παραγοντίσκους κάθε μορφής.
Το γιατί τα ταξίδια αυτά δεν ήταν αποδοτικά για τα ελληνικά χρώματα, είναι κάτι που σηκώνει πολύ συζήτηση, καθώς υπάρχουν πολλές ερμηνείες. Κάποια αναφέρει ότι η ελληνική οικονομική διπλωματία ουδέποτε υπήρξε ισχυρή, δεν διέθετε παράδοση και δεν απέκτησε ποτέ τεχνογνωσία σε αυτόν τον τομέα.
Κάποια άλλη εκτιμά ότι το ελληνικό αναπτυξιακό δυναμικό δεν ήταν ιδιαιτέρα ισχυρό ή σωστά οργανωμένο, ώστε να «πουλήσει» καλά στο εξωτερικό, ενώ μια τρίτη προσέγγιση αναφέρει ότι οι χειρισμοί και σε αυτό το πεδίο εντάσσονται στους ευρύτερους πολιτικούς χειρισμούς και χαρακτηρίζονται από την ίδια αναποτελεσματικότητα που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία.
Οπως και να έχει τα αποτελέσματα των πρωθυπουργικών ταξιδιών, εδώ και πολλά χρόνια κρινόμενα ως μέσα προώθησης ελληνικών προϊόντων και προσέλκυσης επενδύσεων στη χώρα, παίρνουν πολύ κακό βαθμό αξιολόγησης. Το ταξίδι που πραγματοποιεί ο πρωθυπουργός στην Κίνα είναι το τρίτο που πραγματοποιεί ο κ. Σαμαράς στο εξωτερικό.
Το πρώτο του στο Βερολίνο πιστώνεται με την αλλαγή της ευρωπαϊκής στάσης -κυρίως της Γερμανίας- απέναντι στην Ελλάδα. Από το δεύτερο στο Κατάρ τα όποια θετικά αποτελέσματα, αν υπάρχουν, δεν έχουν γίνει ακόμη ορατά.
Ωστόσο το ταξίδι στην Κίνα έχει δικαίως τροφοδοτήσει προσδοκίες. Είναι προφανές ότι στις πρωθυπουργικές βαλίτσες που θα επιστρέψουν από το Πεκίνο ο κάτοχός τους είναι υποχρεωμένος να έχει τοποθετήσει ουσιαστικής αξίας «δώρα». Είναι προσωπικό στοίχημα για αυτόν αλλά θα κρίνει πολλά για τη χώρα.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
