Ζούμε στη χώρα της αυθαιρεσίας και αυτό δεν μπόρεσε να το αλλάξει, τουλάχιστον έως τώρα, ούτε η κρίση η οποία έχει ανατρέψει τα πάντα. Η απόφαση του Συμβούλιου της Επικρατείας περί μη συνταγματικότητας του νόμου για την τακτοποίηση αυθαιρέτων ήρθε να πει σχεδόν το αυτονόητο.
Οτι δεν μπορείς να παραβαίνεις το νόμο και να εξασφαλίζεις στη συνέχεια ατιμωρησία, πληρώνοντας κάποιο αντίτιμο. Και όλα αυτά με τη βούλα του θεσμικού δημιουργού και τηρητή των νόμων, του ελληνικού κράτους. Το θέμα της αυθαίρετης δόμησης αποτελεί ένα από τα διαχρονικά προβλήματα της ελληνικής πραγματικότητας. Είναι αποτέλεσμα των πεπραγμένων μιας πολιτείας, στην οποία ο μόνος σταθερός κανόνας είναι ότι δεν εφαρμόζεται κανένας κανόνας, δεν τηρείται κανένας νόμος και αυτό επιβεβαιώνεται και ενισχύεται καθημερινά.
Το πρόβλημα των αυθαιρέτων είναι πολυδιάστατο και δεν δέχεται απλές λύσεις και γι’ αυτό δεν είναι εύκολο να διατυπώσει κανείς προτάσεις. Είναι βέβαιο, ωστόσο, ότι η χειρότερη αντιμετώπιση που μπορεί να του επιφυλάσσει κανείς είναι να το προσεγγίσει με καθαρά εισπρακτικά κριτήρια. Μια προσέγγιση που δεν διαφέρει καθόλου από τη μικροπαλαιοκομματική λογική άλλων εποχών. Και είναι αποδεδειγμένο ότι κάθε νομιμοποιούμενη παρανομία προετοιμάζει την επόμενη. Κάθε φορά που μια ανομία γίνεται αποδεκτή από το κράτος και την κοινωνία, ανεβαίνει ο πήχης για την επόμενη.
Τα αυθαίρετα υπήρξαν πάντοτε πεδίο δόξης λαμπρό πολιτικού καιροσκοπισμού. Δημιουργήθηκαν, γιατί ουδείς πολιτικός θέλησε ποτέ να πλήξει την... ελεύθερη έκφραση των στεγαστικών αναγκών της κομματικής του πελατείας. Πολλαπλασιάστηκαν, γιατί ο επιφορτισμένος με τον έλεγχο μηχανισμός, διορισμένος από την καρδιά του ίδιου κομματικού συστήματος, ανακάλυψε σύντομα το μεγαλείο της ατιμώρητης διαφθοράς του επίορκου δημόσιου λειτουργού, που τον εισήγαγε στις χάρες του δανεικού και αγύριστου καταναλωτικού ευδαιμονισμού. Θέριεψαν, γιατί οι προεκλογικές περίοδοι έδιναν, κατά τη διάρκεια των «καλών εποχών» της επίπλαστης ευμάρειας, το σύνθημα της πλέον αλόγιστης αυθαιρεσίας στην κάθε είδους δόμηση.
Κυριάρχησαν, γιατί κατά καιρούς το ελληνικό Δημόσιο έστρεψε το βλέμμα του προς τα εκεί όχι με τη ματιά του μετανοημένου φταίχτη, αλλά με την απληστία αυτού που διαπιστώνει ότι μπορεί να εισπράξει επιπλέον από το τερατούργημά του. Το ελληνικό κράτος και οι συνιστώσες του -εκλεγμένες και μη- είχαν επί σειρά ετών την ίδια στάση απέναντι στο θέμα των αυθαιρέτων.
Ποιος θα περίμενε να αλλάξουν στάση την εποχή της χρεοκοπίας... Εν αναμονή της νέας ρύθμισης, η οποία θα προσπαθήσει να διορθώσει τα αδιόρθωτα της προηγούμενης, το μόνο που αναμένουμε είναι ότι θα επιβεβαιωθεί πως η αξιοπιστία του ελληνικού πολιτικού συστήματος είναι σαν το γάλα μικρής διάρκειας: τρώγεται «φρέσκια» και γρήγορα, γιατί, αν προσπαθήσει να τη διατηρήσει κάποιος για μεγάλο χρονικό διάστημα, ξινίζει.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
