Η αναφορά σε «οικονομικό πόλεμο» στον οποίο βρίσκεται η χώρα, αποδεικνύεται αρκετά προσφιλής, τελευταία, στον ελληνικό πολιτικό λόγο. Το συγκεκριμένο εύρημα είχε αρχίσει να χρησιμοποιείται πολύ πριν ο πρόεδρος της Δημοκρατίας επισημοποιήσει τη συγκεκριμένη ορολογία, ενώ από τότε πληθαίνουν οι σχετικές αναφορές και από τα στελέχη της κυβέρνησης.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι συνθήκες που ζούμε τα τελευταία χρόνια θα μπορούσαν να παραπέμψουν, παραβολικά, σε εμπόλεμες συνθήκες -όχι μόνο σε ό,τι αφορά τις στρατηγικές κινήσεις και τις διεκδικήσεις που αναπτύσσονται- αλλά ιδιαίτερα στο πεδίο των υλικών απωλειών που καταγράφονται. Ομως αυτό που θα έπρεπε να μας απασχολήσει περισσότερο, δεν είναι αυτή η ίδια η διαπίστωση η οποία διατυπώνεται και επαναλαμβάνεται, αλλά τα όσα συμβαίνουν κατόπιν αυτής. Αν λοιπόν βρισκόμαστε σε πόλεμο, τι ακριβώς κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε την «εισβολή», διότι επιτιθέμενοι δεν φαίνεται να είμαστε.
Ποια είναι τα όπλα μας και, κυρίως, ποια είναι η στρατηγική μας; Περιμένουμε τις επόμενες ημέρες την επιστροφή της τρόικας, μια κίνηση που αναμφίβολα θα σηματοδοτήσει μια γερή μάχη αυτού του «πολέμου», και ποια είναι η προετοιμασία μας; Οι θέσεις μας και ιδιαίτερα οι πράξεις μας δεν έχουν διαφοροποιηθεί ή ενισχυθεί, σε σύγκριση με όσα υπήρχαν στο τραπέζι πριν από είκοσι ημέρες όταν αποχώρησε η τρόικα, χωρίς να ομολογηθεί επισήμως κάποιο αδιέξοδο, η αίσθηση του οποίου, ωστόσο, ήταν διάχυτη στον αέρα εκείνων των ημερών. Η Κομισιόν στη συνέχεια διατύπωσε κάτι που έμοιαζε με τελεσίγραφο, αν και δεν ονομάστηκε έτσι, αλλά αυτό ακριβώς ήταν.
Ο καιρός πέρασε, η κυπριακή κρίση κορυφώθηκε και εμείς φαινόταν ότι κάνουμε διάφορες συσκέψεις. Οι υπουργοί μεταξύ τους, οι υπουργοί με τον πρωθυπουργό, ενώ θα ακολουθήσει και μια με τους πολιτικούς αρχηγούς. Το αποτέλεσμα ήταν μια δήλωση του υπουργού Οικονομίας την Παρασκευή ότι «είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την τρόικα» και μια διαρροή από το υπουργείο την Κυριακή το απόγευμα ότι «ανησυχούμε και θα ζητήσουμε παράταση, λόγω εξαιρετικών συνθηκών».
Δεν ωφελεί να «χύνουμε δάκρυα» για τη χαμένη ισονομία της Ευρωπαϊκής Ενωσης και να είμαστε ανίκανοι να προετοιμαστούμε, ουσιαστικά, για την πραγματικότητα μιας Ευρώπης, όπου οι εθνικές στρατηγικές επικράτησης έχουν τον πρώτο λόγο. Αλλά το πρόβλημα στις επαφές μας με τις ισχυρές κεντροευρωπαϊκές χώρες και ιδιαιτέρα με τη Γερμανία είναι ότι οι Γερμανοί, στο πλαίσιο της Ενωσης, αλλά και της ευρύτερης γεωπολιτικής ισορροπίας στην περιοχή, αντιμετωπίζουν τις μεταξύ μας σχέσεις σαν μια παρτίδα σκάκι, ενώ εμείς, τόσο στο τραπέζι των συζητήσεων και των διαπραγματεύσεων όσο και εκτός αυτών, πάντα πιστεύουμε ότι παίζουμε μια παρτίδα τάβλι και συμπεριφερόμαστε ανάλογα.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
