Είναι πολύ πιθανόν οι ανέφελες μέρες στη σχέση της ελληνικής κυβέρνησης με την τρόικα και, ενδεχομένως, τους πολιτικούς προϊσταμένους της να τελειώνουν κάπου εδώ. Ο λόγος; Αυτά που έχουν τεθεί στο τραπέζι της συζήτησης δεν είναι λίγα, το αντίθετο μάλιστα, και πολλά είναι και δύσκολα.
Ισως ήταν σχετικά απλό για την ελληνική διαπραγμάτευση να «κόψει» και να «ράψει», πριν από πέντε μήνες, ένα πακέτο μέτρων που είχε συγκεκριμένο οικονομικό αντίκρισμα. Ενάμισι με δύο δισεκατομμύρια νέοι φόροι από τη μια μεριά, καμιά πεντακοσαριά εκατομμύρια περικοπές συντάξεων και παροχών από την άλλη, το «πακέτο» τυλίχθηκε, παρά την οδύνη που εξέφρασαν επισήμως οι εγχώριοι διαπραγματευτές του.
Οι συζητήσεις που ανοίγουν τώρα, όμως, σχετίζονται με θέματα από εκείνα που είτε κάνουν τα πολιτικά χαμόγελα να παγώνουν είτε δοκιμάζουν αλύπητα και σκληρά τις διοικητικές και δημιουργικές υπουργικές ικανότητες. Μια ματιά μόνο στην ατζέντα αρκεί.
Πρώτο θέμα, οι αποχωρήσεις από το Δημόσιο, οι οποίες τίθενται μετ' επιτάσεως από την πλευρά της τρόικας. Εκεί είναι σαφές ότι δεν πρόκειται να έχει καμιά τύχη το αίτημα των δανειστών -οι κομματικές θέσεις είναι σαφείς και φτάνουν έως και κυβερνητική διάλυση- και, καθώς η Κομισιόν αποφεύγει να ανοίξει ελληνικό μέτωπο όταν η Ιταλία παραδέρνει χωρίς προοπτική κυβέρνησης, είναι βέβαιο ότι θα υπάρξει συμβιβασμός σε άλλο πεδίο με την ελληνική πλευρά.
Επόμενο θέμα είναι η αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης, όπου, κοντά στην απροθυμία διατάραξης των σχέσεων με την κομματική πελατεία, προστίθεται και η αποδεδειγμένη διοικητική αδυναμία του πολιτικού προσωπικού να προωθήσει λύσεις που θα βελτίωναν την κρατική αποτελεσματικότητα.
Οσο για το τρίτο σκέλος των διαρθρωτικών αλλαγών, αυτό που αφορά στο φορολογικό πεδίο, είναι βέβαιο ότι στις Βρυξέλλες η φράση «ελληνική φορολογική μεταρρύθμιση» αποτελεί το πιο σύντομο πολιτικό και οικονομικό ανέκδοτο.
Καθώς έτσι έχουν τα πράγματα, είναι πολύ πιθανόν ότι, στο τέλος, οι άνθρωποι της τρόικας θα σηκωθούν από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων έχοντας πάρει όχι τις διαρθρωτικές αλλαγές που ζητούν, αλλά -τι πρωτότυπο- κάποιους νέους φόρους. Μπορεί να έχουν διαμηνύσει ότι η οικονομία δεν σηκώνει νέους τυφλούς φόρους, αλλά αυτό το λένε εδώ και τρία χρόνια και, στο τέλος κάθε συζήτησης, το βάρος πέφτει και πάλι στην επιπλέον φορολόγηση των γνωστών πηγών που έχουν ήδη στερέψει.
Αλλωστε, αν η Κομισιόν ενδιαφερόταν ουσιαστικά για το τι συμβαίνει στο εσωτερικό της χώρας λόγω της πολιτικής που εφαρμόζεται, θα έκανε κάτι περισσότερο από το να εκδίδει ταξιδιωτικές οδηγίες προς τα στελέχη της για το πώς θα προφυλαχθούν όταν η Αθήνα αρχίζει να θυμίζει Καμπούλ.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
