Δέκτης σφοδρών επιθέσεων, από βουλευτές και πρώην υπουργούς της ΝΔ, έγινε ο υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Στουρνάρας, για την αναφορά του ότι στην περίοδο 2007-2009 ξέφυγε, κάπως, η κατάσταση στα δημοσιονομικά.
Ανατρέχοντας στα στοιχεία της συγκεκριμένης περιόδου, διαπιστώνει κανείς πως το έλλειμμα το 2007 ήταν στο 6,5% του ΑΕΠ, το 2008 αυξήθηκε στο 9,8% του ΑΕΠ και το 2009 έφτασε στο 15,6% (άντε και με την προσθήκη κονδυλίων που δεν θα έπρεπε να εισαχθούν). Αντίστοιχα, το δημόσιο χρέος το 2007 ήταν στο 107,2% του ΑΕΠ, το 2008 αυξήθηκε στο 113% του ΑΕΠ και το 2009 διαμορφώθηκε στο 129,4%.
Ούτε τα στοιχεία του ελλείμματος ούτε του δημοσίου χρέους δείχνουν ενάρετο δημοσιονομικό βίο για τη συγκεκριμένη περίοδο και άλλωστε ο τότε πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής, παραδέχτηκε το πρόβλημα, αφού προκήρυξε εκλογές το φθινόπωρο του 2009, ζητώντας την ψήφο των πολιτών για να λάβει δημοσιονομικά μέτρα. Και οι ίδιοι τότε, σε εκείνη την προεκλογική περίοδο, επιχειρηματολογούσαν υπέρ της λήψης μέτρων, σε αντίθεση με το «λεφτά υπάρχουν» που υποστήριζε το ΠΑΣΟΚ.
Επειδή, προφανώς, όλα αυτά τα γνωρίζουν, ο στόχος των επικριτών, μάλλον, δεν είναι ο κ. Στουρνάρας. Στοχεύουν στην πολιτική του, την οποία όχι μόνο δεν επικρίνουν αλλά στηρίζουν με την ψήφο τους. Αλλωστε, στις κατ' ιδίαν συζητήσεις κυβερνητικών βουλευτών, επιχειρείται να περάσει το μήνυμα ότι είναι «μέτρα Στουρνάρα» και όχι κυβερνητικά μέτρα.
Ολοι βολεύονται με τη λήψη μέτρων που μας διατηρούν στην ευρωπαϊκή δημοσιονομική νομιμότητα και εντός της Ευρωζώνης, αλλά ταυτόχρονα γυρίζουν την πλάτη τους στη... βρόμικη δουλειά.
Προφανώς, η ελληνική κρίση, αν και υπάρχουν πολλοί διαθέσιμοι να παίξουν το ρόλο του σωτήρα, με λύσεις από το καπέλο του ταχυδακτυλουργού, όπως και αρκετοί προφήτες που δηλώνουν ότι είχαν εγκαίρως προβλέψει τις εξελίξεις, είναι ...ορφανή από πατεράδες, αφού ουδείς έως τώρα -επώνυμος ή μη- έχει βρει το θάρρος να δεχθεί, ευθαρσώς και δημοσίως, το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί για τις δραματικές εξελίξεις.
Αυτό βεβαίως αποτελεί σφοδρό παράδοξο διότι όσο και αν προσπαθήσουμε να αρνηθούμε την ύπαρξη της κρίσης, η ζοφερή πραγματικότητα που ζούμε τα τελευταία χρόνια και το συνεχώς επιδεινούμενο περιβάλλον, δεν μας επιτρέπουν ούτε στιγμή να λησμονήσουμε πού ακριβώς βρισκόμαστε.
Και είναι επίσης σαφές ότι, εφόσον η κρίση υφίσταται, υπάρχουν και ευθύνες για τη γέννησή της. Οσοι προσπαθούν να εντάξουν τα εγγενή ελληνικά προβλήματα στο χωνευτήρι της ευρύτερης ευρωπαϊκής κρίσης δεν αναζητούν λύσεις, αλλά άλλοθι για επανάληψη του εγκλήματος.
ΠΑΝΟΣ ΚΑΚΟΥΡΗΣ - [email protected]
