Σε συμβιβαστικές συμφωνίες αναφορικά με το ρόλο του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αλλά και τον λεγόμενο «χρυσό κανόνα» της δημοσιονομικής πειθαρχίας τείνουν οι χώρες της ΕΕ (πλην της Βρετανίας) οι οποίες συμφώνησαν στις 9 Δεκεμβρίου στις Βρυξέλλες στη δημιουργία μιας νέας Συνθήκης για την οικονομική διακυβέρνηση στην Ευρώπη. Με βάση το τελευταίο σχέδιο συμφωνίας που είδε το φως της δημοσιότητας, προβλέπονται τα εξής:
Α. Σχετικά με τις εξουσίες του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, το αρχικό κείμενο προέβλεπε την αποκλειστική αρμοδιότητά του να επαληθεύει κατά πόσον τα κράτη μέλη εφαρμόζουν το «χρυσό κανόνα» που περιορίζει το δημόσιο δανεισμό, σύμφωνα με τη συμφωνία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 9ης Δεκεμβρίου. Το δεύτερο κείμενο περιελάμβανε τροποποιήσεις ως προς το ότι το Δικαστήριο θα ήταν υπεύθυνο για την εφαρμογή των διαδικασιών σχετικά με το υπερβολικό έλλειμμα.
Το τρέχον κείμενο προβλέπει ότι ο μόνος ρόλος του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου θα είναι η επαλήθευση ότι τα κράτη εγγράφουν την υποχρέωση τήρησης του χρυσού κανόνα στα εθνικά τους συντάγματα ή σε ισοδύναμα νομοθετικά κείμενα.
Β. Σχετικά με το ρόλο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η νομική υπηρεσία του Συμβουλίου γνωμοδότησε ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν έχει τη δυνατότητα προσφυγής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Με άλλα λόγια η Επιτροπή δεν έχει τη «νομιμοποίηση» αλλά ούτε και την «αποτελεσματική διαδικασία» για να επιβάλλει κυρώσεις απευθείας στον προϋπολογισμό ενός κράτους μέλους.
Στην τρέχουσα εκδοχή του κειμένου, ένα κράτος μέλος το οποίο έχει σχετικές υποψίες, μπορεί να ζητήσει από την Επιτροπή να εκπονήσει αναφορά σχετικά με το εάν ένα άλλο κράτος μέλος σέβεται ή όχι τις δεσμεύσεις του.
Γ. Σχετικά με το «χρυσό κανόνα», υπήρχε μία μεγάλη πλειοψηφία κρατών που επιθυμούσαν την ελάφρυνση των διατάξεων που αφορούσαν την τήρησή του. Όπως εξηγεί μία πηγή, κατά την άποψή τους θα αρκούσε μία ισχυρή δέσμευση από την πλευρά κάθε κράτους μέλους.
Οι σχετικές δημοσιονομικές υποχρεώσεις θα εγγραφούν, κατά προτίμηση, στα εθνικά συντάγματα. Αυτή η ευελιξία ζητήθηκε ιδιαίτερα από τη Δανία και την Ιταλία, γιατί αυτές οι δύο χώρες δεν διαθέτουν ένα επίπεδο νομοθεσίας ισοδύναμο με το Σύνταγμα.
ΑΠΕ-ΜΠΕ
