Εάν αναλογιστεί κανείς ποια είναι η καλύτερη σύνθεση των διοικητικών συμβουλίων, η απάντηση έρχεται εύκολα: «διαφορετικότητα», σύμφωνα με σημερινό άρθρο της The Wall Street Journal.
Όταν τα μέλη ενός δ.σ. σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, αυτό σημαίνει ότι αντιμετωπίζουν και τα προβλήματα με τον ίδιο τρόπο. Δεν υπάρχει ανταγωνισμός για την επικράτηση της καλύτερης ιδέας, ούτε αλληλοσυμπλήρωση των σκέψεων. Εάν, όμως, οι απόψεις διίστανται, πέφτουν διαφορετικές προτάσεις στο τραπέζι, με αποτέλεσμα την καλύτερη διακυβέρνηση.
Αυτά, όμως, ισχύουν στη θεωρία, σημειώνει η εφημερίδα. Δυστυχώς, ελάχιστα διοικητικά συμβούλια που εφάρμοσαν αυτή την τακτική είδαν τις προσδοκίες τους να παίρνουν σάρκα και οστά. Οι περισσότερες εταιρείες δεν είδαν καμία διαφορά στις επιδόσεις τους, ενώ αρκετές ήταν αυτές που ανέφεραν συγκρούσεις και ταραχές σε διοικητικό επίπεδο.
«Τι είναι, όμως, αυτό που εμποδίζει τη θεωρία να γίνει πράξη;» διερωτάται η αμερικανική εφημερίδα. Υπαίτιος είναι μάλλον η ανθρώπινη φύση, καταλήγει. Όσο εποικοδομητική και αν θεωρείται η διαφορετικότητα, στην πράξη κάνει τα άτομα να αισθάνονται σύγχυση, απειλή και έντονο ανταγωνισμό.
Στο τέλος, τα μέλη των δ.σ. που διορίζονται λόγω του διαφορετικού υπόβαθρου και των πεποιθήσεών τους, απομονώνονται και αγνοούνται. Τη θέση της καινοτομίας και της δημιουργικής αλληλεπίδρασης παίρνουν οι προσωπικές έριδες.
Η λύση, όμως, δεν είναι η αποφυγή της διαφορετικότητας, επισημαίνει η WSJ. Αυτό που πρέπει να κάνουν τα διοικητικά συμβούλια είναι να περιορίσουν τις τριβές που συχνά επιφέρει η πολυσυλλεκτική δομή και να επωφεληθούν των προνομίων που προσφέρει.
