Η διαμάχη για τη συνδρομή ή μη της Ελλάδας έχει επαναφέρει στο προσκήνιο μια μακροχρόνια, υποβόσκουσα διαφωνία μεταξύ των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων –της Γαλλίας και της Γερμανίας– σχετικά με τη φύση και το στόχο του ευρώ, αναφέρει σε σημερινό του δημοσίευμα το Reuters.
Με τις πιέσεις των ψηφοφόρων να κλιμακώνονται, οι κυβερνήσεις του Βερολίνου, του Παρισιού και της Αθήνας φαίνεται να έχουν χάσει τον έλεγχο. «Όλες οι παλιές διαφορές που είχαν ανακύψει κατά την εισαγωγή του ευρώ έρχονται ξανά στην επιφάνεια μετά από μια δεκαετία σχετικής σταθερότητας που μας είχε κάνει να νομίζουμε ότι πρόκειται για ακαδημαϊκές και ιστορικές διαφορές», σχολιάζει ο Τόμας Κλάου, συγγραφέας βιβλίου για τη γένεση του ενιαίου νομίσματος.
Οι Γερμανοί είχαν συναινέσει στη δημιουργία μιας νομισματικής ζώνης στη δεκαετία του 1990, υπό την προϋπόθεση ότι το ευρώ θα είναι τόσο ισχυρό όσο το μάρκο, με χαμηλό πληθωρισμό, δημοσιονομική πειθαρχία και κανένα έλεος στους αδύνατους. Έτσι, επέμειναν στη σύσταση μιας ανεξάρτητης κεντρικής τράπεζας, ανεπηρέαστης από τις πολιτικές πιέσεις, η οποία θα διασφαλίζει τη σταθερότητα των τιμών.
Η Γαλλία, από την άλλη πλευρά, είδε εξΆ αρχής το εγχείρημα του ευρώ ως ένα σχέδιο πολιτικής, με στόχο τη δέσμευση της Γερμανίας στην Ευρώπη και τη σύσταση μιας ισχυρής ΕΕ σε διεθνές επίπεδο. Οι Γάλλοι προτιμούσαν ένα πιο «μαλακό» νόμισμα, του οποίου η συναλλαγματική ισοτιμία θα καθορίζεται από τους υπουργούς οικονομικών ούτως ώστε τα γαλλικά αεροπλάνα και τα σιτηρά να διατηρούν την ανταγωνιστικότητά τους στις παγκόσμιες αγορές.
Το Παρίσι οραματιζόταν μια «ευρωπαϊκή οικονομική κυβέρνηση», η οποία θα λειτουργεί ως αντίβαρο στην ΕΚΤ και θα προωθεί τους πρωταθλητές της ευρωπαϊκής βιομηχανίας.
Στο μεγάλο παζάρι, οι Γερμανοί κέρδισαν το «σκληρό» ευρώ, την ανεξάρτητη ΕΚΤ και την –υποτιθέμενη– δημοσιονομική πειθαρχία. Οι Γάλλοι κέρδισαν το δικαίωμα των Ευρωπαίων υπουργών οικονομικών να καθορίζουν τη συναλλαγματική πολιτική του ευρώ, παρότι ποτέ δεν εφαρμόστηκε.
Για δέκα συναπτά έτη, το ευρώ σημείωσε εντυπωσιακή επιτυχία, εξασφαλίζοντας πρωτοφανή συναλλαγματική σταθερότητα, συγκράτηση των τιμών και χαμηλά επιτόκια στην περιοχή. Το υπέρογκο χρέος της Ελλάδας, όμως, έχει συγκεντρώσει τους προβολείς στις αδυναμίες των δημοσιονομικών κανονισμών και στις θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ Γάλλων και Γερμανών.
