Σύμφωνα με τον αρθρογράφο των Financial Times, Φίλιπ Στίβενς, τα κύρια συμπεράσματα που εξάγονται από τη σύνοδο κορυφής του G20 είναι τέσσερα: η ενεργός –αν και διστακτική– συμμετοχή της Κίνας στον πολυμερισμό, οι εντεινόμενες προκλήσεις της Μέσης Ανατολής για τη Δύση, η ισχύς των ΗΠΑ και η προσπάθεια του Ομπάμα να θέσει νέους κανόνες στη διεθνή σκακιέρα και η θέση της Ευρώπης στο περιθώριο της επιρροής.
Όσον αφορά στην εμφάνιση της Κίνας, στα εξώφυλλα των διεθνών ΜΜΕ μονοπώλησε η στροφή του Πεκίνου προς μια πιο «υπεύθυνη» θέση ως προς τη μείωση των ρύπων. Σύμφωνα με τους FT, η στάση της Κίνας αυτή τη φορά ήταν σαφώς πιο δυναμική από τις προηγούμενες, γεγονός που υποδηλώνει ότι το Πεκίνο έχει αντιληφθεί τη δύναμή του και –καθότι χωρίς ιδιαίτερες απώλειες από τη διεθνή κρίση– προτίθεται να συμμετέχει ενεργά στα διεθνή πράγματα.
Μπορεί η πρόκληση που αντιμετωπίζει η Δύση από την Ανατολή ήταν εμφανής στο πρόσωπο του Αχμαντινετζάντ, αλλά οι ευαίσθητες ισορροπίες εξουσίας στη Μ. Ανατολή είναι εύθραυστη σε πολύ περισσότερα επίπεδα. Η αμερικανική παντοδυναμία στην περιοχή έχει δεχθεί σφοδρό πλήγμα από τον πόλεμο στο Ιράκ, την εξέγερση στο Αφγανιστάν και την ισχυρή πεποίθηση μεταξύ των αραβικών κρατών ότι η Ουάσιγκτον αδυνατεί να ανταπεξέλθει. Ο μόνος τρόπος για να αποκατασταθεί το κύρος των ΗΠΑ, σύμφωνα με τους FT, είναι να παρουσιάσει η Ουάσιγκτον τις παραμέτρους μιας τελικής συμφωνίας μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινίων, πράγμα αμφίβολο δεδομένου του ρίσκου μιας τέτοιας πρωτοβουλίας.
Το τρίτο ζήτημα που ανακύπτει από τη σύνοδο του Πίτσμπουργκ είναι ο ρόλος των ΗΠΑ ως παγκόσμιου ηγέτη. Εάν η Ουάσιγκτον δεν μπορέσει να σηκώσει αυτό το βάρος, δεν υπάρχει άλλο κράτος σήμερα που να μπορεί να την αντικαταστήσει. Αυτό σημαίνει ότι η έκκληση του Μπάρακ Ομπάμα προς τις υπόλοιπες χώρες να μοιραστούν το βάρος της ηγεσίας υπονομεύει την υπόσταση των Ηνωμένων Πολιτειών ως η απόλυτη υπερδύναμη.
Σε ό,τι αφορά στην Ευρώπη, τέλος, ο αρθογράφος παρατηρεί ότι εξακολουθεί να βρίσκεται σε διαδικασία περιθωριοποίησης, όσο και αν κάποιοι Ευρωπαίοι ηγέτες επιμένουν να πιστεύουν το αντίθετο. Η συμμετοχή της Ευρώπης στη διαμόρφωση της διεθνούς σκηνής είναι ανύπαρκτη, ενώ ακόμη και στις κλιματικές αλλαγές που έλαβε ουσιαστικές πρωτοβουλίες, η επιρροή της σήμερα επισκιάζεται από την πολυαναμενόμενη συμφωνία για το κλίμα μεταξύ των δύο μεγάλων κυριών: της Κίνας και της Αμερικής.
