Αλήθεια, ποια κοινωνία ανέχεται να υπάρχει θέμα καθαριστριών στην επικαιρότητα; Γιατί θα πρέπει το συγκεκριμένο ζήτημα, με αυτή την τόσο «ευαίσθητη» κατηγορία εργαζομένων, να μην έχει λυθεί; Έφτασε στο σημείο, το υπουργείο Εργασίας, να παραθέσει στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία είναι καλύτερο να τοποθετηθούν εργολάβοι στο δημόσιο και μέσω αυτών να προσληφθούν καθαρίστριες και όχι απευθείας με ατομικές συμβάσεις όπως γινόταν έως τώρα.
Είναι καλύτερα, για τις δημόσιες δαπάνες, οι οποίες θα μειωθούν και από 4 εκατ. ευρώ που ήταν πέρσι, μόνο στον ΟΑΕΔ, για 500 καθαρίστριες, του χρόνου δεν θα υπερβούν τα 3,7 εκατ. ευρώ. Αφήστε που και τα προϊόντα καθαρισμού, θα τα αναλάβει ο ανάδοχος. Ναι, πολύ καλά διαβάζετε, αυτό είναι η επίσημη επιχειρηματολογία του υπουργείου Εργασίας για το θέμα.
Όμως, η πραγματικότητα, όπως αναδεικνύεται από τα συνδικάτα, που έχουν σταθεί στο πλευρό των καθαριστριών, μοιάζει κάπως διαφορετική. Εξηγούμαστε:
Οι καθαρίστριες του ΟΑΕΔ, είχαν συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Λάμβαναν συνεπώς κανονικά μισθό, κάθε μήνα. Τώρα, με το νέο διαγωνισμό που προωθείται, υπάρχουν πληροφορίες που θέλουν να προσλαμβάνονται οι ίδιες ή κάποιες άλλες, ως ωρομίσθιοι εργαζόμενοι. Είναι σαφές ότι, αν κάτι τέτοιο συμβαίνει, τότε οι αποδοχές τους, στο τέλος του μήνα, θα είναι σημαντικά μειωμένες, σε σχέση με την προηγούμενη σύμβαση. Άλλωστε, αυτός είναι και ο ορισμός του ωρομίσθιου εργαζόμενου: Εργάζεται και πληρώνεται για κάθε ώρα που προσφέρει την εργασία του, μόνο όσες ώρες τον χρειάζεται ο εργοδότης του, τίποτα περισσότερο. Μοιάζει απίθανο να απασχολούνται οι καθαρίστριες, ως ωρομίσθιες, 25 μέρες το μήνα, 8 ώρες την ημέρα. Έτσι όμως, πράγματι επιτυγχάνεται εξοικονόμηση δαπάνης. Αλλά και μικρότερος μισθός.
Ειδικά ως προς το τελευταίο, υπάρχουν πληροφορίες που θέλουν, μόνο στο κτίριο της κεντρικής διοίκησης, να εκτινάσσεται η δαπάνη από τα 8.000 ευρώ (στοιχεία Σεπτεμβρίου) για 16 καθαρίστριες, στα 15.500 ευρώ το μήνα, με την καινούργια συνθήκη. Άρα και λιγότερα χρήματα για τις καθαρίστριες και σχεδόν διπλάσια δαπάνη; Τι συμβαίνει;
Προφανώς, ένα μέρος από το κονδύλι που θα εκταμιευθεί θα καταλήξει στον εργολάβο που θα επιλεχθεί ως ανάδοχος. Λογικό και επόμενο. Όμως από αυτό το σημείο μέχρι να διπλασιαστεί η δαπάνη, φαίνεται περίεργο. Επίσης, πώς γίνεται το υπουργείο Εργασίας να επιμένει ότι τελικά, το κόστος θα είναι μικρότερο σε σχέση με το παρελθόν;
Η απάντηση λένε οι «κακές γλώσσες», ίσως να κρύβεται στον ΦΠΑ. Αν αυτός εγγράφεται κανονικά στη δαπάνη που έχει προϋπολογιστεί, τότε όλα καλά. Αν όμως όχι, με την έννοια ότι πρόκειται για ένα ποσό που επιστρέφει στα δημόσια ταμεία, μέσω της Εφορίας, τότε πράγματι προκύπτει «λογιστική» μείωση δαπάνης. Όχι όμως και πραγματική.
Πάντως, η αρχική τοποθέτηση παραμένει: Μια κοινωνία, μια Πολιτεία που έχει διαχειριστεί εδώ και έντεκα χρόνια μια τεράστια και πρωτοφανή οικονομική κρίση και την τελευταία διετία μια άλλη, υγειονομική, δεν θα έπρεπε να ασχολείται με τις καθαρίστριες. Θα έπρεπε να λύνει αυτά τα θέματα χωρίς γκρίνιες και παρατράγουδα και χωρίς ίχνος κινδύνου ανεργίας, γι’ αυτές τις αξιοπρεπέστατες κυρίες, που ολημερίς αγόγγυστα προσφέρουν τον καλύτερό τους εαυτό, για να καθαρίζουν κτίρια.
Βασίλης Αγγελόπουλος
