Της Εφης Τριήρη
Η έλλειψη εργαζομένων στην εποχή της "Μεγάλης Παραίτησης" όπως χαρακτηριστικά την αποκάλεσαν, συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό. Αυτό ωστόσο που είναι εντυπωσιακό είναι η έλλειψη εργαζομένων κυρίως από τις νεότερες ηλικίες, κάτι που αναμένεται να γίνει ακόμη πιο έντονο όταν θα τελειώσει η πανδημία, όπως δείχνουν έρευνες. "Θα πρέπει να αλλάξουμε άρδην τον τρόπο με τον οποίο προσπαθούμε να προσελκύσουμε τις νεότερες γενιές στον χώρο της μεταποίησης. Εάν δεν το επιτύχουμε, τότε δεν θα έχουμε εργατικό δυναμικό για να φτιάξουμε τα προϊόντα μας", αναφέρει στους FT ανώτατο στέλεχος εταιρείας από τον χώρο της βαριάς βιομηχανίας των ΗΠΑ.
Η «αρνητική αντίληψη» της βιομηχανίας
Πολλές μονάδες μεταποίησης βρέθηκαν αντιμέτωπες με έλλειψη εργατικού δυναμικού πριν ακόμη ξεσπάσει η πανδημία. Μελέτες που είχαν ήδη γίνει από το 2018 είχαν προβλέψει ότι η αμερικανική μεταποίηση κινδύνευε με μία έλλειψη 2,4 εκατ. εργαζομένων πριν από το 2030, αποδίδοντας ως επί το πλείστον το πρόβλημα στην "αρνητική αντίληψη" της βιομηχανίας.
Σε μία συνάντηση με μάνατζερ κορυφαίων βιομηχανιών, ο Αμερικανός πρόεδρος Τζο Μπάιντεν, είχε δώσει πρόσφατα την εξής συμβουλή, όταν ρωτήθηκε πως μπορούν να αντιμετωπιστούν οι ελλείψεις σε εργατικό δυναμικό: "Πληρώστε τους περισσότερο". Και εδώ ακριβώς τίθεται το εξής ερώτημα: "Αυτό θα αρκούσε για να βρεθούν νέοι εργαζόμενοι;", "Οχι και τόσο πολύ", απαντούν ειδικοί. Όπως χαρακτηριστικά το έθεσε μάνατζερ κορυφαίας αμερικανικής βιομηχανίας, οι υψηλοί μισθοί σίγουρα είναι κάτι σημαντικό, όμως "δεν είναι το κίνητρο που έγινε πόλος έλξης για τις παλαιότερες γενιές και το οποίο θα μπορούσε να προσελκύσει τώρα τις νεότερες".
Ο μάνατζερ υπογραμμίζει ότι αυτό ήταν ένα καλό κίνητρο για τους εργαζομένους που γεννήθηκαν τη δεκαετία του 1980, για τη γενιά Millennial, που σήμερα έχει συμπληρώσει την ηλικία των 40 ετών, αλλά δεν είναι και τόσο θελκτικό για τους εργαζομένους της γενιάς της Generation Z, όσους δηλ. γεννήθηκαν από το 1997 και ύστερα. "Η ιδέα ότι τα χρήματα δεν είναι τα πάντα" υπήρχε από παλιά. Ο Αμερικανός ψυχολόγος Frederick Herzberg, στη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 έδειξε με τη θεωρία του των δύο παραγόντων για το κίνητρο στην εργασία ότι οι μισθολογικές απολαβές εντάσσονται στον "παράγοντα υγιεινή" που δεν οδηγεί απαραιτήτως στην ικανοποίηση αυτή καθεαυτή όσον αφορά στην εργασία αλλά απλά αποτρέπει τη δυσαρέσκεια - όπως επίσης και ότι η καλή υγιεινή δεν οδηγεί σε καλή υγεία, αλλά απλά, εάν δεν υπάρχει, μπορεί να προκαλέσει ασθένειες. Ο ψυχολόγος αναφέρεται σε μία σειρά από παράγοντες που διευκολύνουν την ικανοποίηση του εργαζομένου, όπως η εξατομίκευση και η ανάπτυξη της προσωπικότητας, η ελευθερία και η ευελιξία, η υποστήριξη, η αφαίρεση των στοιχείων του ελέγχου και η δημιουργία καλής ατμόσφαιρας που σημαίνει καλές σχέσεις μεταξύ των εργαζομένων και συνεργασία.
Αυτό λοιπόν που συμβαίνει σήμερα θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο για τη Μεγάλη Επαναξιολόγηση του εργασιακού περιβάλλοντος, μία τάση που φαίνεται να έγινε ακόμη πιο έντονη από την πανδημία για μία μερίδα εργαζομένων.
Να σημειωθεί ότι από τον Απρίλιο έχουν αποχωρήσει από την εργασία τους περί τα 15 εκατομμύρια Αμερικανοί, νούμερο εξόχως εντυπωσιακό, ενώ το 40% των εργαζομένων σε ΗΠΑ, Αυστραλία, Βρετανία, Καναδά και Σιγκαπούρη δηλώνουν ότι είναι πολύ πιθανόν να παραιτηθούν μέσα στους επόμενους έξι μήνες, όπως έδειξε έρευνα της McKinsey τον προηγούμενο μήνα. Ακόμη πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι περίπου τα δύο-τρίτα όσων σκέφτονται να παραιτηθούν είναι ότι δεν έχουν βρει άλλη εργασία.
Οι βασικοί λόγοι
Η έρευνα έδειξε ακόμη ότι ο μισθός δεν είναι η κύρια αιτία που οι εργαζόμενοι θέλουν να αναζητήσουν αλλού μία καλύτερη τύχη. Οι βασικοί λόγοι είναι ότι δεν αισθάνονται επαρκώς αναγνωρισμένοι από τους εργοδότες τους και από τη διεύθυνση ή επίσης νοιώθουν ότι δεν ανήκουν ή δεν έχουν αφομοιωθεί στο συγκεκριμένο εργασιακό χώρο.
Ποιά είναι η απάντηση λοιπόν στο πρόβλημα αυτό; Αρκετοί μάνατζερ αναφέρουν μεγαλύτερη αυτονομία και ελευθερία κινήσεων, περισσότερη αναγνώριση, πιο ευέλικτες ώρες εργασίας, καλύτερες διακοπές και ο,τιδήποτε καθιστά πιο ευχάριστο τον εργασιακό τους βίο. "Ο μισθός είναι σημαντικός, όμως θέλω να ζήσω τη ζωή μου", απαντά εργαζόμενος από τη γενιά Z.
Ευκαιρία λοιπόν για επαναξιολόγηση του εργασιακού βίου, με τις αυξήσεις των μισθών να συνοδεύονται και από άλλους παράγοντες. Η γενιά Ζ ανακαλύπτει τον εαυτό της ή πρόκειται για κάτι βαθύτερο; Ας ελπίσουμε για το δεύτερο, καθότι πρόκειται για μία γενιά, που παρότι την έχουν πολλοί κατηγορήσει ως επιφανειακή, παίρνει θέση σε κρίσιμα κοινωνικά ζητήματα, από τη ρατσιστική βία, τις κοινωνικές διακρίσεις και την παγκόσμια ανισότητα και κάνει υπόθεσή της το μέλλον του πλανήτη, το περιβάλλον και την κλιματική αλλαγή.
