Του Θάνου Τσίρου
Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι που κόλλησαν το πρώτο τους ένσημο μέσα στην τελευταία 10ετία, δεν έχουν νοιώσει το συναίσθημα του να βλέπουν αύξηση στον μισθό τους.
Τα μέτρα της μνημονιακής περιόδου (ατομικές συμβάσεις, μείωση κατώτατου μισθού, «πάγωμα» τριετιών, καταργήσεις δώρων στο δημόσιο κλπ) και η παρατεταμένη ύφεση μετέτρεψαν την έννοια της αύξησης σε μια «μακρινή ανάμνηση».
Το τελευταίο διάστημα ωστόσο, πυκνώνουν οι ενδείξεις ότι αυτή η περίοδος οδεύει προς το τέλος της. Και όχι μόνο εξαιτίας των αποφάσεων για τις αυξήσεις στον κατώτατο μισθό (σ.σ χθες ο υπουργός Εργασίας άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο και για κάτι καλύτερο από το +2% της 1/1/2022 σε περίπτωση που επιβεβαιωθεί ο ταχύτερος ρυθμός ανάπτυξης) αλλά και εξαιτίας των ισορροπιών που διαμορφώνονται στην αγορά εργασίας.
Έρευνες αγοράς αναδεικνύουν ολοένα και πιο έντονα το ζήτημα της αδυναμίας πολλών επιχειρήσεων να βρουν εξειδικευμένο προσωπικό. Όσο αυτό θα εντείνεται, τόσο θα δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για αυξήσεις μισθών, πολύ απλά διότι και οι εργοδότες θα καλούνται να πληρώσουν «κάτι παραπάνω» για να καλύψουν την ανάγκη τους.
Από την άλλη, είναι δεδομένο ότι η ανάπτυξη φέρνει αύξηση της ζήτησης η οποία πρέπει να καλυφθεί με την αντίστοιχη προσφορά την οποία κάποιος θα πρέπει να παράξει.
Γι’ αυτό και υπάρχει η εκτίμηση ότι η ανοδική τάση των μισθών, αργά ή γρήγορα θα επεκταθεί και στο μη εξειδικευμένο προσωπικό. Ποιο θα είναι το ύψος των αυξήσεων και κατά πόσο αυτές θα είναι μεγαλύτερες από τον πληθωρισμό, θα φανεί. Το μεγάλο ερώτημα είναι αν θα επιβεβαιωθούν όσοι πιστεύουν ότι σύντομα θα γυρίσουμε σελίδα στην αγορά εργασίας ύστερα από μια ολόκληρη 10ετία.
