Του Γιώργου Φωκιανού
[email protected]
Η σινοαμερικανική διελκυστίνδα που ως «τρόπαιο» έχει την υπογραφή εμπορικής συμφωνίας μεταξύ των δύο χωρών συνεχίζεται, παρά τις πολλές φορές που Ουάσιγκτον και Πεκίνο εμφανίζονται να οδηγούνται σε τερματισμό του ιδιότυπου αυτού game, ενός «παιχνιδιού» που στοιχίζει πολλά δισ. και επηρεάζει την παγκόσμια οικονομία.
Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε φορά που γράφεται κάτι για πιθανή συμφωνία ή πιθανό τέλμα στις εμπορικές διαπραγματεύσεις ΗΠΑ - Κίνας, οι αγορές αντιδρούν με το αντίστοιχο «ασανσέρ» στις χρηματιστηριακές επιδόσεις, με τις τελευταίες πληροφορίες να θέλουν τις συνομιλίες των δύο μεγαλύτερων οικονομιών του πλανήτη να έχουν κολλήσει και πάλι.
Όλα ξεκίνησαν πριν από ενάμιση χρόνο όταν ο Αμερικανός πρόεδρος, Ντόναλντ Τραμπ, εξαπέλυσε εμπορικό πόλεμο εναντίον της Κίνας, στο πλαίσιο της προσπάθειάς του να αναγκάσει το Πεκίνο να τερματίσει τις «κακόπιστες» εμπορικές πρακτικές. Μια σύγκρουση, η οποία κορυφώθηκε με την ανταλλαγή τιμωρητικών δασμών σε εμπορεύματα αξίας εκατοντάδων δισ. δολαρίων και έπληξε σχεδόν το σύνολο των διεθνών εμπορικών συναλλαγών.
Παρά τις κατά καιρούς ενδείξεις για αποσυμφόρηση της έντασης και την προοπτική επανέναρξης νέου γύρου διαπραγματεύσεων, ο Τραμπ εμφανίζεται αδιάλλακτος και καλεί τις αμερικανικές επιχειρήσεις να βρουν εναλλακτικούς προμηθευτές εκτός της Κίνας.
Την ίδια ώρα οι προειδοποιήσεις για το «υψηλό κόστος» του εμπορικού πολέμου συνεχίζονται με πιο ενδεικτικό alarm αυτό από τη γενική διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα, που έστειλε μήνυμα πως το κόστος της εμπορικής αυτής διαμάχης θα μπορούσε να στοιχίσει 700 δισεκατομμύρια δολάρια, ένα ποσό ίσο «με ολόκληρη την οικονομία της Ελβετίας».
Μπορεί βέβαια όλα αυτά να μην έχουν να κάνουν με την αδιαλλαξία των δύο πλευρών (sic!) και απλά να αποτελούν μέρος του περίφημου κινεζικού εθίμου για τα δώρα, ότι δηλαδή «η άρνηση αποτελεί μέρος της αποδοχής», κάτι που αν ίσχυε θα έπρεπε σιγά-σιγά να οδηγεί σε αποτέλεσμα εκτός και αν οι Αμερικανοί δεν το γνωρίζουν...
Σύμφωνα, λοιπόν, με το εν λόγω έθιμο «η προσφορά δώρων (σ.σ. εν προκειμένω θα μπορούσε να αντικατασταθεί με την εμπορική συμφωνία) είναι ένα μεγάλο μέρος του κινεζικού πολιτισμού, αλλά είναι συνήθης και η άρνηση της πρώτης προσφοράς - μερικές φορές ακόμη και της δεύτερης και της τρίτης προσφοράς. Ωστόσο η άρνηση αυτή είναι απλά ένα ευγενικό βήμα στο δρόμο προς την αποδοχή».
Βάσει αυτού οι ΗΠΑ θα πρέπει να συνεχίσουν μέχρι το Πεκίνο να αποδεχθεί την προσφορά τους ή επειδή ο κινεζικός λαός θεωρείται ευγενικός το έθιμο θα μπορούσε να έχει μεταφερθεί στην Ουάσιγκτον ή οποία -ακολουθώντας το σαβουάρ βίβρ- αρνείται μέχρις ότου αποδεχθεί τις κινεζικές προτάσεις.
Οι αναλυτές και οι διαπραγματευτές συστήνουν ακόμη υπομονή, κάτι που συμπυκνώνει και η παραφρασμένη κινεζική παροιμία «η ευτυχία (εμπορική συμφωνία) είναι ο τρόπος που ταξιδεύεις, όχι ο προορισμός».
