Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Μπορεί η σκληρή μάχη να δόθηκε για την προεδρία της Κομισιόν, αλλά η επιλογή που έκλεψε τελικά την παράσταση ήταν αυτή της Κριστίν Λαγκάρντ για την διοίκηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Είναι η πρώτη γυναίκα επικεφαλής του θεσμού, που κράτησε όρθιο το ευρώ κατά τη διάρκεια της πολυετούς κρίσης και που σήμερα έχει να αντιμετωπίσει έναν κόσμο με εμπορικούς πολέμους, τείχη, ανατροπές και εντάσεις. Αλλά και θα είναι η πρώτη πρόεδρος του Δ.Σ. της ΕΚΤ, που δεν έχει γνώσεις οικονομικών και τραπεζικής.
Δεν μπορεί εύκολα να κατηγορήσει κανείς την κ. Λαγκάρντ για έλλειψη εμπειρίας ή και «πυγμής». Η θητεία της στο γαλλικό υπουργείο Οικονομικών και πολύ περισσότερο στη γενική διεύθυνση του ΔΝΤ, η άμεση εμπλοκή της στην αντιμετώπιση της κρίσης χρέους, που οδήγησε πέντε χώρες του ευρώ στο μηχανισμό στήριξης και πυροδότησε τριγμούς στα θεμέλια της νομισματικής ένωσης, έχουν προσφέρει αν μη τι άλλο πολύτιμες γνώσεις και πείρα. Γνωρίζει πολύ καλά τις παγίδες της ασθενικής ανάπτυξης, του υποτονικού πληθωρισμού, των διευρυμένων ανισοτήτων και τις επιπτώσεις που αυτές έχουν σε κοινωνικο-πολιτικό πεδίο.
Οι σπουδές της είναι στο χώρο της νομικής και αυτό είναι κάτι που «μοιράζεται» με τον ισχυρό άνδρα της Federal Reserve, Τζερόμ Πάουελ. Οι επικεφαλής των δύο ισχυρότερων κεντρικών τραπεζών του πλανήτη θα είναι λοιπόν και οι δύο δικηγόροι και όχι τραπεζίτες και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, όπως σπεύδουν να σχολιάσουν ειδικοί της αγοράς.
Η Λαγκάρντ έχει αποδείξει ότι μπορεί να στήσει γύρω της μία ομάδα έμπειρων οικονομολόγων των οποίων τη συμβουλή, θα ακολουθεί. Θα μπορούσε όμως αυτό να την καταστήσει πιο ευάλωτη; Θα μπορούσαν οι υπόλοιποι αξιωματούχοι της ΕΚΤ ή και οι αγορές να αμφισβητήσουν το κύρος της; Αυτό εν πολλοίς θα εξαρτηθεί από τις πρώτες αποφάσεις της. Η ίδια στήριξε την πολιτική της δυναμικής χαλάρωσης, που χάραξε ο Μάριο Ντράγκι, επικρότησε κάθε παρέμβασή του, στην οποία αντιστάθηκε ο Γερμανός Γενς Βάιντμαν και έστειλε πολλές φορές το μήνυμα ότι η Ευρωζώνη πρέπει να μείνει ενωμένη.
Οι μνημονιακές χώρες θα έχουν σίγουρα και κακές, επώδυνες στιγμές να θυμούνται από την επικεφαλής του ΔΝΤ. Ωστόσο δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι επί θητείας της το ΔΝΤ άσκησε την πιο σκληρή κριτική και στη Γερμανία για τα υπέρογκα εμπορικά πλεονάσματα ή την απροθυμία της να αυξήσει τις δαπάνες της για να στηρίξει την εσωτερική κατανάλωση και ανάπτυξη. Και ενώ στους περισσότερους Έλληνες έχει αποτυπωθεί η μνήμη η ατυχής, «λαϊκίστικη» σύγκριση με τα παιδιά στην Αφρική που υποφέρουν, για τον υπόλοιπο κόσμο είναι μία προσωπικότητα με star quality και ισχυρό πολιτικό κριτήριο.
Κατά μία έννοια οι Ευρωπαίοι επέλεξαν μία πολιτικό να αναλάβει τη δουλειά μίας αρχής, που πρέπει να μένει ανεπηρέαστη από κάθε πολιτική επιρροή. Και τούτο σε μία περίοδο κατά την οποία η ανεξαρτησία των κεντρικών τραπεζών αμφισβητείται από την Τουρκία έως τις...ΗΠΑ. Αν κάτι καλείται να αποδείξει η κ. Λαγκάρντ δεν είναι ότι έχει γνώσεις τραπεζικής. Αλλά ότι διαθέτει την «πολιτική» ικανότητα να κρατήσει τους πολιτικούς μακριά από την ΕΚΤ.
