Από την έντυπη έκδοση
Στον Βασίλη Κωστούλα
[email protected]
«Οι κυβερνήσεις εκ φύσεως τείνουν να καθίστανται όλο και πιο ισχυρές, να επιβάλλουν ρυθμίσεις και να φορολογούν όλο και περισσότερο. Είναι επομένως καθήκον των πολιτών να κρατούν κάθε φορά όσο το δυνατό πιο περιορισμένη την κυβέρνηση που οι ίδιοι δημιούργησαν». Ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Διακυβέρνησης στο George Mason University στην Ουάσιγκτον, Edward Rhodes, περιγράφει στη «Ν» την αντίληψη με την οποία οι ΗΠΑ κερδίζουν διαχρονικά από το “brain-drain” και το “labor-drain” στον υπόλοιπο κόσμο. Αποτυπώνει τη διαφορετική προσέγγιση ανάμεσα στην ΕΕ και τις ΗΠΑ ως προς τον ρόλο του κράτους, εξηγεί πού «κόλλησε» το Obamacare και αναλύει τις ρίζες της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ. Υπογραμμίζει την ασάφεια ασκώντας κριτική στην ατζέντα του Ντόναλντ Τραμπ και εφιστά την προσοχή στις διεργασίες που είναι σε εξέλιξη στο εσωτερικό του ρεπουμπλικανικού κόμματος.
«Έτσι είναι, έχουμε και το κράτος, που θέλει να βγάζει λεφτά από τα λεφτά μας», μου έλεγε πρόσφατα ιδιοκτήτρια εστιατορίου στη Φιλαδέλφεια. Ποια είναι η λογική πίσω από την εκ πεποιθήσεως αποστροφή του μέσου Αμερικανού απέναντι στους φόρους και το κράτος; Θα λέγατε ότι έχει και ιστορικό υπόβαθρο;
Η «Ν» συνομιλεί με τον καθηγητή Διεθνών Σχέσεων και Διακυβέρνησης στο George Mason University στην Ουάσιγκτον Edward Rhodes.
Σε κανέναν δεν αρέσει να πληρώνει φόρους, αλλά για τους Αμερικανούς η αποστροφή στους φόρους είναι φιλοσοφική όπως και πρακτική. Οι πολιτικές πεποιθήσεις των Αμερικανών βασίζονται στην παραδοχή ότι η κυβέρνηση είναι ένα αναγκαίο κακό. Αναγκαίο, επειδή κάποιο είδος συλλογικής δράσης απαιτείται για την προστασία των φυσικών δικαιωμάτων του ατόμου απέναντι σε πιθανές καταπατήσεις από γείτονες ή ξένους. Κακό, επειδή το ίδιο το κράτος, μέσω των κανονισμών και των βαρών που επιβάλλει, παραβιάζει τα φυσικά δικαιώματα του ατόμου. Οι κυβερνήσεις εκ φύσεως τείνουν να καθίστανται όλο και πιο ισχυρές, να επιβάλλουν ρυθμίσεις και να φορολογούν όλο και περισσότερο. Είναι επομένως καθήκον των πολιτών να αντιστέκονται σε αυτήν τη φυσική επέκταση της κυβερνητικής εξουσίας, και να προσπαθούν να κρατούν την κυβέρνηση -μια κυβέρνηση την οποία οι ίδιοι δημιούργησαν- όσο το δυνατό πιο περιορισμένη. Η αντίθεση λοιπόν στη ρύθμιση και η αντίθεση στη φορολόγηση δεν είναι απλώς μια ιδιοτελής συμπεριφορά αλλά και μια πατριωτική συμπεριφορά.
Προφανώς, ούτε στην Ευρώπη είναι δημοφιλείς οι φόροι, ωστόσο διακρίνει κανείς μια σιωπηρή αποδοχή και μια ανεπτυγμένη φορολογική συνείδηση, διότι αναγνωρίζεται η ανάγκη το κράτος να παρέχει δωρεάν ορισμένες βασικές υπηρεσίες, όπως η υγεία και η εκπαίδευση, με καθολική και ίση πρόσβαση. Στις ΗΠΑ; Ποια είναι η προσέγγιση γύρω από το κοινωνικό κράτος;
Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, η αμερικανική πολιτική θεωρία ξεκινά με την παραδοχή ότι η παροχή κοινωνικής πρόνοιας ΔΕΝ αποτελεί ευθύνη της κυβέρνησης. Ο ρόλος της κυβέρνησης -υποστηρίζουν ιστορικά οι Αμερικανοί- ήταν απλώς να επιτρέπει στους πολίτες, είτε μεμονωμένα, είτε συνεργαζόμενοι σε κοινότητες, είτε με ιδιωτικές συνέργειες, να
Η με βάση το προσωπικό συμφέρον επιδίωξη του ατομικού πλούτου, η οποία περιορίζεται μόνο από νόμους που είναι αναγκαίοι για να προστατεύουν το δικαίωμα των άλλων να κάνουν το ίδιο, τείνει να καταλήγει σε οικονομική ανάπτυξη για το σύνολο του έθνους.
διασφαλίζουν τη δική τους ευημερία. Όχι μόνο η κυβέρνηση δεν είχε κανένα καθήκον να παρέχει κοινωνικές υπηρεσίες, αλλά η κυβερνητική παρέμβαση σε τέτοια ζητήματα προσέκρουε στην ατομική ελευθερία και ήταν, επομένως, μια επικίνδυνη εξέλιξη. Με τη βιομηχανοποίηση στα τέλη του 1800, ήρθε η αναγνώριση ότι η κυβέρνηση θα έπρεπε να επιτρέψει στα άτομα μια δικαιότερη ευκαιρία για να διασφαλίσουν την ευημερία τους, κι αυτό δεδομένης της συγκέντρωσης εξουσίας στα χέρια του κεφαλαίου. Και με τη Μεγάλη Ύφεση στη δεκαετία του 1930, ήρθε η αναγνώριση ότι η κυβέρνηση χρειαζόταν να παρέχει ένα δίχτυ ασφαλείας, για να προστατεύει την ευημερία εκείνων που, χωρίς να φταίνε οι ίδιοι, αδυνατούσαν να διασφαλίσουν στοιχειώδη επίπεδα διαβίωσης για τον εαυτό τους και τις οικογένειές τους. Αλλά ακόμη κι έτσι, η κυβερνητική παροχή κοινωνικής πρόνοιας είναι περισσότερο αμφισβητούμενη παρά αποδεκτή. Η μεγάλη πλειονότητα των Αμερικανών θεωρεί τον «σοσιαλισμό» - η οποιονδήποτε γενικευμένο ρόλο της κυβέρνησης στην εξασφάλιση κοινωνικής ευημερίας - ως μια προσβολή του αμερικανικού τρόπου ζωής, και επομένως ως «αντι-αμερικανικό». Ακόμη και σε τομείς όπως η εκπαίδευση και η υγεία, στους οποίους η κυβέρνηση παρέχει τουλάχιστον ένα ελάχιστο δίχτυ ασφαλείας, στην Αμερική ακόμη βλέπουμε ένα ιδιαίτερα εκτεταμένο ιδιωτικό σύστημα: η φροντίδα υγείας παρέχεται κυρίως από ιδιωτικές ασφαλιστικές συμφωνίες, και ιδιωτικά σχολεία - τόσο θρησκευτικά όσοκαι κοσμικά - είναι ευρέως διαδεδομένα, ιδίως στο κολεγιακό επίπεδο. Ποια ήταν σε γενικές γραμμές η απήχηση του Obamacare στην αμερικανική κοινωνία και ποια επίδραση είχε στις τελευταίες αμερικανικές εκλογές;
Η αμφισβητούμενη φύση του Obamacare - που επέκτεινε το κυβερνητικό δίχτυ ασφαλείας στην υγειονομική περίθαλψη και πίεσε για την απόκτηση ιδιωτικής ασφάλειας υγείας επιβάλλοντας κυρώσεις στα άτομα που αρνούνταν να την αγοράσουν - αντικατοπτρίζει αυτήν την ένταση στην αμερικανική πολιτική σκέψη. Από τη μία πλευρά, η αυξανόμενη δυσλειτουργία του αμερικανικού συστήματος υγειονομικής περίθαλψης σχετιζόταν σαφώς με την αποτυχία πολλών Αμερικανών να αποκτήσουν ασφάλεια υγείας. Αλλά από την άλλη πλευρά, οι Αμερικανοί αντιστέκονται στην αντίληψη ότι η κυβέρνηση έχει το δικαίωμα να τους πει ότι ΠΡΕΠΕΙ να αγοράσουν ασφάλεια υγείας, και αντιστέκονται ακόμη περισσότερο στην αντίληψη ότι η κυβέρνηση θα έπρεπε να αναλάβει την ευθύνη να παρέχει στους Αμερικανούς υγειονομική περίθαλψη (κι έτσι να είναι σε θέση να αποφασίζει τι είδους φροντίδα υγείας τα άτομα θα πρέπει να λαμβάνουν ή να μην λαμβάνουν, και πόσα θα πρέπει να πληρώνουν). Το αμερικανικό σύστημα υγειονομικής περίθαλψης σαφώς καταρρέει. Όπως έδειξαν οι τελευταίες εκλογές, ωστόσο, δεν έχει προκύψει ακόμη μια συναίνεση στο πώς θα πρέπει να φτιαχτεί, χωρίς να καταπατηθούν τα ατομικά δικαιώματα.
Ποιο είναι το σκεπτικό πίσω από το φαινόμενο της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ και πώς ερμηνεύετε την ανοχή της αμερικανικής κοινωνίας, παρά το γεγονός ότι, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, θρηνεί θύματα;
Το ατομικό δικαίωμα των Αμερικανών να κατέχουν όπλα είναι εγγυημένο από τη Δεύτερη Τροποποίηση στο Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, η οποία -ως μέρος της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων- υιοθετήθηκε την ίδια στιγμή κατά την οποία οι Αμερικανοί συμφώνησαν στο Σύνταγμα και στη δημιουργία της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών.
Τυραννικές κυβερνήσεις, κλεπτοκρατικές κυβερνήσεις, και κυβερνήσεις που έχουν εμποδίσει τα άτομα να χρησιμοποιήσουν πλήρως τα ταλέντα τους οδήγησαν διαχρονικά σε μια συνεχή ροή ανθρώπινων πόρων προς την Αμερική.
Η υποκείμενη λογική είναι ενδιαφέρουσα, καθώς αντικατοπτρίζει τη βαθιά ριζωμένη καχυποψία απέναντι στον θεσμό της κυβέρνησης, πάνω στην οποία έχει κτιστεί ολόκληρο το αμερικανικό πολιτικό σύστημα. Επειδή όλες οι κυβερνήσεις έχουν την τάση να μεγαλώνουν και να καθίστανται τυραννικές, σταδιακά παραβιάζοντας τα ατομικά δικαιώματα, ενδέχεται τελικά οι πολίτες να χρειαστεί να ανατρέψουν την κυβέρνηση που αρχικά οι ίδιοι δημιούργησαν, η οποία ωστόσο κατέληξε να γίνει υπερβολικά ισχυρή. Επειδή η κυβέρνηση ελέγχει τον στρατό, ο μόνος τρόπος να διασφαλίσεις τη δυνατότητα ανατροπής μια τυραννικής κυβέρνησης είναι να διασφαλίσεις ότι οι απλοί πολίτες είναι, επίσης, οπλισμένοι.
Μπορεί πρακτικά πολλοί από τους Αμερικανούς που αντιτίθενται στον έλεγχο των όπλων να το κάνουν επειδή τους αρέσει να κυνηγούν ή επειδή αισθάνονται ότι η κατοχή όπλου τους βοηθά να διασφαλίζουν τη δική τους ασφάλεια και την προστασία της περιουσίας τους, αλλά ο υποκείμενος λόγος για την αντίθεση στον έλεγχο των όπλων είναι η καχυποψία απέναντι στο κράτος. «Η απόσυρση του όπλου μου» εκλαμβάνεται ως ένα πρώτο βήμα «απόσυρσης της ελευθερίας και των δικαιωμάτων μου».
Σε ποιους παράγοντες αποδίδετε τις υψηλές επιδόσεις των ΗΠΑ τις προηγούμενες δεκαετίες, στα επίπεδα της οικονομίας και της γεωπολιτικής ισχύος, οι οποίες τους επέτρεψαν να καταστούν η μεγαλύτερη υπερδύναμη στον κόσμο;
Το πολιτικό σύστημα των Ηνωμένων Πολιτειών έχει συνεισφέρει στην οικονομική ανάπτυξη -κι έτσι στην αμερικανική ισχύ και γόητρο ανά τον κόσμο- με δύο εμφανείς τρόπους.
Πρώτον, παρά το γεγονός ότι ένα σύστημα διακυβέρνησης που δίνει έμφαση στην ατομική ελευθερία και το ατομικό δικαίωμα, και το οποίο περιορίζει αυστηρά την ικανότητα της κυβέρνησης να ρυθμίζει ατομικές δραστηριότητες, έχει προφανώς διάφορα κόστη σε όρους διασφάλισης της οικονομικής ισότητας ή εγγύησης κοινωνικής πρόνοιας, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο αυτό το σύστημα διακυβέρνησης δίνει στα άτομα μεγαλύτερη ικανότητα να χρησιμοποιούν το εργατικό τους δυναμικό και το κεφάλαιό τους με τρόπους που είναι οικονομικά πιο παραγωγικοί. Η με βάση το προσωπικό συμφέρον επιδίωξη του ατομικού πλούτου, η οποία περιορίζεται μόνο από νόμους που είναι αναγκαίοι για να προστατεύουν το δικαίωμα των άλλων να κάνουν το ίδιο, τείνει να καταλήγει σε οικονομική ανάπτυξη για το σύνολο του έθνους.
Δεύτερον, ένα σύστημα διακυβέρνησης το οποίο εγγυάται ατομικές ελευθερίες είναι ελκυστικό σε άτομα ανά τον κόσμο, οι κυβερνήσεις των οποίων ή οι κοινωνίες των οποίων δεν επιτρέπουν αυτό το είδος ελευθερίας. Ως εκ τούτου, επί αιώνες, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν επωφεληθεί από τη μετανάστευση, καθώς άτομα ταλαντούχα και με ισχυρά κίνητρα ανά τον κόσμο έχουν αποφασίσει να πάρουν τις πιθανότητές τους και να μετακομίσουν στην Αμερική. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι οι κερδισμένες από το “brain-drain” και το “labor-drain” του υπόλοιπου κόσμου. Τυραννικές κυβερνήσεις, κλεπτοκρατικές κυβερνήσεις, και κυβερνήσεις που έχουν εμποδίσει τα άτομα να χρησιμοποιήσουν πλήρως τα ταλέντα τους, από τα 1600, οδήγησαν σε μια συνεχή ροή ανθρώπινων πόρων προς την Αμερική.
Θεωρείτε ότι διανύουμε μια περίοδο κατά την οποία οι ΗΠΑ χάνουν αυτήν την πρωτοκαθεδρία στη διεθνή σκηνή; Ποιες συνθήκες οδηγούν σε αυτήν την εξέλιξη;
Οι Αμερικανοί αντιστέκονται στην αντίληψη ότι η κυβέρνηση έχει το δικαίωμα να τους πει ότι ΠΡΕΠΕΙ να αγοράσουν ασφάλεια υγείας και να τους ορίσει ΠΟΣΑ να πληρώσουν για αυτήν. Αυτό συνέβη με το Obamacare, παρ' ό,τι το σύστημα υγειονομικής φροντίδας χρήζει πράγματι αναμόρφωσης.
Δύο τεράστιες εξελίξεις μετασχηματίζουν την πολιτική ανά τον κόσμο, σε κάθε επίπεδο, από το νοικοκυριό έως την παγκόσμια κοινότητα. Ουδείς είναι αρκετά σίγουρος πώς οι κοινωνίες ανά τον κόσμο θα προσαρμοστούν σε αυτές τις εξελίξεις. Είναι μέσα σε αυτό το πλαίσιο που χρειάζεται κανείς να προβλέψει το μέλλον του διεθνούς συστήματος και τον αμερικανικό ρόλο μέσα σε αυτό. Η μία εξέλιξη είναι τεχνολογική. Οι υπολογιστές καθιστούν τη διατήρηση της γνώσης και την εκτέλεση αναλύσεων εξαιρετικά ευκολότερη από οποτεδήποτε άλλοτε. Υπολογισμοί οι οποίοι στο παρελθόν θα χρειάζονταν μια τεράστια, ταλαντούχα, και ακριβή γραφειοκρατία τώρα μπορούν να διενεργούνται από άτομα - ιδιώτες. Παράλληλα, η ύπαρξης μιας σειράς βελτιώσεων στην τεχνολογία επικοινωνίας σημαίνει πλέον ότι παρωχημένα σύνορα έχουν λιγότερη σημασία. Η δεύτερη εξέλιξη είναι στην εκπαίδευση. Η ανθρωπότητα έχει τώρα όλο και πιο τεράστια ατομική ισχύ, καθώς άτομα ανά τον κόσμο είναι πιο ικανά να λαμβάνουν αποφάσεις. Οι συνδυασμένες επιπτώσεις αυτών των δύο εξελίξεων οδηγούν στη δημιουργία νέων προκλήσεων για τα συστήματα διακυβέρνησης, τόσο τα παραδοσιακά όσο και τα «μοντέρνα», ανά τον κόσμο.
Μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις το 2001, η διοίκηση Μπους προσπάθησε να διαχειριστεί αυτές τις προκλήσεις επιχειρώντας να δημιουργήσει μια νέα παγκόσμια τάξη υπό τα φτερά της αμερικανικής στρατιωτικής και πολιτικής ισχύος. Αυτό προφανώς δεν δούλεψε. Η διοίκηση Ομπάμα ξεκίνησε τη θητεία της με την παραδοχή ότι η πολιτική και πολιτισμική ποικιλομορφία στην παγκόσμια πολιτική δεν θα ήταν πρόβλημα, και ότι θα ήταν δυνατή η οικοδόμηση μιας παγκόσμιας συνεργασίας σε θέματα όπως η κλιματική αλλαγή και η πυρηνική εξάπλωση. Στην καλύτερη περίπτωση, οι πολιτικές Ομπάμα δεν ήταν εξίσου απολύτως επιτυχείς και, όπως κατέδειξαν οι εκλογές του 2016, ένα ουσιαστικό μέρος της αμερικανικής κοινής γνώμης εξέφρασε την επιθυμία για κάποια άλλη προσέγγιση.
Από τη μία πλευρά, εκφράζει έντονο σκεπτικισμό απέναντι στο εγχείρημα της παγκοσμιοποίησης. Από την άλλη πλευρά, ευαγγελίζεται μειώσεις φόρων και ενίσχυση της επιχειρηματικότητας. Πώς αξιολογείτε τη διακυβέρνηση Τραμπ;
Η διοίκηση Τραμπ ξεκίνησε τη θητεία της χωρίς κάποιο σαφές, πόσο μάλλον συνεκτικό, όραμα για την αμερικανική εξωτερική πολιτική. Ένα τέτοιο όραμα εξακολουθεί να λείπει. Στον βαθμό που υπάρχει κάποια λογική στην αμερικανική εξωτερική πολιτική σήμερα, αυτή παρέχεται από έναν μικρό αριθμό ανωτέρων μελών της διοίκησης που αθόρυβα προσπαθούν να εφαρμόσουν «δοκιμασμένες και αληθινές» πολιτικές από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Επειδή ο ίδιος ο πρόεδρος δεν έχει την ικανότητα να αντιληφθεί τις βαθύτερες πραγματικότητες της παγκόσμιας πολιτικής, και επειδή προσεγγίζει ως προσωπική απειλή όποιο μέλος της διοίκησης αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να αρθρώσει κάποιο είδος συνολικής αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, είναι εξαιρετικά απίθανο ότι θα υπάρξει οποιαδήποτε συνεκτική αμερικανική εξωτερική πολιτική έως τον Ιανουάριο του 2021, όταν θα αναλάβει μια νέα διοίκηση.
Υιοθετείτε την άποψη ότι η αμερικανική κοινωνία είναι σήμερα πιο διχασμένη από ποτέ; Ποιες θα λέγατε ότι είναι οι τάσεις;
Επειδή η κυβέρνηση ελέγχει τον στρατό, ο μόνος τρόπος να διασφαλίσεις τη δυνατότητα ανατροπής μια τυραννικής κυβέρνησης είναι να διασφαλίσεις ότι οι απλοί πολίτες είναι επίσης οπλισμένοι. «Η απόσυρση του όπλου μου είναι ένα πρώτο βήμα απόσυρσης της ελευθερίας και των δικαιωμάτων μου». Αυτή είναι διαχρονικά η υποκείμενη λογική του φαινομένου της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ.
Η αμερικανική κοινή γνώμη είναι πράγματι βαθιά διαιρεμένη. Αυτό, ωστόσο, είναι η φυσιολογική κατάσταση. Στην πραγματικότητα, το αμερικανικό πολιτικό σύστημα βασίζεται στην παραδοχή ότι η κοινή γνώμη θα είναι βαθιά διαιρεμένη, και ποντάρει σε αυτό προκειμένου να εμποδίσει το αμερικανικό κράτος από το να καταστεί -προς το συμφέρον κάποιας μόνιμης πλειοψηφίας ή επικρατούσας άποψης- τυραννικό. Η διαίρεση της κοινής γνώμης λοιπόν δεν είναι κάτι νέο ή ανησυχητικό.
Όμως αυτό που προκαλεί κάποια ανησυχία είναι ο βαθμός στον οποίο τα χάσματα είναι άκαμπτα, και η προσωρινή αδυναμία των φυσιολογικών πιέσεων για προσέγγιση δυσχεραίνει κάποιο είδος επίτευξης συμβιβασμού που θα δελεάζει τα μέλη της μιας πλευράς της διαίρεσης προς την άλλη. Υπάρχουν τρεις παράγοντες που έχουν αποδυναμώσει τις φυσιολογικές δυνάμεις βαρύτητας οι οποίες τραβούν τις αμερικανικές πολιτικές προς το κέντρο. Ο πρώτος είναι η τεχνολογική αλλαγή που έχει συντελέσει στην άνοδο των «νέων media» καθιστώντας εφικτή την ανάδυση ΜΜΕ ειδικά προσαρμοσμένων στις πολιτικές προτιμήσεις συγκεκριμένων κατηγοριών κοινού που προάγουν τις πολιτικές τους προκαταλήψεις. Ο δεύτερος είναι η απομάκρυνση από νομοθετικές πολιτικές “pork barrel” (σ.σ. ψηφοθηρικών οικονομικών ενισχύσεων), με τις οποίες οι πολιτικοί των αντιπαρατιθέμενων στρατοπέδων συνεργάζονταν για την επίτευξη συμφωνιών που παρείχαν ειδικά οικονομικά οφέλη σε συγκεκριμένες νομοθετικές περιφέρειες. Ο τρίτος αφορά την εμφάνιση νομοθετικών περιφερειών που είναι, στην πραγματικότητα, μονοκομματικές περιφέρειες στις οποίες οι νομοθέτες δεν έχουν καμία πίεση να ασκήσουν για την αναζήτηση συμβιβασμών.
Τα δύο τελευταία από αυτά τα τρία προβλήματα επιδέχονται πολιτικές λύσεις και υπάρχει μια ένδειξη ότι είναι πιθανό να δούμε αλλαγές που θα περιορίσουν τη σημερινή πόλωση. Η αναδυόμενη διάσπαση στο εσωτερικό του ρεπουμπλικανικού κόμματος -ανάμεσα στους λαϊκιστές και τους συντηρητικούς- ενδέχεται επίσης να οδηγήσει σε μια αναδιάρθρωση των δομών του κόμματος διευκολύνοντας νέους συμβιβασμούς. Επομένως, η μακροπρόθεσμη εικόνα για την υπέρβαση της πολωμένης αντιπαράθεσης στην αμερικανική χάραξη πολιτικής είναι πιθανότατα πιο αισιόδοξη απ’ ό,τι πολλοί παρατηρητές υποθέτουν.
Πώς θα περιγράφατε τους κεντρικούς άξονες του αμερικανικού συστήματος διακυβέρνησης; Εκφράζετε την άποψη ότι έχει φτιαχτεί να επιδιώκει τη διαίρεση και τη διαφορετικότητα ώστε να αποτρέπει την «τυραννία της πλειοψηφίας». Στέκεστε επίσης στο γεγονός ότι οι πολιτείες είναι ανταγωνιστικές μεταξύ τους και πως αυτό είναι θεμιτό.
Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις 50 πολιτείες των ΗΠΑ δεν είναι απλώς θεμιτός. Τον επιζητεί συνειδητά το αμερικανικό σύστημα, για να διασφαλίζει καλύτερες συνθήκες διακυβέρνησης.
Ένα από τα κλειδιά για την κατανόηση του αμερικανικού πολιτικού συστήματος είναι να αναγνωρίσει κανείς ότι οι συντάκτες του αμερικανικού συντάγματος συμπέραναν πως είναι το ατομικό συμφέρον των Αμερικανών πολιτών, και όχι κάποια προθυμία να θυσιάσουν το δικό τους συμφέρον προς όφελος του έθνους στο σύνολό του, αυτό που διατηρεί τόσο τη σταθερότητα του συστήματος όσο και τη διαφύλαξη των ατομικών δικαιωμάτων.
Το ουσιώδες στοιχείο είναι ότι με το να εμφανίζονται οι Αμερικανοί αρκετά διαφορετικοί στα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά τους ατομικά συμφέροντα, η πλειοψηφία θα μετατοπίζει συνεχώς συνασπισμούς διαφορετικών ομάδων συμφερόντων. Σε μια τέτοια κατάσταση, κάθε πολίτης συνειδητοποιεί ότι -ενώ θα μπορούσε να επωφεληθεί από μια ισχυρή, δυναμική κυβέρνηση σήμερα, ως μέρος της πλειοψηφίας που είναι σε θέση να ελέγξει τις πράξεις της κυβέρνησης- σε κάποιο σημείο στο πιθανό μέλλον μια ισχυρή, δυναμική κυβέρνηση θα μπορούσε αντιθέτως να είναι σε θέση να τον συντρίψει.
Δεδομένης αυτής της συνειδητοποίησης, ότι κάποια στιγμή θα βρεθούν στη μειοψηφία, από καθαρό ατομικό συμφέρον, όλοι οι πολίτες προσεγγίζουν με καχυποψία οποιαδήποτε συσσώρευση εξουσίας από την κυβέρνηση. Για να λειτουργήσει όμως αυτό το σύστημα απαιτεί ποικιλομορφία. Ειδάλλως, θα προέκυπτε μια μόνιμη πλειοψηφία, η οποία ως τέτοια θα διευκόλυνε την τυραννική κυβέρνηση.
Το αμερικανικό σύστημα αναγνωρίζει επίσης ως ασφαλιστική δικλίδα απέναντι σε οποιαδήποτε από τις 50 κυβερνήσεις των πολιτειών θα μπορούσε να γίνει τυραννική ότι, αν και όποτε γινόταν, τότε το κεφάλαιο και η εργασία θα μετανάστευαν σε γειτονικές πολιτείες που διατήρησαν την ελευθερία και την ελευθεριότητά τους. Με δεδομένη την κινητικότητα του κεφαλαίου και της εργασίας, οι πολιτείες χρειάζεται να ανταγωνίζονται η μία την άλλη για να παρέχουν καλή διακυβέρνηση και να διατηρούν τις συνθήκες που ενθαρρύνουν την ελεύθερη εργασία και το ελεύθερο κεφάλαιο ώστε αυτά να εγκατασταθούν εκεί.
