Από την έντυπη έκδοση
Αλλαγή των δημοσιονομικών κανόνων της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την επιστροφή της στην ανάπτυξη προτείνει το γνωστό ίδρυμα ερευνών (think tank) Bruegel, εστιάζοντας στην αναδιαμόρφωση των κανόνων του προϋπολογισμού και στις δαπάνες αντί στα διαρθρωτικά δημοσιονομικά ελλείμματα.
Μελέτη των Gregory Claeys, Zsolt Darvas και Alvaro Leandro συνιστά να μη δίνεται έμφαση στην εξάλειψη των διαρθρωτικών ελλειμμάτων των προϋπολογισμών, τα οποία οι ερευνητές θεωρούν ότι είναι δύσκολο να μετρηθούν και να ελεγχθούν (δεν πρόκειται για τα πραγματικά ελλείμματα των προϋπολογισμών, αλλά αυτά που θα προέκυπταν εάν η οικονομία αναπτυσσόταν με ένα δυνητικό ρυθμό, η εκτίμηση του οποίου υπόκειται σε σοβαρά λάθη, σύμφωνα και με μελέτη του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης).
Αντ’ αυτού, οι αναλυτές προτείνουν να δοθεί έμφαση στις δημόσιες δαπάνες και στα δημόσια έσοδα και να μην επιτρέπονται μειώσεις φόρων εάν δεν αντισταθμίζονται από μειώσεις δαπανών. Αυτό σημαίνει, επίσης, ότι δεν θα μπορούσαν να αυξάνονται συνεχώς οι δημόσιες δαπάνες χωρίς να αυξηθούν οι φόροι.
Η πιο αυστηρή δημοσιονομική πολιτική στο λάθος σημείο του οικονομικού κύκλου «πιθανόν να είναι και ένας λόγος που εξηγεί την αναιμική οικονομική ανάκαμψη στην Ευρώπη, εγείροντας ερωτήματα για την αποτελεσματικότητα του δημοσιονομικού πλαισίου της Ε.Ε.» σημειώνουν οι αναλυτές. «Στην πράξη, η εφαρμογή των κανόνων εμποδίζεται από δείκτες που υπολογίζονται με κακό τρόπο και από λανθασμένες προβλέψεις και μπορεί να οδηγήσουν σε παραπλανητικές προτάσεις και σε εσφαλμένες συστάσεις πολιτικής» προσθέτουν οι ίδιοι αναλυτές.
Σύσταση συμβουλίου
Το σύστημα που προτείνουν θα ωφελείτο, σημειώνουν οι αναλυτές του Bruegel, από τη σύσταση ενός ανεξάρτητου Ευρωπαϊκού Δημοσιονομικού Συμβουλίου, το οποίο θα μπορούσε να σταθμίσει ποιες ειδικές περιστάσεις απαιτούν μεγαλύτερη ευελιξία. Αυτό θα «εξάλειφε την πιθανότητα μίας ακατάλληλης ή με πολιτικά κίνητρα εφαρμογής των κανόνων» τονίζουν οι υπεύθυνοι της μελέτης.
Σημειώνουν ακόμη ότι με το σύστημα που προτείνουν, η Ισπανία, η Ιρλανδία και η Βρετανία θα είχαν επιδείξει δημοσιονομική πειθαρχία πριν από τη χρηματοπιστωτική κρίση, όταν είχαν σημειωθεί μεγάλες αυξήσεις στις τιμές των ακινήτων και των δημοσίων δαπανών που πιθανότατα επιδείνωσαν τον οικονομικό κύκλο. Η Ιταλία θα έπρεπε να μειώσει το δημόσιο χρέος της, ενώ η Γερμανία και η Σουηδία θα μπορούσαν να είχαν κάνει μεγαλύτερες δαπάνες από το 2004 έως το 2007. «Μετά το 2009, ο κανόνας μας θα επέτρεπε πολύ περισσότερο αντικυκλικές (που θα αντιμετώπιζαν την ύφεση) δημοσιονομικές πολιτικές από αυτές που εφαρμόστηκαν στην πραγματικότητα σε πολλές χώρες της Ε.Ε.» σημειώνεται.
