Εδω και αρκετές ημέρες, ανώτερα κυβερνητικά στελέχη παίζουν μετ’ επιτάσεως το «χαρτί» της επιστροφής μας στις διεθνείς αγορές, το 2014, για την άντληση δανειακών κεφαλαίων.
Η κίνηση αυτή, αν μπορούσε να πραγματοποιηθεί με επιτυχία, θα οριοθετούσε την υπέρβαση ενός μεγάλου μέρους της κρίσης, στην οποία η χώρα μπήκε από το 2010 με το κλείδωμα της πόρτας των αγορών προς αυτήν, γεγονός που την ανάγκασε να προσφύγει στο μηχανισμό στήριξης, έφερε το μνημόνιο και έδωσε στην τρόικα το τιμόνι της οικονομικής πολιτικής.
Ηδη, όμως, κυκλοφορεί -διαρρέεται από κυβερνητικές πηγές που δεν τολμούν να το διατυπώσουν ευθέως- ένα ακόμη πιο ενισχυμένο σενάριο, το οποίο τοποθετεί την προσφυγή στις αγορές ακόμη πιο σύντομα, λίγο μετά τον ερχόμενο Σεπτέμβριο και μετά τις γερμανικές εκλογές.
Το σενάριο, μάλιστα, αυτό περιλαμβάνει και την προσπάθεια ελάφρυνσης του δημοσίου χρέους από τα 50 δισεκατομμύρια που κατευθύνθηκαν προς τις τράπεζες για την ανακεφαλαιοποίησή τους. Δεν είναι παράξενο που η κυβέρνηση βιάζεται να προσφύγει στις αγορές και να αντλήσει κεφάλαια, αποκτώντας έτσι διέξοδο από ένα ασφυκτικό πολιτικό περιβάλλον στο εσωτερικό της χώρας και βελτιώνοντας ακόμη περισσότερο τη διεθνή εικόνα μιας Ελλάδας που ανακάμπτει.
Είναι, ωστόσο, ριψοκίνδυνο να προαναγγέλλει μια κίνηση, η οποία, αν δε μπορέσει να πραγματοποιηθεί με επιτυχία, θα φέρει την προσπάθεια εξόδου από την κρίση πολύ πίσω, δεδομένου μάλιστα ότι και οι δύο παράγοντες από τους οποίους εξαρτάται η επιτυχία αυτού του εγχειρήματος, είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι και στηρίζονται σε ασταθείς ισορροπίες. Πρόκειται για την πορεία της δημοσιονομικής εξυγίανσης και το κλίμα που επικρατεί στις διεθνείς αγορές.
Αν ανατρέξει κανείς στις μεθόδους μέσω των οποίων ο προϋπολογισμός κρατείται σε τροχιά πλεονάσματος, θα διαπιστώσει πόσο ευάλωτη είναι η καλή εικόνα της δημοσιονομικής πορείας, ιδιαίτερα σε μια χώρα που η τάση δημιουργίας ελλειμμάτων είναι μάλλον εγγενής στη διαχείριση που ασκείται, η οποία, αν και έχει προσαρμοστεί λόγω της κρίσης, δεν έχει πείσει ότι πρόκειται για μόνιμη και όχι συγκυριακή προσαρμογή. Ταυτόχρονα, μια αναταραχή στις αγορές, με αφορμή κάποιο γεγονός παγκόσμιας εμβέλειας, από αυτά που έχει αποδειχθεί ότι προκύπτουν με μεγάλη συχνότητα, θα ήταν αρκετή για να ανατρέψει το κλίμα και να υπενθυμίσει στα επενδυτικά κεφάλαια πόσο ασταθής είναι η εικόνα της παγκόσμιας οικονομίας, αναγκάζοντάς τα και πάλι να αναζητήσουν την ασφάλεια.
Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, είναι σχεδόν βέβαιο ότι η «ελληνική μόδα» που έχει επικρατήσει τελευταία στις αγορές, δεν θα συνεχίσει να συγκινεί. Στην περίπτωση, λοιπόν, της ελληνικής επιστροφής στις αγορές, καλύτερα να κρατάμε μικρά καλάθια, που θα είναι όμως γεμάτα.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ
