Διαπραγματεύσεις επί διαπραγματεύσεων, συζητήσεις επί συζητήσεων, αναβολές συναντήσεων, ακυρώσεις, προσκλήσεις που έγιναν και προσκλήσεις που δεν έγιναν, συμμετοχές υπουργών, απουσίες άλλων, διαβεβαιώσεις, ανακοινώσεις -ακόμα και για ήσσονος σημασίας θέματα- αποσιωπήσεις και ενημερώσεις ήταν τα κύρια σημεία του σκηνικού που στήθηκε αυτή την εβδομάδα, με φόντο τις συναντήσεις της ελληνικής κυβέρνησης με την τρόικα και με επίκεντρο τις απολύσεις. Επαφές που απασχόλησαν τόσο των εγχώριο όσο και τον ξένο Τύπο με κύριο ερώτημα το αν θα γίνουν τελικά ή όχι απολύσεις στο Δημόσιο. Δικαιολογημένα.
Η μονιμότητα στο Δημόσιο, θεσμοθετημένη από το Σύνταγμα, αποτελεί ταμπού για την ελληνική κοινωνία. Ούτε λίγο ούτε πολύ ανάγεται από τους υπέρμαχούς της σε μείζον θέμα, άρρηκτα συνδεδεμένο με τα δικαιώματα των εργαζομένων, και ως εκ τούτου σε ακρογωνιαίο λίθο για την ορθή εκτέλεση της όποιας εργασίας γίνεται από τους δημόσιους φορείς. Κάποιοι θα ισχυριστούν ότι μια τέτοια προσέγγιση χωρίζει το εργατικό δυναμικό της χώρας σε πατρικίους και πληβείους, δεδομένου ότι καμία τέτοια «προστασία» δεν υπάρχει για τον εργαζόμενο στον ιδιωτικό τομέα. Το πρόβλημα δεν είναι αυτό ούτε μπορεί να οδηγήσει σε αποτέλεσμα η προσέγγιση «να γκρεμιστεί το σπίτι του δίπλα, επειδή εγώ δεν έχω σπίτι».
Ομως αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι μια σειρά από θέματα, που αφορούν το προσωπικό του δημόσιου τομέα, εύλογα μπορούν να προκαλέσουν προβληματισμό. Οπως ότι οι επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι δεν έχουν απολυθεί ακόμα. Οτι υπάρχει μερίδα ανθρώπων του πολιτικού κόσμου που πραγματικά υποστηρίζει ότι ο υπάλληλος που δηλώνει «άρρωστος» -κατά φαντασίαν- και δεν παρουσιάζεται στην εργασία του, παρά μόνο για την πληρωμή του, δεν θα πρέπει να θεωρηθεί επίορκος. Οτι κάποιοι θεωρούν πως το να δηλώνουν πτυχία που δεν έχουν -και να αμείβονται με επιδόματα για αυτό- δεν είναι απάτη, ή, αν θέλετε, δεν είναι και... τόσο μεγάλη απάτη. Οτι κάποιοι δικαιολογούν την πράξη αυτή λέγοντας «έλα μωρέ, ξέρεις πόσα παίρνει; Πρέπει να ζήσει κι αυτός...».
Οτι αρκετοί δημόσιοι υπάλληλοι θεωρούν πως δεν θα έπρεπε να μετακινούνται από το μέρος που υπηρετούν ή θα έπρεπε υποχρεωτικά να υπηρετούν στον τόπο καταγωγής τους. Οτι η όποια αλλαγή σε όλα αυτά, τίθεται ως επίτευγμα από την ελληνική πλευρά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την τρόικα και μάλιστα κάποιοι απορούν που η τρόικα θεωρεί ότι την κοροϊδεύουν με αποτέλεσμα να ζητεί «απολύσεις τώρα». Δεν τρέφω αυταπάτες και ούτε θεωρώ ότι τα πράγματα θα ήταν αλλιώς με την τρόικα, αν είχαμε προχωρήσει σε όλα τα παραπάνω, ζητώντας να υπάρξει απλώς μια αναδιοργάνωση και ορθολογική διαχείριση για ένα νέο ξεκίνημα στο δημόσιο τομέα.
Λέω, απλώς, ότι όλα αυτά σε καμία περίπτωση -ούτε πριν, στις καλές μέρες, και πολύ περισσότερο τώρα- δεν μπορούμε να τα συζητάμε, είναι αυτονόητα.
ΣΤ. ΙΩΑΝΝΟΥ - [email protected]
