Όσοι ζουν σε αστικές περιοχές με περισσότερο πράσινο αισθάνονται μεγαλύτερη ευεξία από τους κατοίκους περιοχών χωρίς πάρκα ή κήπους, όπως καταδεικνύουν τα αποτελέσματα μελέτης που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Psychological Science.
Ερευνητές από το βρετανικό πανεπιστήμιο του Έξετερ ανέλυσαν δεδομένα που αντλήθηκαν μεταξύ 1991 και 2008 από 5.000 νοικοκυριά στη Βρετανία με 10.000 ενήλικους ενοίκους. Παρακολουθώντας όσους μετακόμισαν μακριά από «πράσινες» συνοικίες ή πιο κοντά σε αυτές, είδαν ότι οι κάτοικοι των πόλεων είναι σε γενικές γραμμές πιο χαρούμενοι όταν ζουν σε περιοχές με περισσότερους χώρους πρασίνου.
Συγκρίνοντάς τους με αυτούς που κατοικούσαν σε τοποθεσίες με λιγότερο πράσινο, διαπίστωσαν ότι αυτοί οι συμμετέχοντες αισθάνονταν λιγότερο στενοχωρημένοι και παρουσίαζαν μεγαλύτερη ευεξία, δηλώνοντας γενικότερα πιο ικανοποιημένοι από τις συνθήκες ζωής τους.
Οι δηλώσεις τους ίσχυαν ακόμη κι όταν ελήφθησαν υπόψη άλλοι παράγοντες, όπως τυχόν αλλαγές στην οικογενειακή κατάσταση, στο εισόδημα, στην υγεία ή στις συνθήκες στέγασης των ερωτηθέντων.
Ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας Δρ. Μάθιου Γουάιτ συνέκρινε τις επιπτώσεις των χώρων πρασίνου στην ψυχική ευεξία με σημαντικούς σταθμούς στη ζωή ενός ανθρώπου, όπως είναι ο γάμος.
Ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας Δρ. Μάθιου Γουάιτ συνέκρινε τις επιπτώσεις των χώρων πρασίνου στην ψυχική ευεξία με σημαντικούς σταθμούς στη ζωή ενός ανθρώπου, όπως είναι ο γάμος.
«Βρήκαμε ότι η διαβίωση σε μια αστική περιοχή με σχετικά υψηλά επίπεδα χώρων πρασίνου, έναντι μιας περιοχής με σχετικά χαμηλά επίπεδα χώρων πρασίνου, συσχετίζεται με μια θετική επίπτωση στην ευεξία, η οποία ισοδυναμεί περίπου στο εν τρίτο των επιπτώσεων του να είναι κανείς έγγαμος αντί για άγαμος και στο εν δέκατο των επιπτώσεων του να είναι κανείς εργαζόμενος αντί για άνεργος», εξήγησε ο Δρ. Γουάιτ.
Παρότι η μελέτη δεν είναι η πρώτη που διερευνά τη σχέση μεταξύ πρασίνου και ευεξίας, στις παλαιότερες έρευνες οι επιστήμονες δεν απέκλειαν την πιθανότητα οι άνθρωποι με μεγαλύτερη ευεξία απλώς να... μετακομίζουν σε κατάφυτες περιοχές. Ο Γουάιτ και οι συνάδελφοί του λένε ότι την απέκλεισαν χρησιμοποιώντας διαχρονικά ερευνητικά δεδομένα.
Οι ερευνητές παραδέχονται ότι η μελέτη τους δεν αποδεικνύει ότι η μετακίνηση σε μια περιοχή με περισσότερους χώρους πρασίνου αυξάνει τα επίπεδα ικανοποίησης, αλλά συμφωνεί με τα ευρήματα μελετών που έδειχναν ότι όσο περισσότερο χρόνο περνάει κανείς σε πράσινα περιβάλλοντα, τόσο ευνοείται η διάθεση και η γνωστική λειτουργία του.
