Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Θα ξεκινήσω αντίστροφα. Ηταν θετική η άτυπη υπερ-συναίνεση στο πελατειακό κράτος, στα κλαδικά ρουσφέτια και στις πρόωρες συντάξεις;
Δεν ήταν όλα αυτά, κι ακόμη περισσότερα, αξιώματα στην πολιτική ζωή; Ενα αξίωμα, στα μαθηματικά, δεν χρειάζεται απόδειξη, επικύρωση. Στα πολιτικά, δεν χρειάζεται, ώσπου να σκάσει κρίση και το θεώρημα να απαιτήσει λύση.
Εδώ είμαστε. Στριμωγμένοι από τους αριθμούς, που επιβάλλουν περιορισμούς και δεν παίρνουν κάβο από ελιγμούς και τακτικισμούς.
Η συνεννόηση είναι καραμέλα στη λεωφόρο των εντυπώσεων, αλλά δεν είναι τόσο γλυκιά. Διότι ο καθένας έχει άλλο πράγμα στο μυαλό του όταν την επικαλείται.
Οι εκάστοτε κυβερνήσεις, ας πούμε, όταν δεν εννοούν το (χλιαρό) χειροκρότημα στα δύσκολα, ή έστω την ανοχή, καλοβλέπουν τον επιμερισμό της ευθύνης, ενώ δεν τις χαλάει και η μαρτυρία της διαλλακτικής προσέγγισης.
Η αντιπολίτευση, πάλι, όταν δεν θεωρεί συναίνεση την προσχώρηση στις δικές της θέσεις, υπενθυμίζει την αδιαλλαξία των κυβερνώντων σε παλαιές υποθέσεις και χαριτολογεί με εμπνεύσεις για έμπρακτη μετάνοια, που «μπορεί να εκφραστεί με την παραίτηση της κυβέρνησης. Στηρίζετε κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας, με πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, και προχωράμε από εκεί που το έχουμε αφήσει».
Δεν είναι αστείο, είναι καφενείο. Οποιος πιστεύει ότι υπάρχει ελάχιστος κοινός παρονομαστής στο ασφαλιστικό, όπου το θέμα είναι ο μέγιστος κοινός διαιρέτης, υποθέτω πως μπορεί να πουλήσει και ψυγείο σε Εσκιμώους. Είναι στ’ αλήθεια κρύο ο κόσμος να ορίζεται μόνο από τον τρόπο που ο ρόλος τους επινοεί το δραματουργικό τους οπλοστάσιο. Είναι στ’ αλήθεια κρύο και δεν γεμίζει το ταμείο.
Ακόμη, όμως, κι αν υπερβούν ρόλους, η μέθοδος μετράει κι ενίοτε καθορίζει την ουσία. Κάτι λείπει από το τραπέζι και δεν είναι τα πτιφούρια. Οι προτάσεις αυτού που προσκαλεί σε διάλογο. Ούτε συγκεκριμένες είναι, ούτε με σαφήνεια οριοθετημένες. Λείπει κι άλλο από το τραπέζι. Η διάθεση. Ευδιάκριτη η παραλογισμού άθληση.
