Από την έντυπη έκδοση
Bλέπαμε στις φιλόξενες αυτές στήλες, λίγο μετά τη μίνι Κορυφή των Βρυξελλών και ανήμερα που έφευγε ο Αλέξης Τσίπρας για τη συνάντηση με την καγκελάριο Μέρκελ -και τον μισό πολιτικό κόσμο της Γερμανίας- στο Βερολίνο, τον πειρασμό να ξαναγυρίσουμε σε μια συζήτηση γνώριμη για την Ελλάδα και τη συνολική περίοδο συμμετοχής της στην Ευρώπη: τη συζήτηση για το «τι μας δίνουν».
Για να αναφερθούμε στο «κοινωνικό πακέτο Γιούνκερ» των 2 δισ. ευρώ που στραφτάλισε στον ορίζοντα μετά την Κορυφή στις Βρυξέλλες, για να μιλήσουμε για τη Γερμανική διάθεση να προχωρήσει σοβαρά η (με βασική KfW) λειτουργία της επενδυτικής τράπεζας/IfG σε εντελώς άλλη κλίμακα.
Εκτοτε... έκτοτε η καημένη η ευρωπαϊκή στήριξη των μέτρων για την ανθρωπιστική κρίση, ακόμη κι από το σχεδίασμα μεταρρυθμιστικών μέτρων που υπέβαλε η ελληνική πλευρά για συζήτηση στο EuroWorkingGroup (εν όψει Eurogroup και βλέπουμε) σαν να παραλείπεται! Μήπως επειδή είναι «δική τους πρωτοβουλία»;
Ενώ η ακόμη πιο αιχμηρή πρόταση να κινητοποιηθούν φθηνότερα δανειακά κεφάλαια δισεκατομμυρίων και όχι 200 εκατ. ευρώ -φθηνότερα λόγω ΑΑΑ rating της KfW- προς τον ιδιωτικό τομέα στην Ελλάδα μέσω Επενδυτικής Τράπεζας (κίνηση που έχει για διάφορους λόγους τη στήριξη Σόιμπλε), επίσης πισωρίχνεται από την Αθήνα.
Νομικό σχήμα
Μήπως γιατί κανείς -μα, κανείς!- δεν έχει πάρει τον κόπο να καταλάβει το νομικό σχήμα που στήθηκε, ώστε και η εισροή πόρων στην Ελλάδα να μείνει φθηνή αλλά και η Γερμανία και όποιος άλλος κάποια στιγμή συμμετάσχει να μην ανησυχεί ότι «θα επηρεασθεί από την εγγύτητα προς το κακό ελληνικό rating»;
Ομως, η ουσία του «τι μας δίνουν» βρίσκεται αλλού. Βρίσκεται στο πώς θα ξεκλειδώσει κάποια σωτήρια ρευστότητα για την Ελλάδα. Πώς θα βρεθούν καλά-καλά οι πόροι για την τρέχουσα κάλυψη δαπανών.
Το ανέβασε και το εγκατέστησε στο προσκήνιο η αληθινά σπαρακτική επιστολή Τσίπρα με την οποία απηύθυνε έκκληση για χρηματοδοτική διευκόλυνση, προκειμένου να μη φανεί αναξιόχρεη άμεσα η Ελλάδα στις εξωτερικές της πληρωμές, αλλά και να μην χρειαστεί να φέρει σε ταραχή το κοινωνικό σώμα, επιλέγοντας μεταξύ μισθών και συντάξεων ή εξωτερικών πληρωμών (προς ΔΝΤ τώρα, προς ΕΚΤ το καλοκαίρι).
Την αληθινή κατάσταση αδιεξόδου, που προέκυψε από μια βαρουφάκεια πρακτική χρονοτριβής αλλά και συγκάλυψης της πραγματικότητας (κάτω από τη «δημιουργική ασάφεια») τη συνειδητοποίησαν πλέον όλοι, καθώς η ίδια η Γερμανία έκανε στοχευμένη διαρροή της επιστολής Τσίπρα.
Του οποίου Τσίπρα ο υπουργός Οικονομικών είχε αρνηθεί έως τώρα πανηγυρικά ότι η Ελλάδα έχει οποιαδήποτε προβλήματα να πληρώσει μισθούς και συντάξεις αλλά και να ανταποκριθεί στις διεθνείς υποχρεώσεις της -διακινδυνεύοντας πιστωτικό γεγονός...-, ο δε υπουργός Επικρατείας του είχε προτείνει με την πλέον καφενόβια χαλαρότητα να πισωρίξουμε καμιά διεθνή πληρωμή, δεν τρέχει δα και τίποτε!
Πάλι καλά που ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κάτι είχε αναφέρει, ώστε να μην τα μαθαίνουμε όλα μέσω Ρόιτερς, όπως άλλοτε μέσω Ντόιτσε Βέλε...
Οροι για το σωσίβιο
Τώρα, προκειμένου να μας περιέλθει άμεσο σωσίβιο (=να βγάλουμε Μάρτιο και κάτι από Απρίλιο) κινητοποιήθηκε η «διόρθωση σφάλματος» ύψους 1,2 δισ., που εξ υπερβάλλοντος ζήλου του ΤΧΣ «μας» είχαν επιστραφεί στον EFSF ως μη έδει. Η κατεπείγουσα κίνηση Ντέισελμπλουμ -ναι, του ίδιου Ντέισελμπλουμ που είχαμε μάθει να μισούμε- προς Τόμας Βίζερ του EuroWorkingGroup, επιδιώχθηκε να φέρει το 1,2 δισ. πίσω στο ΤΧΣ αφού ανέβει το θέμα στο Eurogroup. (Είχαμε και την παραίτηση Κρις Σκλαβούνη από το ΤΧΣ, μάλλον όχι μόνο και μόνο για να τον διαδεχθεί ο Τάκης Ρουμελιώτης...). Ομως η πρωτοβουλία αυτή αστόχησε. Παραπομπή στο δ.σ. του EFSF. Και... θα επιτραπεί άραγε στο Δημόσιο να το αξιοποιήσει το 1,2 δισ. «στο νήμα», π.χ. με τη μορφή repos;
Με διαφορετική διόδευση επιχειρείται να μας επιστραφεί το 1,9 δισ. από τα κέρδη που έχει καταγράψει η ΕΚΤ και οι επιμέρους Κεντρικές Τράπεζες από το πρόγραμμα SNP: εδώ, σταθερά (και τελευταίως πιο επιθετικά) εξηγείται από τον Μάριο Ντράγκι ότι προϋπόθεση αυτής της κίνησης είναι «να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση» - κι έτσι πάλι Eurogroup...
Σωληνάκια με οξυγόνο
Αυτά, θα ήταν τα δύο σωληνάκια με οξυγόνο για το Δημόσιο. Εν τω μεταξύ, ο ίδιος Μάριο Ντράγκι με αιχμηρή επιστολή του συνιστά στις ελληνικές τράπεζες (=τις διατάσσει) μην τυχόν και «παίξουν» με τον ELA, που τους παρέχεται με το σταγονόμετρο, αγοράζοντας περισσότερα έντοκα από τα 3,5 δισ. ανά τράπεζα που τους αναλογούν.
Αυτά.
Α.Δ. ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΗΣ - [email protected]
