Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ο ΜακΚέιν το 2008 βρισκόταν σε μια περίεργη θέση. Μπήκε στη μάχη ως ένας έμπειρος και γνωστός υποψήφιος, με πολλά χρόνια πίσω του στη Γερουσία. Αντίπαλός του ήταν ένας άπειρος γερουσιαστής, έγχρωμος, με περίεργο όνομα. Ο ΜακΚέιν ήταν η ασφαλής επιλογή και ο Ομπάμα έπρεπε να αποδείξει τα πάντα.
Η συγκυρία ήταν αρνητική για τον ΜακΚέιν, η οικονομική κρίση επιδεινούμενη και η ιστορία υπέρ της άγνωστης επιλογής, καθώς μετά το 1945 μόλις μία φορά έχει καταφέρει ένα κόμμα να παραμείνει στον Λευκό Οίκο επί τρεις συνεχείς θητείες. Το πέτυχε ο πατέρας Μπους, διαδεχόμενος τον Ρόναλντ Ρέιγκαν.
Η Χίλαρι Κλίντον είναι παλαιά γνωστή στους ψηφοφόρους, μέρος του συστήματος. Κι αυτό είναι προνόμιο, αλλά και μειονέκτημα. Απέκτησε μεγάλες αντοχές χάρη στη μακρά παραμονή της στον Λευκό Οίκο δίπλα στο σύζυγό της, χάρη στην εμπειρία της από τη Γερουσία, αλλά και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Ξέρει το πολιτικό παιχνίδι και το ξέρει καλά, αλλά στον «εξανθρωπισμό» τα χαλά. Δείχνει «ψυχρός εκτελεστής». Αυτό δεν είναι απαραιτήτως αρνητικό «για την πιο δύσκολη θέση εργασίας του κόσμου», αλλά δεν είναι και στοιχείο ελκυστικό. Μην υποτιμάτε τους Clinton haters.
Το 2008, όταν ήταν η εσωκομματική αντίπαλος του Ομπάμα, έκανε λάθος στο μήνυμα, στη μέθοδο, ακόμη και στην εποχή.
Οκτώ χρόνια μετά βρίσκει πάλι την εποχή μπροστά της. Η αριθμητική -όχι ακόμη η στατιστική- και η λογική είναι με το μέρος της, αλλά ο πρωτοξάδελφος των Brexiters, ο Αμερικανός Μπερλουσκόνι, είναι ένας υποψήφιος της εποχής, όπου ένας οργισμένος λαϊκισμός αποτελεί την κινητήρια δύναμη σε μεγάλο μέρος του πλανήτη.
Η Χίλαρι, συμπαθής όσο ένα ψυγείο, μπορεί να χάσει για πολλούς λόγους, αλλά πρέπει να κερδίσει για έναν: Η πολιτική δεν είναι -ή δεν θα έπρεπε να είναι- ένα επιπόλαιο παιχνίδι.
