Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
«Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι η απάντηση στις προκλήσεις των καιρών» διεμήνυσαν σε κοινή επιστολή πενήντα Ρεπουμπλικάνοι ειδικοί σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας.
Έτερο στέλεχος του κόμματος, ο Έβαν Μακμάλιν, πρώην αξιωματικός της CIΑ, έκανε ένα βήμα παραπάνω: Ανακοίνωσε ότι θα θέσει υποψηφιότητα για πρόεδρος ως ανεξάρτητος. Ακόμη και εάν συγκεντρώσει τις απαιτούμενες υπογραφές, οι πιθανότητές του είναι ισχνές. Γνωρίζει όμως ότι ακόμη και με 1% θα μπορούσε να ανακόψει την πορεία του Ρεπουμπλικάνου υποψηφίου προς τον Λευκό Οίκο.
Ο ίδιος ο Τραμπ βάζει εαυτόν τρικλοποδιές. Συγκρούστηκε με πατέρα στρατιώτη που σκοτώθηκε στο Ιράκ, κατηγόρησε τον Μπαράκ Ομπάμα για τον θάνατο στρατιωτών επί... διακυβέρνησης Μπους, αναρωτήθηκε ποιος είναι ο Πούτιν, με τον οποίο τον θέλουν ορισμένοι να επιδιώκει συμμαχία, κάλεσε Ρώσους χάκερ να ξεσκεπάσουν τη Χίλαρι, αντήλλαξε «φιλοφρονήσεις», που θύμιζαν καβγά παιδιών του δημοτικού, με άλλους Ρεπουμπλικάνους.
Κάπως έτσι ήρθε η δημοσκοπική καθίζηση. Μπορεί, όμως, να ανακάμψει. Για μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων υπερισχύουν οι δεσμεύσεις του να κλείσει σε γυάλα τη χώρα του, για να προστατεύσει εισοδήματα και θέσεις εργασίας. Με την πλειονότητα του πληθυσμού να αδυνατεί να δει τα οφέλη της παγκοσμιοποίησης, το όραμα αυτό είναι άκρως ελκυστικό.
Και εάν τελικά βγει; Θα χτίσει τείχος στα σύνορα με το Μεξικό; Θα απελάσει μετανάστες και μουσουλμάνους; Θα βγάλει τη χώρα εκτός ΝΑΤΟ; Θα έρθει κοντά με Βίκτορ Όρμπαν, Μαρίν Λεπέν και τον άσπονδο φίλο Βλαντιμίρ; Θα διαγωνίζεται με τον Κιμ για το ποιος θα πατήσει πρώτος το κουμπί; Στα περισσότερα ίσως κάνει την κωλοτούμπα.
Ακόμη και έτσι, όμως, ή ακόμη και εάν χάσει, όπως πολλοί ευχόμαστε, η Αμερική του Τραμπ, η Αμερική της τοξικής ρητορικής, είναι εδώ, παρατηρούσε το Foreign Policy. Είναι μία χώρα με οξείες φυλετικές και άλλες εντάσεις, μία κοινωνία που φλερτάρει με την απομόνωση, προς χάριν της ασφάλειας. Και γι’ αυτό δεν φταίει μόνο ο γραφικός υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων.
