Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Είναι κρίση ή παρακμή; Η διάλυση, έξι χρόνια τώρα, είναι μια συγκυριακή κρίση ή προχωρημένο στάδιο αδυσώπητης παρακμής; Το θέμα είναι πλέον η πτώχευση ενός κράτους ή η κοινωνική χρεοκοπία μιας χώρας; Το θέμα είναι πλέον η λογιστική αντιμετώπιση όλων των κρίσιμων τομέων ή ο κορεσμός με την απλή διαχείριση της μιζέριας και τις πολιτικές του «θα μπορούσαμε να είμαστε χειρότερα»;
Οι αγρότες είναι θυμωμένοι, στα τρακτέρ τους οχυρωμένοι. Οι επιστημονικοί φορείς με ή χωρίς γραβάτες μιλούν για ασφαλιστικές απάτες. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γίνεται της αποσυμπίεσης, λες και βλέπεις σε τρέιλερ τη συλλογική ψύχωση. Τα κέντρα φιλοξενίας προσφύγων παραείναι «καυτά σημεία», όπως μεταφράζει ο Περισσός τα «hot spots» και οι τρίτεκνοι ζητούν κατάργηση ορίου ηλικίας για προσλήψεις στο Δημόσιο. Ποιες προσλήψεις; Σε ποιο Δημόσιο;
Δεν είμαστε τώρα στη φάση της μέγιστης απορίας και αμηχανίας. Πλέον, οι πολίτες είναι εξαντλημένοι, ίσως αηδιασμένοι, σίγουρα κυνικοί. Αφού το αντιμνημόνιο ηττήθηκε, νικώντας, η αποδιοργάνωση ήταν το φυσικό επακόλουθο, θα πουν κάποιοι.
Αλλοι διαβάζουν αλλιώς τούτη την ανημπόρια. «Φταίει η Ευρώπη», «Φταίει η Τουρκοκρατία», «ο χαρακτήρας» των κακομαθημένων παιδιών της Ιστορίας, «οι ελίτ», «η καχεξία του αστικού στοιχείου», η πολιτική, οι πολιτικοί, τα συμφέροντα, μικρά και μεγάλα, διά, περί και συν, διαπλεκόμενα, περιπλεκόμενα και συμπλεκόμενα, «το καθεστώς των μνημονίων, που έχει επιβληθεί... και η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών έχει ξεπεράσει τα όρια της αυτοθυσίας προς τον σκοπό της οικονομικής διάσωσης της χώρας».
Ανακύκλωση ερμηνευτικών εκδοχών. Ακόμη κι αυτή η παγίδα της επανάληψης δείχνει πόσο δύσκολη είναι η ανάκαμψη. Ναι, περιβάλλουν φλόγες την Ελλάδα, αλλά θα την αφήσουμε «να γίνη σποδός και τέφρα, ίνα πληρωθή η προφητεία ενός των πολιτικών της, ότι πότε διερχόμενοι των ερειπίων του τόπου μας άνδρες περιηγηταί θα επιφωνώσιν: “Eδώ ήσαν τα Σόδομα και τα Γόμορρα;”».
