Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Οι «διακρίσεις» δεν σταματούν. Το Bloomberg μας ανακήρυξε προσφάτως τέταρτη πιο «δυστυχή» ή αν θέλετε «ταλαίπωρη» (miserable) οικονομία στον πλανήτη.
Βιώνουμε τη δική μας «Μεγάλη Σύνθλιψη», αφού μας ξεπερνούν σε προκλήσεις και… μιζέρια μόνο η Βενεζουέλα, η Αργεντινή και η Νότιος Αφρική.
Υπερβολή; Καθόλου. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να περιγράψει κανείς μία οικονομία έτοιμη να εισέλθει στον όγδοο χρόνο ύφεσης;
Τι να πει για μία χώρα που, έχοντας περάσει από τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις και ένα δημοψήφισμα σε λιγότερο από τέσσερα χρόνια, ζει και πάλι στους ρυθμούς των σεναρίων για πρόωρες κάλπες την άνοιξη;
Τι μέλλον να δει όταν είμαστε πρωταθλητές του ανεπτυγμένου κόσμου στην ανεργία - όχι μόνο στον γενικό πληθυσμό, αλλά τόσο στους νέους όσο και στους πτυχιούχους;
Η αγορά τρομάζει, με τον Γενικό Δείκτη του Χ.Α. να φλερτάρει ιστορικό ναδίρ, η κυβέρνηση σαστίζει και η κοινωνία δοκιμάζει τις αντοχές της.
Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά σε μία χώρα που όλοι μιλούν για «μεταρρυθμίσεις», «αλλαγή νοοτροπίας», «συγκρούσεις», χωρίς ποτέ να εξηγούν τι ακριβώς εννοούν;
Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, όταν οι ίδιοι, που υπόσχονται τα παραπάνω, αντιδρούν σε αυτά; Οταν κυβέρνηση και αντιπολίτευση έχουν (ξε)χάσει ή τουλάχιστον μπερδέψει τον ρόλο τους;
Τα όσα εξελίσσονται τους τελευταίους μήνες με την προώθηση της μεταρρύθμισης στο ασφαλιστικό είναι ενδεικτικά.
Παρουσιάζοντας το νομοσχέδιο στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο αρμόδιος υπουργός διαβεβαίωνε πως πρόκειται «για ένα κείμενο εντελώς ελληνικό και όχι μεταφρασμένο, όπως έχει συμβεί με άλλα».
Δεν έχουμε λόγο να το αμφισβητήσουμε. Αρκετές παράδοξες προβλέψεις του ήταν αναμφίβολα «ελληνική πατέντα».
Στη συνέχεια ο ίδιος ο υπουργός τόνισε ότι οι κινητοποιήσεις κατά των προωθούμενων αλλαγών τού δίνουν δύναμη για τις διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές.
Η κυβέρνηση βλέπει τις αντιδράσεις ως μέσο πίεσης απέναντι στις απαιτήσεις του «κουαρτέτου», σαν να μας λέει ότι οι αλλαγές δεν είναι τελικά δικές της.
Και κάπως έτσι εξηγείται και η παγκόσμια ίσως πρωτοτυπία της πρόσφατης ανακοίνωσης του ΣΥΡΙΖΑ ότι στηρίζει μία απεργία, στηρίζοντας ταυτόχρονα την κυβέρνηση, κατά των μέτρων της οποίας αποφασίστηκε η απεργία.
Και πριν καλά καλά συνέλθουμε από αυτή, έρχονται οι θεωρίες συνωμοσίας για «στοιχεία που έχουν διεισδύσει στα μπλόκα… και επιχειρούν να προκαλέσουν πολιτική αναταραχή» και τα σενάρια για «προσπάθεια αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης».
Για να φτάσουμε στη διαρκή αμηχανία των κομμάτων της αντιπολίτευσης, που επικρίνουν στηρίζοντας (δηλαδή ψηφίζοντας) ή το αντίστροφο, χωρίς να αντιπροτείνουν λύσεις.
Εάν όλα αυτά δεν είναι διγλωσσία ή υποκρισία, τότε τι; Παραδοχή ενός μόνιμου σουρεαλισμού, μιας παράνοιας που τείνει πλέον να γίνει «κανονικότητα»;
Τελικά ο Πίντσον ίσως να είχε εμάς κατά νου όταν καθησύχαζε τον ήρωά του στην Υπεραιχμή με τη φράση: «Η παράνοια είναι το σκόρδο στην κουζίνα της ζωής. Δεν το χορταίνεις ποτέ».
