Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Ολη η ανθρωπότητα είναι ένας συγγραφέας, και είναι ένας τόμος. Οταν ένας άνθρωπος πεθαίνει, δεν ξεσκίζεται ένα κεφάλαιο, μεταφράζεται σε μια καλύτερη γλώσσα. Και κάθε κεφάλαιο που “φεύγει”, έτσι πρέπει να το μεταφράζουμε σε μια πιο κατανοητή απ’ όλους γλώσσα. Οταν χτυπάει η καμπάνα για να καλέσει το ποίμνιο να ακούσει το κήρυγμα, δεν χτυπάει για να πάει στην εκκλησία μονάχα ο ιεροκήρυκας, αλλά όλο το εκκλησίασμα. Χτυπάει για όλους μας αυτή η καμπάνα... Κανένας άνθρωπος δεν είναι από μόνος του ένα αυτόνομο νησί. Του καθενός ο θάνατος με μικραίνει κι εμένα όλο και περισσότερο, γιατί είμαι κομμάτι της ανθρωπότητας. Γι’ αυτό μη ρωτάς ποτέ “για ποιον χτυπά η καμπάνα”. Για σένα χτυπάει».
Το ξέρουμε καλά, κι ας μην το διατυπώνουμε όπως ο Τζον Ντον. Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί. Το ξέρουμε, αλλά το ξεχνάμε και προχωράμε.
Συνηθισμένοι άνθρωποι. Παρατηρούμε τον πόνο των άλλων, καταναλώνουμε αφίξεις και αναχωρήσεις στα νησιά του Αιγαίου, παρακολουθούμε το δελτίο των θυμάτων στη Μεσόγειο. Λυπούμαστε, συναισθανόμαστε, αγανακτούμε με τ’ άλογα έργα, συγκινούμαστε, ίσως ξυπνάμε, βγαίνουμε από το λήθαργο. Κι ύστερα; Αρχίζουμε να συνηθίζουμε την ανελέητη διαδοχή, όχι γιατί μας συνέχει η «μνήμη θανάτου», αλλά γιατί η επανάληψη της τραγωδίας εξοικειώνει. Οι αντιδράσεις αμβλύνονται, βουλιάζουν οι ειδήσεις για ανθρώπους που χάνονται, στην απελπισμένη τους προσπάθεια να διαφύγουν από τον πόλεμο, βυθίζονται οι αντοχές.
Υποτίθεται ότι ένα από τα ισχυρότερα μέσα ενεργοποίησης είναι η ωμή απεικόνιση. Γιατί, λοιπόν, το σοκ δεν μας ενώνει; Επειδή η αδυναμία μάς στοιχειώνει, επειδή δεν υπάρχει τίποτα που μπορούμε να κάνουμε για τις αιτίες του προβλήματος;
«Δεν μπορούμε να ανεχθούμε τη Μεσόγειο να ξεβράζει πτώματα, και ιδίως πτώματα μικρών παιδιών», ακούσαμε από επίσημα χείλη.
Ισχνές λέξεις για τον πόνο των άλλων. Μεταξωτές λέξεις για την απώλεια των άλλων.
Δεν μπορούμε να ανεχθούμε, αλλά συνηθίζουμε. Συνηθισμένοι άνθρωποι.
