Από την έντυπη έκδοση
Του Κώστα Ιωαννίδη
[email protected]
Ας μη χρεώσουμε σε κέντρα εξουσίας με σκοτεινές πολιτικές επιδιώξεις την «κατασκευή» της κυρίαρχης πολιτικής αντίθεσης στη χώρα, μετά την παραδοχή της αδυναμίας της να επιβιώσει χωρίς δανεικά. Η άρνηση της πραγματικότητας, όταν επέρχεται απότομη δυσάρεστη αλλαγή, είναι κλασικό ψυχολογικό φαινόμενο. Το «απότομη» οφείλεται σε πολιτικούς και μέσα ενημέρωσης. Το «δυσάρεστη», με διαφορετικό ποσοστό ευθύνης, φορτώνονται όλοι οι Ελληνες.
Η εισαγωγή του βίου μας στον αστερισμό των «μνημονίων» και των ελέγχων από την τρόικα έφερε μέτρα και μεταρρυθμίσεις που η εισαγωγή τους προς ψήφιση προκαλούσε τεράστιες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, σχηματίζοντας ένα μέτωπο. Το «αντιμνημονιακό», τις επιπτώσεις του οποίου δεν διέγνωσαν οι πολιτικές δυνάμεις. Αφού υπήρχε, φρόντιζαν για τη διεύρυνσή του άπαντες, επειδή ήταν επικοινωνιακά εκμεταλλεύσιμο. Πλην εκείνων που κατά καιρούς ήταν στην κυβέρνηση.
Τα αρχικά χαρακτηριστικά του ήταν σαφή. Αφορούσαν στη μη αναγνώριση και άρνηση αποπληρωμής του χρέους. Οι «αγανακτισμένοι» το απέδιδαν στους κλέφτες, στη φοροκλοπή των πλουσίων, στα κόμματα που κυβέρνησαν, χωρίς κάποιος να σκεφτεί ότι εκείνοι τους ψήφιζαν εναλλάξ. Πιστεύουν ακόμα και σήμερα ότι ο κόσμος τελειώνει ακριβώς εκεί που εκείνοι «βλέπουν». Γι’ αυτούς η δραχμή είναι λύση που θα συνοδευτεί από απαλλαγή δανειακών υποχρεώσεων και επανεκκίνηση της ζωής από εκεί που σταμάτησε την πρώτη μέρα στο ευρώ, που βεβαίως μας «κατέστρεψε».
Η αδυναμία των κυβερνήσεων να διαχειριστούν τη σύνταξη και εφαρμογή του πρώτου μνημονίου, έφερε το δεύτερο. Υπογράφηκε από το ΠΑΣΟΚ, τη Ν.Δ. και τη ΔΗΜΑΡ. Τότε η εικόνα του αντιμνημονιακού μετώπου άλλαξε. Γιατί αποδέχθηκαν την αναγκαιότητα μνημονίων δυνάμεις που ψηφίστηκαν από «αντιμνημονιακούς». Φάνηκε ότι είναι δυνατόν να είσαι υπέρ του ευρώ αμφισβητώντας ταυτόχρονα τη χρησιμότητα των προγραμμάτων στήριξης. Θυμίζουμε τα περί «μίγματος των μέτρων», «κανείς αναμάρτητος». Η αποτυχία στην ολοκλήρωση του δεύτερου μνημονίου μετά το PSI έχει αχρηστεύσει τα θετικά από τα σκληρά μέτρα. Από την ώρα που τα κατ’ εξοχήν αντιμνημονιακά κόμματα ανέλαβαν να κυβερνήσουν, λόγω αλλαγών στον τρόπο διαπραγμάτευσης, η ύφεση επανήλθε δριμύτερη. Ο κόσμος εξοικειώθηκε με τη μονιμότητά της, άρα δεν ελπίζει. Θεωρώντας πως τίποτε δεν θα αλλάξει, ό,τι μέτρο κι αν ληφθεί.
Η αντίθεση με βάση το μνημόνιο, δηλαδή την ανάγκη οι δανειστές να ζητούν εγγυήσεις για τεράστια δάνεια προς τη χώρα, ήταν πάντα η κάλυψη μιας πραγματικά πολιτικής επιλογής, ευρώ ή δραχμή. Οι δυνάμεις της δραχμής κατάφεραν να συντάσσονται μαζί με τις δυνάμεις υπέρ της παραμονής στην Ευρωζώνη, μέσα στα κόμματα της συγκυβέρνησης, χωρίς την ανάγκη παρουσίασης μιας πλήρους και ξεκάθαρης πολιτικής γραμμής. Τώρα οι ξένοι θέτουν θέμα αξιοπιστίας συνολικά. Τέρμα στις μάσκες. Για να αποκτήσουμε ξεκάθαρο μέλλον μέσω της επίλυσης της πραγματικής αντίθεσης από τους πολίτες, αργότερα όμως. Τώρα, ένας γενναίος πολιτικά πρωθυπουργός χρειάζεται τη στήριξη όλων για να τραβήξει τη χώρα από τον γκρεμό.
