Αφιέρωμα στον Βασίλη Δημητρίου, τον ζωγράφο που δημιουργεί τις ιδιαίτερες ταμπέλες των ταινιών του κινηματογράφου «Αθήναιον» φιλοξενεί σε κεντρικό της άρθρο η ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας «New York Times».
Το άρθρο προβάλλει μια άλλη διάσταση της Αθήνας από εκείνη που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στον διεθνή τύπο. Διατρέχοντας τη ζωή του ζωγράφου, παρουσιάζει πτυχές μιας παλιάς και περισσότερο ρομαντικής Αθήνας, αλλά και τη σύγχρονη πραγματικότητα.
Ο Βασίλης Δημητρίου ζωγραφίζει τις επιγραφές οι οποίες διαφοροποιούνται κάθε εβδομάδα στον κινηματογράφο. Το ρεπορτάζ αναφέρει, πως ο 78χρονος ζωγράφος έχει ένα πολύ σκληρό πρόγραμμα, αφού κάθε ταμπέλα του παίρνει περίπου τέσσερις ημέρες για να ολοκληρωθεί ενώ φτιάχνει δύο την εβδομάδα για τον εργοδότη του, τον κινηματογράφο Αθήναιον, για τον οποίο δουλεύει τα τελευταία σαράντα χρόνια.
Το άρθρο συνθέτει ένα συγκινητικό προφίλ του καλλιτέχνη. «Το ένα χέρι του είναι σκληρό λόγω της ασθένειας του Πάρκινσον, αποτέλεσμα από το μποξ που έπαιζε νέος, του είπαν οι γιατροί. Δεν μπορεί πια να ανέβει σε σκαλωσιές εύκολα για να ζωγραφίσει και το χέρι του κουράζεται όταν κρατά το πινέλο για ώρες. Αλλά τίποτα δεν σταματάει τον μαχητή κ. Δημητρίου».
Η δημοσιογράφος, που επιμελείται το αφιέρωμα, καταγράφει πως «ο 78χρονος δουλεύει αθόρυβα και μεθοδικά σκαρφαλώνοντας σε μια σκάλα και σκύβοντας προς το πάτωμα. Όταν το έργο είναι έτοιμο το πηγαίνει με το αμάξι στο “Αθήναιον”, μαζί με τον γαμπρό του. Ένας άνδρας έρχεται την ώρα που το κρεμάει και του λέει ότι θαυμάζει τη δουλειά του».
«Μ’ αρέσει που παίρνω κοπλιμέντα. Αλλά δεν μου αρέσει που η τέχνη μου χάνεται. Όσο μπορώ να συνεχίσω τη ζωγραφική, θα το κάνω. Όταν σταματήσω να αναπνέω, θα σταματήσω και τη ζωγραφική» αναφέρει ο ζωγράφος. Σε πείσμα των καιρών, εδώ και μισό αιώνα περίπου, ο κ. Βασίλης Δημητρίου κρατάει ζωντανή την τέχνη της ζωγραφιστής αφίσας. Μιας τέχνης που σε παλαιότερες εποχές ανθούσε, όμως σήμερα αργοσβήνει.
