Χαμένη στην απεραντοσύνη του άγριου ωκεανού, με τους καρχαρίες να την κατασπαράζουν ανελέητα, η ηθοποιός Μυρτώ Αλικάκη ζει τον απόλυτο τρόμο ενός έρωτα και μας μιλά για την παράσταση «La última noche ή Οι καρχαρίες».
Αιωρούμενο μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, σαν ένα χρονικό μιας διανοητικής χωροκατάκτησης, το έργο του Θανάση Τριαρίδη, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο θέατρο ΠΚ, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 9.30 το βράδυ.
Ένας άνδρας και μία γυναίκα, εγκαταλειμμένοι κατά λάθος (;) στη μέση του ωκεανού, κατά τη διάρκεια μιας κρουαζιέρας, προσπαθούν να κρατηθούν ζωντανοί, μέχρι να γυρίσει το τουριστικό σκάφος για να τους περισυλλέξει. Ο μόνος τρόπος να διώξουν τον φόβο είναι να μιλούν συνεχώς. Έτσι, βγάζουν στην επιφάνεια μνήμες της ζωής τους, σεξουαλικά απωθημένα, οργισμένες αλληλοκατηγορίες, μυστηριώδη πρόσωπα και αινιγματικές ενοχές. Ξαφνικά, οι καρχαρίες μαζεύονται κάτω από τα πόδια τους και αρχίζουν να τους τρώνε…
Πρωταγωνιστώντας σε αυτό το ψυχοσωματικό παιχνίδι στα έγκατα του μυαλού, που ξεκινά σαν μια άσκηση εφαρμοσμένου παραλογισμού και τελειώνει ως η κορυφαία τραγωδία, η Μυρτώ Αλικάκη μιλά για την παράσταση και για τους «καρχαρίες» της σύγχρονης πραγματικότητάς μας.
Σκηνή από την παράσταση «La última noche ή Οι καρχαρίες».
Πώς υφαίνεται ο μυστηριώδης ιστός της «Ultima noche» (τελευταίας νύχτας);
«Με τα υλικά που υπάρχουν στη σχέση αυτών των ανθρώπων: την ψυχολογική βία που υπάρχει ανάμεσά τους και το ανολοκλήρωτο που έχει συσσωρεύσει μέσα τους πάρα πολύ πόνο και ενέργεια. Στην ουσία, αυτή η τελευταία νύχτα είναι η σταγόνα, που ξεχειλίζει το ποτήρι. Πρέπει να έρθει μια λύτρωση».
Για ποια θέματα θέτει ερωτήματα το έργο;
«Το έργο ασχολείται με τις διαπροσωπικές σχέσεις ενός ζευγαριού. Νομίζω πως πολλά ζευγάρια μπορούν να βρουν στοιχεία να ταυτιστούν, όχι σε αυτόν τον ακραίο βαθμό, αλλά όλοι έχουμε ζήσει μια σαρκοφαγική ερωτική σχέση κάποια στιγμή στη ζωή μας. Στην ουσία, μιλάμε για δύο ανθρώπους, που παίζουν εναλλασσόμενα τους ρόλους του θύτη και του θύματος και παρόλο που έχουν έναν δικό τους τρόπο να αγαπιούνται, δεν μπορούν να έρθουν πραγματικά κοντά και να νιώσουν ελεύθεροι. Δεν καταφέρνουν να ρίξουν το φράγμα του εγωισμού και να αγαπηθούν πραγματικά».
Με τί έρχονται αντιμέτωποι οι ήρωες του;
«Με το πόσο μπορούν να αγαπήσουν, να αφήσουν τον εαυτό τους και τον εγωισμό τους στην άκρη και να αγαπήσουν. Έρχονται αντιμέτωποι με όλα τα μεγάλα φιλοσοφικά ερωτήματα: τί είναι ο έρωτας, τί είναι ο θάνατος, με όλα αυτά που στην ουσία μας απασχολούν».
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της ηρωίδας που ενσαρκώνετε;
«Είναι μια δυνατή προσωπικότητα με σχετικά χαμηλή αυτοεκτίμηση, αλλά και με πολλά ενοχικά στοιχεία. Νομίζω πως γι’ αυτό έχει αποφασίσει να μπει σε αυτόν τον ρόλο του θύματος, που συνήθως παίζει σε αυτήν τη σχέση. Έτσι ικανοποιεί την παθολογία της».
Πού φιλοδοξεί να οδηγήσει τον θεατή αυτό το ψυχοσωματικό παιχνίδι του μυαλού;
«Σε σκέψεις περί των σχέσεων, της αγάπης και του πόσο μακριά μπορούν να φτάσουν δύο άνθρωποι».
Στην παράσταση βιώνετε τον απόλυτο τρόμο. Στη σύγχρονη πραγματικότητα μας, τί σας τρομάζει;
Σκηνή από την παράσταση «La última noche ή Οι καρχαρίες».
«Γενικά, είμαι ένας άνθρωπος μάλλον αισιόδοξος και θετικός απέναντι στη ζωή. Δεν τρομοκρατούμαι εύκολα. Τον τελευταίο καιρό, με τρομάζει η ιδέα να μην μπορώ να τα βγάλω πέρα, να μην μπορώ να επιβιώσω. Με τρομάζει η συνειδητοποίηση πραγμάτων που γνώριζα, αλλά δε με είχαν αγγίξει στο πετσί μου και δεν τους είχα δώσει την πρέπουσα σημασία. Για παράδειγμα, το πόσο αδιάφορη είναι η ζωή των ανθρώπων για τους πολιτικούς, πως αντιλαμβάνονται τον κόσμο με νούμερα και όχι με ανθρώπους και ψυχές».
Πώς θα μπορούσαμε να ξεφύγουμε από τους «καρχαρίες αυτού του ωκεανού», στον οποίο βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο;
«Υπάρχουν καρχαρίες, που δεν μπορείς να τους αποφύγεις. Όπως στην πραγματικότητα, αν βρεθείς στον ωκεανό, δε θα μπορέσεις να κάνεις κάτι, έτσι και στη ζωή. Δε ζούμε σε έναν κόσμο δίκαιο και ρόδινο. Μπορούμε να αποφύγουμε κάποιους καρχαρίες, αλλά πιο πολύ τους δικούς μας, τους εσωτερικούς μας δαίμονες δηλαδή. Και πιο πολύ μπορούμε να τους ξεπεράσουμε, όχι να τους αποφύγουμε».
Βλέπετε κάποια «ακτή», έστω και μακρινή;
«Η ζωή πάντα συνεχίζεται, οπότε πάντα υπάρχει μια ακτή, μια ελπίδα».
Ταυτότητα παράστασης
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Γιαμλόγλου, σκηνικά - κοστούμια: Αιμιλία Κακουριώτη, μουσική - ηχητικός σχεδιασμός: Δημήτρης Γιακουμάκης, φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη, βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Καστανάς, ειδικά εφέ: Προκόπης Βλασερός, φωτογραφίες: Γιάννης Αθυμαρίτης, artwork: Βασίλης Βούζας, παραγωγός: Ρούλα Νικολάου, παραγωγή: Fidelite Productions. Παίζουν: Μυρτώ Αλικάκη, Λεωνίδας Κακούρης.
Πληροφορίες
Θέατρο ΠΚ, Κασομούλη 30 - Νέος Κόσμος (στάση μετρό Νέος Κόσμος). Τιμές εισιτηρίων: γενική είσοδος: 13 ευρώ, μειωμένο – σύλλογοι: 10 ευρώ. Κρατήσεις θέσεων: 210 9011677, 6938 033082, www.pktheater.gr (online ticketing).
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
