Από τον Πιερ Μπριανσόν
Για ακόμη μια φορά, ο Νικολά Σαρκοζί έδωσε την εντύπωση ότι σφράγισε άλλη μία ευρωπαϊκή σύνοδο με μια τεράστια επιτυχία. Για ακόμη μια φορά, όμως, στόχος του ήταν να αποσπάσει την προσοχή από την ουσία των συνομιλιών και να τη στρέψει σε ένα έργο με τρεις ρόλους, στο οποίο ο Σαρκοζί είχε αναλάβει τον ρόλο του «σκληρού».
Στην πρόσφατη σύνοδο της ΕΕ, ο Γάλλος πρόεδρος άδραξε την ευκαιρία που δημιούργησε ο πρωτοφανής - για Βρετανό πρωθυπουργό- διπλωματικός ερασιτεχνισμός του Ντέιβιντ Κάμερον. Μπορεί ο Σαρκοζί να κατάφερε να ξεγελάσει κάποιους αναλυτές και μέρος του γαλλικού λαού, αλλά στην ουσία η Γαλλία υπαναχώρησε από όλες τις σημαντικές προτάσεις της για την καταπολέμηση της κρίσης χρέους έναντι της Γερμανίας.
Κάθε φορά, στο τέλος η Γαλλία αποδέχεται τα περισσότερα από τα αιτήματα της Γερμανίας. Για παράδειγμα, προσυπέγραψε τη συνταγματική πρόβλεψη για «φρένο χρέους», το οποίο θα έχει πολύ μεγαλύτερη ισχύ από τον λεγόμενο «χρυσό κανόνα» που πρότεινε ο Σαρκοζί για τον γαλλικό προϋπολογισμό. Η Γαλλία έχει, επίσης, συναινέσει στην επιβολή ημι - αυτόματων κυρώσεων στα κράτη μέλη που δεν πληρούν τους κανονισμούς δημοσιονομικής πειθαρχίας της ευρωζώνης.
Τη χειρότερη ήττα, όμως, την έχει υποστεί το Παρίσι στο ζήτημα του ρόλου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Η Γαλλία έχει επανειλημμένα προσπαθήσει - από σύνοδο σε σύνοδο- να παρακάμψει αυτό που ο Μάριο Ντράγκι θα αποκαλούσε «το πνεύμα» της συνθήκης της ΕΕ, η οποία απαγορεύει τη χρηματοδότηση των εθνικών δημοσιονομικών ελλειμμάτων από την ΕΚΤ. Η ιδέα των Γάλλων ήταν να μετατραπεί το ευρωπαϊκό ταμείο διάσωσης σε τράπεζα, γεγονός που σημαίνει ότι η κεντρική τράπεζα θα μπορούσε να δανείσει χρήματα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Όλες αυτές ήταν ιδέες του «αθεράπευτα δημιουργικού» Υπουργείου Οικονομικών της Γαλλίας. Όπως ήταν αναμενόμενο, όλες οι ανωτέρω προτάσεις απορρίφθηκαν από την Αγκελα Μέρκελ και την ΕΚΤ.
Παρ' όλα αυτά, σε κάθε σύνοδο ο Σαρκοζί κατορθώνει να ξεγλιστρά ρίχνοντας στάχτη στα μάτια του λαού του. Κάθε φορά, η Γαλλία παίρνει το μέρος της Γερμανίας για να «παίξουν τους σκληρούς» έναντι μιας τρίτης χώρας. Το δίδυμο Μερκελ - Σαρκοζί ταπείνωσε τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, επέπληξε τον Γιώργο Παπανδρέου και, μόλις την περασμένη εβδομάδα, τρομοκράτησε τον Ντέιβιντ Κάμερον. Οι σχολιαστές επιμένουν ότι η τελευταία σύνοδος αποτελεί διπλωματική νίκη για τη Γαλλία. Εάν είναι έτσι, δεν τολμά να σκεφτεί κανείς πώς θα ήταν μια ήττα.
REUTERS BREAKINGVIEWS
