Οι πατέρες που παρέχουν εξαρτημένη εργασία, έχουν δικαίωμα λήψης της λεγόμενης «άδειας θηλασμού» ανεξάρτητα από το εργασιακό ή επαγγελματικό καθεστώς της μητέρας του τέκνου τους, απεφάνθη το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, κρίνοντας ότι η σχετική ισπανική ρύθμιση, κατά την οποία ο πατέρας δεν μπορεί να λάβει την άδεια αυτή αντί για τη μητέρα του τέκνου του παρά μόνο στην περίπτωση που η μητέρα εργάζεται επίσης ως μισθωτή, δημιουργεί αδικαιολόγητη διάκριση που βασίζεται στο φύλο.
Σημειώνεται ότι ο ισπανικός Εργατικός Κώδικας προβλέπει ότι οι μητέρες που εργάζονται ως μισθωτές, δικαιούνται κατά τους εννέα πρώτους μήνες μετά τη γέννηση του τέκνου τους τη λεγόμενη «άδεια θηλασμού». Η άδεια αυτή συνίσταται σε δικαίωμα απουσίας από τον χώρο εργασίας για μία ώρα, η οποία μπορεί να κατανεμηθεί σε δύο μέρη, ή στη μείωση του ημερήσιου χρόνου εργασίας κατά μισή ώρα. Προβλέπεται ρητά ότι η άδεια αυτή μπορεί να λαμβάνεται αδιακρίτως είτε από τη μητέρα είτε από τον πατέρα, στην περίπτωση που αμφότεροι οι γονείς εργάζονται.
Ωστόσο η αίτηση μισθωτού ισπανικής εταιρείας (Sesa Start España ΕΤΤ SA) να του χορηγηθεί η άδεια θηλασμού απορρίφθηκε με το αιτιολογικό ότι η μητέρα του τέκνου του δεν ήταν μισθωτή, αλλά ελεύθερη επαγγελματίας, με αποτέλεσμα ο εργαζόμενος να προσφύγει ενώπιον των εθνικών δικαστηρίων κατά της απόφασης του εργοδότη του.
Το Tribunal Superior de Justicia de Galicia (Ισπανία), το οποίο κλήθηκε να αποφανθεί κατΆ έφεση, επισημαίνει ότι η άδεια αυτή έχει, λόγω της εξέλιξης της εθνικής νομοθεσίας και νομολογίας, αυτονομηθεί από το βιολογικό γεγονός του θηλασμού. Η εν λόγω άδεια, ενώ προβλέφθηκε αρχικά το 1900 με σκοπό να διευκολύνει τον μητρικό θηλασμό, χορηγείται εδώ και αρκετά χρόνια ακόμη και σε περίπτωση τεχνητού θηλασμού. Όπως διευκρινίζεται, η άδεια αυτή θεωρείται πλέον απλώς ως χρόνος ενασχόλησης με το παιδί και ως μέτρο που διευκολύνει τη μητέρα να συμβιβάσει την οικογενειακή με την επαγγελματική ζωή της μετά το πέρας της άδειας μητρότητας. Εντούτοις, ακόμη και σήμερα ο πατέρας μπορεί να λάβει την άδεια αυτή αντί της μητέρας μόνον αν η μητέρα είναι μισθωτή και ως εκ τούτου έχει δικαίωμα να λάβει την άδεια θηλασμού.
Στο πλαίσιο αυτό, το εθνικό δικαστήριο έθεσε στο Δικαστήρι της Ε.Ε. το ερώτημα μήπως το δικαίωμα άδειας θηλασμού πρέπει να χορηγείται τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες και μήπως το γεγονός ότι χορηγείται μόνο στις μισθωτές εργαζόμενες και στους πατέρες των τέκνων τους συνιστά μέτρο που δημιουργεί διακρίσεις κατά παράβαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης ανδρών και γυναικών, την οποία κατοχυρώνουν οι οδηγίες που θέτουν σε εφαρμογή την εν λόγω αρχή στον τομέα της απασχόλησης και της εργασίας [Οδηγία 76/207/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 9ης Φεβρουαρίου 1976, περί της εφαρμογής της αρχής της ίσης μεταχειρίσεως ανδρών και γυναικών, όσον αφορά την πρόσβαση σε απασχόληση, την επαγγελματική εκπαίδευση και προώθηση και τις συνθήκες εργασίας (ΕΕ ειδ. έκδ. 05/002, σ. 70), η οποία τροποποιήθηκε με την οδηγία 2002/73/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 23ης Σεπτεμβρίου 2002 (ΕΕ L 269, σ. 15), και καταργήθηκε με την οδηγία 2006/54/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 5ης Ιουλίου 2006, για την εφαρμογή της αρχής των ίσων ευκαιριών και της ίσης μεταχείρισης ανδρών και γυναικών σε θέματα εργασίας και απασχόλησης (αναδιατύπωση) (ΕΕ L 204, σ. 23)].
Το Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι οι οδηγίες αυτές απαγορεύουν τα εθνικά μέτρα που προβλέπουν ότι οι εργαζόμενες μητέρες που παρέχουν εξαρτημένη εργασία μπορούν να λαμβάνουν άδεια θηλασμού, ενώ οι εργαζόμενοι πατέρες που επίσης παρέχουν εξαρτημένη εργασία δεν έχουν δικαίωμα τέτοιας άδειας παρά μόνο στην περίπτωση που η μητέρα του τέκνου τους εργάζεται και αυτή ως μισθωτή.
Συγκεκριμένα, το Δικαστήριο παρατηρεί, πρώτον, ότι η άδεια αυτή, αφού έχει ως αποτέλεσμα τη μεταβολή των ωραρίων εργασίας, επηρεάζει τους όρους εργασίας που διέπονται από τις οδηγίες, οι οποίες απαγορεύουν κάθε διάκριση λόγω φύλου.
Δεύτερον, το Δικαστήριο διαπιστώνει ότι ο άνδρας εργαζόμενος και η γυναίκα εργαζόμενη που είναι πατέρας και μητέρα αντίστοιχα τέκνων μικρής ηλικίας τελούν σε παρεμφερείς καταστάσεις, όσον αφορά την ενδεχόμενη ανάγκη να μειώσουν τον ημερήσιο χρόνο εργασίας τους ενόψει της ενασχόλησής τους με το παιδί. Εντούτοις, σύμφωνα με τη ρύθμιση του ισπανικού Εργατικού Κώδικα, η ιδιότητα του γονέα δεν αρκεί για να μπορούν οι άνδρες που εργάζονται ως μισθωτοί να λάβουν την άδεια αυτή, ενώ αρκεί για τις γυναίκες που έχουν το ίδιο εργασιακό καθεστώς. Επομένως, η ισπανική νομοθεσία δημιουργεί διάκριση λόγω φύλου μεταξύ των μητέρων και των πατέρων που έχουν το ίδιο εργασιακό καθεστώς του μισθωτού εργαζόμενου.
Τέλος, το Δικαστήριο κρίνει ότι για τη διάκριση αυτή δεν υπάρχουν δικαιολογητικοί λόγοι βασιζόμενοι στον σκοπό προστασίας της γυναίκας ή στην προώθηση της ισότητας των ευκαιριών ανδρών και γυναικών.
