Συνεχίζεται σήμερα η έξοδος χιλιάδων αμάχων από την τελευταία ζώνη που βρίσκεται στα χέρια των ανταρτών Ταμίλ στο βορειοανατολικό τμήμα της Σρι Λάνκα.

Σύμφωνα με τον στρατό, ο οποίος σφίγγει τον κλοιό γύρω από την περιοχή αυτή, γνωστή ως Βάννι, περίπου 95.000 άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει από τη Δευτέρα την περιοχή. Ωστόσο, δεκάδες χιλιάδες παραμένουν εγκλωβισμένοι στο πεδίο των μαχών μεταξύ των κυβερνητικών δυνάμεων και των αυτονομιστών ανταρτών Ταμίλ.

Στο νοσοκομείο και τους καταυλισμούς στη Βαβουνίγια καταφθάνουν λεωφορεία γεμάτα τραυματίες από το μέτωπο του πολέμου. «Τα λεωφορεία καταφθάνουν συνεχώς και κάποιες φορές ξεφορτώνουν νεκρούς, καθώς μερικοί υποκύπτουν στα τραύματά τους στη διαδρομή», εξηγεί η Κάρεν Στιούαρτ (Karen Stewart), εργαζόμενη στον τομέα της ψυχικής υγείας των Γιατρών Χωρίς Σύνορα (ΓΧΣ) στη Βαβουνίγια. Τη Δευτέρα 20 Απριλίου περισσότεροι από 30 τραυματίες έχασαν τη ζωή τους κατά τη διαδρομή προς το νοσοκομείο.

«Σχεδόν όλοι έχουν αφήσει κάποιον πίσω στο πεδίο όπου μαίνονται οι μάχες», εξηγεί η Κάρεν. «Μερικές φορές μπορείς ακόμα και να ακούσεις τους βομβαρδισμούς στη Βαβουνίγια, κι έτσι ξέρουμε τι γίνεται στο Βάννι. Περίπου το 85% των ανθρώπων στους οποίους έχω μιλήσει, έχουν γίνει μάρτυρες φριχτών περιστατικών, όπως για παράδειγμα κάποιοι που βρίσκονταν σε ένα καταφύγιο και ξαφνικά εξερράγη μία βόμβα και σκότωσε τους μισούς ανθρώπους μέσα στο καταφύγιο. Κάποια γυναίκα με την οποία μίλησα, μου είπε ότι βγήκε για να αναζητήσει λίγο νερό και όταν επέστρεψε όλοι στο καταφύγιο ήταν νεκροί».

Παρά τις προσπάθειες των ΓΧΣ και του προσωπικού του Υπουργείου Υγείας, το νοσοκομείο στη Βαβουνίγια έχει κατακλυστεί από τραυματίες. Μόνο το μήνα Μάρτιο, το 90% από τα 800 χειρουργεία που πραγματοποίησαν οι ΓΧΣ και οι χειρουργοί του Υπουργείου Υγείας στο νοσοκομείο της Βαβουνίγια σχετίζονταν με τραύματα προερχόμενα από οβίδες και βόμβες.

Πάνω από 1.200 ασθενείς έχουν έρθει στο νοσοκομείο, ενώ οι κλίνες είναι λίγο περισσότερες από 400. «Επικρατεί χάος», λέει η Κάρεν Στιούαρτ, «έχουν ενώσει όλες τις κλίνες κι έχουν φτιάξει με αυτό τον τρόπο ένα τεράστιο κρεβάτι. Αντί να έχει κάθε ασθενής το κρεβάτι του, τώρα βλέπεις δύο άτομα να μοιράζονται την ίδια κλίνη, μοιάζει σαν να υπάρχει ένα τεράστιο κρεβάτι μέσα στο θάλαμο. Μετά βλέπεις και ασθενείς στο πάτωμα, ανθρώπους κάτω από τα κρεβάτια, οπότε είναι σαν να διπλασιάζεις τη χωρητικότητα του νοσοκομείου. Επίσης πολλοί άνθρωποι είναι ξαπλωμένοι σε στρώματα στους διαδρόμους έξω».

Οι άνθρωποι που καταφθάνουν από το μέτωπο του πολέμου τοποθετούνται σε πρόχειρους κυβερνητικούς καταυλισμούς στη Βαβουνίγια, οι οποίοι όμως γρήγορα γεμίζουν. Οι οικογένειες συνωστίζονται μαζί, ενώ σε μερικές περιπτώσεις μια ολόκληρη οικογένεια αναγκάζεται να ζήσει σε ένα χώρο όχι μεγαλύτερο από έναν καναπέ. Δεν υπάρχει ελευθερία κινήσεων από τον ένα καταυλισμό στον άλλο, και μόνο ελάχιστοι καταφέρνουν να μάθουν νέα για τους αγαπημένους τους που ίσως βρίσκονται σε άλλους καταυλισμούς. «Αυτό», εξηγεί η Κάρεν, «αποτελεί το κυριότερο αίτιο για την εμφάνιση ψυχολογικών προβλημάτων. Έρχονται τραυματισμένοι, χαμένοι και αποστεωμένοι, και τους βάζουν σε έναν καταυλισμό απΆ όπου δεν μπορούν να φύγουν ή να τηλεφωνήσουν στην οικογένειά τους. Δεν έχουν καμία δυνατότητα επικοινωνίας, δεν έχουν τίποτα. Μπορεί ο σύζυγος και η γυναίκα του να βρίσκονται σε δύο διαφορετικούς καταυλισμούς και να μην το ξέρουν».