Της Ανθής Αγγελοπούλου
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θρόμβωσης στις 13 Οκτωβρίου ο διευθυντής Καρδιολογικής Κλινικής Ευρωκλινικής Αθηνών και πρόεδρος του Ινστιτούτου Μελέτης και Εκπαίδευσης στη Θρόμβωση και την Αντιθρομβωτική Αγωγή (ΙΜΕΘΑ) κ. Δημήτρης Ρίχτερ τόνισε ότι 650.000 ασθενείς να πάσχουν ετησίως από φλεβική θρόμβωση και 430.000 ασθενείς από πνευμονική εμβολή, στην Ευρώπη, ενώ κάθε χρόνο πεθαίνουν 500.000 Ευρωπαίοι και 50.000 Έλληνες.
Επιπλέον, σύμφωνα με τα στοιχεία από το πρόγραμμα πρόληψης του ΕΛ.Ι.ΚΑΡ. στο οποίο συμμετέχουν 60.000 άτομα, στην Ελλάδα έχουμε κάθε χρόνο 20.000 νέα εμφράγματα μυοκαρδίου.
Ωστόσο, η οικονομική κρίση που διανύουμε τα τελευταία χρόνια οδηγεί 1 στους 6 πάσχοντες να εγκαταλείψει την υπολιπιδαιμική αγωγή του καθώς δεν μπορεί να την πληρώσει όπως διαφαίνεται στα στοιχεία
Ο κ. Ρίχτερ αναφερόμενος στη θρόμβωση, επεσήμανε ότι σε αυτήν οφείλονται κυρίως οι τρεις πρώτες καρδιαγγειακές αιτίες θανάτου παγκοσμίως. Δηλαδή, το οξύ καρδιακό έμφραγμα, το αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο και η φλεβική θρομβοεμβολική νόσος (Φ.Θ.Ν.).
Το έμφραγμα μυοκαρδίου όπως είπε, αποτελεί μια δραματική μορφή θρόμβωσης, που συμβαίνει στα στεφανιαία αγγεία, δηλαδή στα αγγεία που δίνουν αίμα στην καρδιά. Συνοδεύεται από ένα μεγάλο ιατρικό και κοινωνικό κόστος και οδηγεί στο θάνατο τουλάχιστον 3.000 ανθρώπους στη χώρα μας, πολλούς στην αναπηρία με τη μορφή της καρδιακής ανεπάρκειας και πολύ περισσότερους εκτός εργασίας για το υπόλοιπο της ζωής τους, παρά τις προσπάθειες των συναφών επιστημονικών εταιρειών και της πολιτείας για καλύτερη αντιμετώπιση με την εφαρμογή της πρωτογενούς αγγειοπλαστικής σε περισσότερους ασθενείς.
Το αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο, που σχετίζεται με την κολπική μαρμαρυγή, μπορεί να είναι ιδιαιτέρως επικίνδυνο, διευκρίνισε ο κος Ρίχτερ, γιατί ευνοεί τη δημιουργία ευμεγέθων θρόμβων μέσα στις καρδιακές κοιλότητες. Οι ασθενείς έχουν διπλάσιες πιθανότητες να καταλήξουν με μόνιμη αναπηρία ενώ είναι πιθανότερο να χάσουν τη ζωή τους, σε σχέση με τους ασθενείς που παθαίνουν εγκεφαλικά επεισόδια, τα οποία δεν σχετίζονται με την κολπική μαρμαρυγή.
Στην Ελλάδα έχουμε 35.000 αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδια ετησίως και δυστυχώς ένα μεγάλο ποσοστό ασθενών δεν έχει καθόλου συμπτώματα και αγνοεί τον κίνδυνο εγκεφαλικού επεισοδίου.
Ενώ, επεσήμανε ότι η φλεβική θρομβοεμβολική Νόσος (Φ.Θ.Ν.), είναι η κύρια αιτία ενδονοσοκομειακών θανάτων παγκοσμίως η οποία θα μπορούσε να προληφθεί αν κάθε νοσοκομείο στην Ελλάδα ήταν υποχρεωμένο να κάνει εκτίμηση του θρομβοεμβολικού κινδύνου σε κάθε ασθενή που κάνει εισαγωγή σε αυτό και άρα εφάρμοζε και τα κατάλληλα μέτρα πρόληψης σύμφωνα με τις διεθνείς κατευθυντήριες οδηγίες.
Επίσης, 300.000 Έλληνες άνω των 14 ετών πάσχουν από κολπική μαρμαρυγή με το πρόβλημα να διογκώνεται περισσότερο τα προσεχή έτη καθώς στις ηλικίες άνω των 75 ετών η συχνότητα της κολπικής μαρμαρυγής ξεπερνά το 10%. Ωστόσο, συμπλήρωσε ότι η κολπική μαρμαρυγή θεραπεύεται σε μεγάλο ποσοστό, είτε με αντιαρρυθμική φαρμακευτική αγωγή είτε με επέμβαση κατάλυσης (ablation).
Θεραπευτική αντιμετώπιση
Στοιχεία πρόσφατων επιδημιολογικών μελετών στη Ελλάδα δείχνουν ότι παρά τη σημαντική πρόοδο των τελευταίων ετών, οπότε εισήλθαν σε χρήση τα νεότερα από του στόματος αντιπηκτικά, ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων ασθενών δεν λαμβάνει αντιπηκτική αγωγή ή λαμβάνει λάθος αγωγή. Πάντως τα ίδια δεδομένα δείχνουν ότι ο απόλυτος αριθμός των ασθενών υπό αντιπηκτική αγωγή έχει σχεδόν διπλασιαστεί τα τελευταία 5 χρόνια.
Επιπροσθέτως, οι πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι πολλοί ασθενείς που κινδυνεύουν από ΦΘΝ δεν λαμβάνουν θρομβοπροφύλαξη, η οποία γίνεται με χορήγηση των κατάλληλων αντιθρομβωτικών φαρμάκων, με εφαρμογή ελαστικών καλτσών και με υιοθέτηση ενός υγιεινού τρόπου ζωής, ενώ σε πολλούς άλλους ο γιατρός δεν υποψιάζεται καν ότι μπορεί να πάσχουν από φλεβική θρόμβωση.
Ο κ. Ρίχτερ τόνισε ότι υπάρχει τεράστια ανάγκη, να παροτρύνουν οι γιατροί τους ασθενείς που πάσχουν από κολπική μαρμαρυγή, να ενημερωθούν ώστε να γίνουν και οι ίδιοι πιο ενεργοί στη διαχείριση της νόσου τους και να εξοικειωθούν με τη νέα πραγματικότητα. Φυσικά η ίδια ανάγκη υπάρχει για την ενημέρωση και των μελών της οικογένειας των ασθενών αυτών που καλούνται να συμβιώσουν μ’ αυτούς και να τους στηρίξουν στην προσπάθεια τους για καλύτερη ποιότητα ζωής. Οι ασθενείς, όπως είπε πρέπει να μιλούν ανοιχτά με το γιατρό τους για τα ζητήματα των διαφορετικών επιλογών της θεραπευτικής προσέγγισης της νόσου τους καθώς και για τις αλλαγές στον τρόπο ζωής τους.
