Από την έντυπη έκδοση
Του Δημήτρη Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Σε πείσμα όλων εκείνων που πιστεύουν -και προπαγανδίζουν- ότι η εποχή των μεγάλων αφηγήσεων τελείωσε με την πτώση του Τείχους στο Βερολίνο, οι Ευρωπαίοι πολίτες δείχνουν ακόμη να θεωρούν πως η Δημοκρατία και η Ευρώπη παραμένουν μια «μεγάλη αφήγηση». Μια υπόθεση για την οποία αξίζει να αγωνίζονται, διεκδικώντας πραγματικές απαντήσεις σε σύνθετες καταστάσεις και ουσιαστικές λύσεις στα προβλήματα που καθημερινά γεννά μια δίχως κανόνες παγκοσμιοποίηση.
Η εκλογή, χθες, του Εμανουέλ Μακρόν είναι μια απόδειξη ότι η δημοκρατική συνείδηση στη χώρα του παραμένει ενεργή και είναι παρούσα. Πρόκειται για μια νίκη με ευρύτερη σημασία, πολύ περισσότερο που η Γαλλία παραμένει ένα πραγματικό πολιτικό εργαστήρι και θερμοκήπιο ιδεών στην Ευρώπη. Ωστόσο, δεν πρέπει κανείς να παραγνωρίσει την κατάσταση που αναδείχθηκε πριν από 15 ημέρες στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, στον οποίον 7 από τους 11 υποψηφίους προωθούσαν -με διαφορετικούς τρόπους- μια αντιευρωπαϊκή ατζέντα, πείθοντας σχεδόν έναν στους δύο πολίτες να τη στηρίξουν. Το κοινό μίσος για την Ευρώπη φάνηκε να οδηγεί σε ανορθόδοξες συμμαχίες και είναι βέβαιο ότι η Ιστορία δεν είπε την τελευταία της λέξη με την ανακοίνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων χθες το βράδυ.
Δεν στερείται σημασίας ότι το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν κινείται σε ποσοστά πλησίον του 35% και σε κάθε περίπτωση διπλάσια απ’ ό,τι επέτυχε ο πατέρας της στις ανάλογες εκλογές του 2002.
Πρόκειται για μια επικίνδυνη εγκατάσταση, με χαρακτηριστικά παγίωσης της ακροδεξιάς επαγγελίας στον πολιτικό βίο της Γαλλίας, κι αυτή η «κανονικοποίηση» του Εθνικού Μετώπου -όπως τη χαρακτήρισε ο άτυχος υποψήφιος των Σοσιαλιστών Μπενουά Αμόν- ως ισότιμου κι αποδεκτού ετέρου στο δημοκρατικό παίγνιο μπορεί να δώσει πολύ πικρούς καρπούς στο εγγύς μέλλον. Υπό το πρίσμα αυτό, όσοι έσπευσαν -πολλοί και στην Ελλάδα του άκριτου μιμητισμού- να πανηγυρίσουν ταυτοχρόνως με τη νίκη Μακρόν και για την απίσχναση των παλαιών κομμάτων, προσφέρουν κακή υπηρεσία στην υπόθεση της δημοκρατίας. Η αποτελεσματική αντιμετώπιση της εθνικολαϊκιστικής πανούκλας δεν είναι υπόθεση ενός, έστω, ευγενούς βολονταρισμού, ο οποίος δεν αντιστοιχίζεται με υπαρκτές κοινωνικές δυνάμεις και πραγματικότητες. Οι λαϊκιστές, κάθε χρώματος, θάλλουν στο τοξικό έδαφος που δημιουργούν με τις αποφάσεις τους, τις πράξεις και τις παραλείψεις τους ορθολογικά σκεπτόμενοι άνθρωποι. Αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα για τον Εμ. Μακρόν, ο οποίος ως όγδοος πρόεδρος της Ε’ Γαλλικής Δημοκρατίας καλείται να θεραπεύσει αυτή την αντινομία στη χώρα του, αλλά και να συμβάλει αποφασιστικά στην αποκατάσταση της ισορροπίας -μετά τις προεδρίες Σαρκοζί κι Όλαντ- στον γαλλογερμανικό άξονα, προς όφελος της Ευρώπης συνολικά. Μοιάζει με τελευταία ευκαιρία.
