«Δεν σκέφτομαι ποτέ το παρελθόν μου. Κοιτάω μπροστά, μπροστά, μπροστά» διαβεβαίωσε ο «άσχημος γόης» του γαλλικού κινηματογράφου, Ζαν Πολ Μπελμοντό, κατά την άφιξή του, σήμερα, στη Μόστρα, όπου τιμήθηκε με τον Χρυσό Λέοντα για το σύνολο της καριέρας του.
Ο Γάλλος ηθοποιός, σωματικά καταβεβλημένος μετά το εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη το 2001, έφτασε στη Βενετία υποστηριζόμενος από δύο άνδρες. Λαχανιασμένος από την προσπάθεια, δήλωσε «πολύ ευτυχής που βρίσκεται στη Βενετία», σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε πριν την επίσημη απονομή του βραβείου του.
EPA/CLAUDIO ONORATI
«Όταν ήμουν νέος, ήρθα στη Ρώμη και έψαχνα την Τσινετσιτά (τα ιταλικά κινηματογραφικά στούντιο). Επέστρεψα στο Παρίσι, και με πήρε τηλέφωνο ο Βιτόριο Ντε Σίκα, για να μου πει ότι γύριζε μια ταινία με τη Σοφία Λόρεν, και αυτή η ταινία είχε τον τίτλο “Η Ατιμασμένη”», αφηγήθηκε, αναπολώντας την πρώτη ταινία που γύρισε στην Ιταλία.
Ο Μπελμοντό γεννήθηκε στις 9 Απριλίου του 1933, στο Νεϊγί - συρ - Σεν, βορειοδυτικά του Παρισιού, μέσα σε καλλιτεχνική οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν γλύπτης με ιταλικές ρίζες και η μητέρα του ζωγράφος.
Ωστόσο, ο μικρός Μπελμοντό δεν είχε φανερώσει καμία καλλιτεχνική κλίση στα εφηβικά του χρόνια. Αντιθέτως, έδειξε από την αρχή κλίση στα αθλητικά. Δεν τα πήγαινε καλά στο σχολείο και το πάθος του, σε αυτήν την ηλικία, ήταν το μποξ και το ποδόσφαιρο. Συνειδητοποιώντας τις θυσίες που έπρεπε να κάνει, για να γίνει επαγγελματίας αθλητής, τα παράτησε. Στράφηκε στην υποκριτική και έγινε δεκτός στην Εθνική Σχολή Δραματικής Τέχνης του Παρισιού. Αποφοιτώντας το 1956, βρήκε αμέσως δουλειά στο σινεμά.
Με ένα τσιγάρο μόνιμα στο στόμα του, ο Ζαν Πολ Μπελμοντό ξεκίνησε την καριέρα του το 1957, παίζοντας μικρούς ρόλους σε γαλλικές ταινίες της εποχής, και βρέθηκε στην αντίπερα όχθη από τον γοητευτικό Αλέν Ντελόν, με τους κριτικούς να τον χαρακτηρίζουν «γοητευτικά άσχημο».
Το 2011, τιμήθηκε στις Κάννες με ειδικό Χρυσό Φοίνικα για τη συνολική προσφορά του στην έβδομη τέχνη. Ο «Μπελ Μπελ», όπως τον αποκαλούν οι φίλοι του, χαρακτήρισε τον ειδικό Χρυσό Φοίνικα «δώρο θεού», καθώς, στα 53 χρόνια που δούλεψε στον κινηματογράφο (1956 - 2008), δεν τιμήθηκε ποτέ με κάποιο σημαντικό βραβείο (εκτός από ένα Σεζάρ).
naftemporiki.gr
