Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ο Γκαριμπάλντι, προτού γίνει δρόμος και αεροπλανοφόρο, ήταν ο εθνικός ήρωας της Ιταλίας. Για την ακρίβεια, επειδή ηγήθηκε του κινήματος που ένωσε την Ιταλία στα μέσα του 19ου αιώνα έγινε δρόμος (ακόμη και στην Ελλάδα, στις παρυφές του Φιλοπάππου) και αεροπλανοφόρο, αυτό που φιλοξένησε χθες τη συνάντηση των τριών καπεταναίων της Ε.Ε.
Η εικόνα βοηθά να κατανοήσουμε τη φύση των δύο επιλογών. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι πρέπει να παραμείνουν επί του σκάφους. Ενός σκάφους - ευρωπαϊκού οικοδομήματος που θα ελίσσεται σε νέες κατευθύνσεις, ακούγοντας τους επιβάτες, μακριά από γραφειοκρατικές και τεχνοκρατικές αγκυλώσεις. Άλλοι ζητούν να εγκαταλείψουν το πλοίο, όπως αποδεικνύεται από την επιλογή των Βρετανών. Κουνώντας το μαντίλι στην Ε.Ε. Φεύγοντας, αλλά για να κάνουν τι σε μια θάλασσα ανασφάλειας, σε έναν πολυπολικό κόσμο;
Ο Ιταλός οικοδεσπότης της συνάντησης, ο ένοικος του Μεγάρου των Ηλυσίων και η «σιδηρά κυρία» της Ευρώπης μοιάζει να δίνουν απάντηση με την επιλογή του τόπου συνάντησης. Πριν από τον Γκαριμπάλντι, η Ιταλία ήταν ένα μωσαϊκό κρατών. Πριν από το ευρωπαϊκό σχέδιο, η Ευρώπη ήταν ρημαγμένοι και κατακερματισμένοι τόποι.
Εδώ σταματούν και οι ομοιότητες με τον φλογερό επαναστάτη, σύμβολο των ρομαντικών, έμβλημα των δημοκρατικών. Στην Ε.Ε. των διαιρετών και των αμήχανων ηγετών, οι πολιτικές απαντήσεις πολλαπλασιάζουν, αντί να αφαιρούν προκλήσεις. Σε 18 από τα 27 μέλη της Ε.Ε. υπάρχει ένα ή περισσότερα πολιτικά κόμματα που ζητεί δημοψήφισμα για την Ε.Ε. Ακόμη κι αν δεν θέτουν όλοι ευθέως ζήτημα εξόδου, η απαίτηση για δημοψήφισμα συνιστά κοινή θέση των αντισυστημικών κομμάτων. Στην Ε.Ε. των τραυμάτων, η προτεινόμενη -επί του αεροπλανοφόρου- παλινόρθωση των πολιτιστικών πραγμάτων είναι μία κάποια λύσις. Εμειδίασαν και ένευσαν ελαφρώς οι ναυαγοί της κρίσης. Η Ευρώπη είναι ο πολιτισμός της, είπατε;
