Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Αν «ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός», ο Αύγουστος είναι ο μήνας ο καλός. Εντάξει, όχι κάθε Αύγουστος, αλλά ο φετινός με τις αθλητικές διακρίσεις, τις παραλίες και τις απατηλές (;) ηρεμίες είναι μια αλλαγή. Ένας άλλος τρόπος να δεις.
Αφήνω ΕΝΦΙΑ, ξέφτια, πολιτικά τσουμπλέκια και οικονομικά τουμπελέκια, και εστιάζω στις ολυμπιακές επιτυχίες, που ξεγελούν τις εθνικές κακοτυχίες. Η Άννα Κορακάκη, ο Λευτέρης Πετρούνιας, ο Σπύρος Γιαννιώτης και τ’ άλλα παιδιά μας εκπροσωπούν, αλλά πόσο μας αντιπροσωπεύουν; Πάσχιζαν για τη διάκριση και «όταν αποτύγχαναν, τουλάχιστον το έκαναν ενώ προσπαθούσαν σκληρά, ώστε η θέση τους να μην είναι ποτέ ανάμεσα σ’ εκείνες τις ψυχρές και άτολμες ψυχές που δεν γνωρίζουν από νίκη ή ήττα».
Γεύτηκαν τη νίκη, γιατί πέταξαν κάθε βολικό δεκανίκι για αδικίες, μικρότητες, αμφισβητήσεις, και ανέβηκαν στα ψηλώματα, αφήνοντας άλλους να πεζοπορούν στα προσχήματα.
Από την ευλογημένη σπορά της ανθρωπότητας, κάθε άνθρωπος που ξεχωρίζει, διηγείται μια ιστορία, που δεν είναι βόλτα στην παραλία, αλλά με τη συνέπεια του επαγγελματία και με το πάθος του ερασιτέχνη ζευγαρώνει το όνειρο με το δυνατό. Εμείς οι άλλοι, σαν να μας δόθηκε χάρη, φανταζόμαστε, ταυτιζόμαστε, οικειοποιούμαστε, υποδεχόμαστε το τέλος της αφήγησης, μοιραζόμαστε τη χαρά και τη συγκίνηση για τη δική τους διαδρομή έντασης, μια πειστική επίδειξη «φυσιολογικότητας», που τους αποτρέπει από το να είναι ξανά «φυσιολογικοί»: να γκρινιάζουν για αντιξοότητες, για στραβοπατήματα και χαμένες χεριές, για την Πολιτεία και τη χώρα που δεν είχε να προσφέρει δώρα, για θεούς και δαίμονες σε προσπάθειες ατέρμονες, για συσχετισμούς δυνάμεων και προϋποθέσεις επιτυχίας σε ένα κρεσέντο μεμψιμοιρίας.
«Δεν μου βγήκε η χεριά, δίκαια το πήρε ο Ολλανδός, το είδα και στο βίντεο». Εμείς είδαμε πώς είναι να μη χάνεις το κέντρο σου. Εδώ ο θρόνος, εδώ και ο πόνος.
