Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Το 2004 μιλούσαμε για διαφθορά, διαπλοκή και δικαιοσύνη. Και το 2008 για τα ίδια λέγαμε και το 2010 και το 2015 και το 2016, γιατί τα τρία «δ» αερικά και βρες τα. Πολύ φοβάμαι ότι και το 2026, για τα ίδια θα λέμε. Και πάει λέγοντας. Και κλαίγοντας για τους θεατές, που επ’ ωφελεία τους κουρδίζονται τα βιολιά.
Φάκελοι και ράμματα για ανοιχτά τραύματα, μεγάλες δουλειές, ονόματα, γαϊτανάκια και κυκλώματα.
«Τι κάνατε εσείς, τι κάνουμε εμείς...» «Κατηγορώ» χωρίς Ζολά και τα δυσώδη να ‘ναι καλά. Διαπληκτίζονται για το «ιδιοκτησιακό καθεστώς» της διαφθοράς και της διαπλοκής, με ανταλλαγή «φιλοφρονήσεων», ενώ η περιπλοκάς η ελληνική με άλλα υποστυλώματα δημιουργεί νέα φυλλώματα. Δύο επί σκηνής. Τρίτος παίκτης ο λασπότοπος.
Το θέμα δεν είναι το παρελθόν, το οποίο δεν ξεχάσαμε, δεν διαγράψαμε.
Το θέμα δεν είναι ούτε τα λερά και τα καθαρά, οι λίστες και οι πίστες ή ο νοητός ήλιος της δικαιοσύνης, που θα λάμψει. Αυτό γίνεται στην τραγωδία, όπου οι θεατές, έχοντας συμμετάσχει ψυχικά στο πάθος του ήρωα, φεύγουν βέβαιοι ότι λειτουργούν οι θεϊκοί, καθαρτήριοι μηχανισμοί. Σε μια Ελλάδα που ζει κάθε μέρα πραγματικές τραγωδίες (όχι μίμηση), η κάθαρση κάνει νερά, γιατί οι εντυπώσεις παίζουν γερά.
Μόνο που το πρόβλημα δεν είναι ηθικό, ούτε ατομικό. Δεν έχει να κάνει με την απροσδιόριστη τιμή της Αριστεράς, έστω κι αν δεν έχει προλάβει να βραχεί ως τον λαιμό από την εξουσία. Δεν μας ενδιαφέρει, για την ακρίβεια, καμιά «τιμή», δεξιάς ή αριστερής κοπής.
Μας ενδιαφέρει, όμως, το θεσμικό πλαίσιο, γιατί οι επόμενοι, βρε αδερφέ, μπορεί να μην είναι ενάρετοι δρακοκτόνοι.
Μας ενδιαφέρει, αλλά φαίνεται ότι στην παρούσα φάση δεν συμφέρει, γιατί δεν αποφέρει.
Δύο επί σκηνής. Τρίτος παίκτης ο λασπότοπος.
