Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Αμαρτία ξομολογουμένη, αμαρτία δε λογάται; Ε, λοιπόν, την αμαρτία μου θα την πω. Δεν γνώριζα ότι τελείται μνημόσυνο των διατελεσάντων εκπροσώπων του ελληνικού λαού. Δεν γνώριζα για επιμνημόσυνες δεήσεις για βουλευτές. Μέχρι την Κυριακή, οπότε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έδωσε και τον ορισμό του πραγματικού πολιτικού.
«Εκείνος που προβάλλει, με κάθε τίμημα, το προσωπικό του παράδειγμα. Και όχι εκείνος, ο οποίος προσαρμόζεται υδραργυρικώς στην καθημερινότητα του λαϊκισμού». Ωχ, αν αυτός είναι ο πραγματικός, οι faux είναι καθεστώς, αλλά πληρώνονται πολλαπλώς.
Μην ήταν ομολογία αδυναμίας, τροπάριο μετανοίας; Μην ήταν λόγια αμηχανίας, ιδεολογία ευκαιρίας ή ψαλμωδία απελπισίας σε μία τόσο κρίσιμη και πολυτάραχη συγκυρία;
Οταν χάνεται η πίστη και τελειώνει η πίστωση, οι αρχές γίνονται λέξεις μαγικές και «οι μόνοι τίτλοι τιμής οι οποίοι είναι σε θέση να καταξιώσουν εκείνους που ασχολούνται με τα κοινά, κατά το νόημα της Δημοκρατίας, είναι η ανιδιοτελής προσφορά υπέρ του δημόσιου συμφέροντος και συνακόλουθα, η έντιμη πενία τους, η οποία προσφέρει υπόδειγμα πολιτικού ήθους».
Μα τότε θα ’χαμε αγγέλων βήμα, ηθικής ποίημα, παράταιρο σχήμα, αντιπροσώπευσης ρήγμα. Εκτός, κι αν η ανησυχία για την ποιότητα του πολιτικού βίου απλώς σώζει τα προσχήματα. Με τούτα δεν αμφισβητώ την πολιτική του παραδείγματος, αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω ότι τίποτα δεν είναι τόσο θαυμαστό στην πολιτική όσο η φτωχή μνήμη.
Τι περιμένω, λοιπόν; Κάτι ανάλογο με τον πίνακα του Ελ Γκρέκο «Η ταφή του κόμητος Οργκάθ». Στο κάτω μέρος απεικονίζονται μια σειρά από πενθούντες. Αλλος κοιτάει από δω, άλλος από κει. Με επιτηδευμένη θλίψη. Μόνο ένας έχει στραμμένο το βλέμμα έξω από το έργο. Εγώ το έφτιαξα αυτό, μας λέει. Εγώ είμαι υπεύθυνος κι έτσι είμαι στραμμένος προς το μέρος σας.
