Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Γνώριμη είναι η Ελλάδα για τον Φρανσουά Ολάντ. Εχει έρθει αρκετές φορές στη χώρα µας, τόσο ιδιωτικά όσο και ως γραμματέας του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Ως πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας ήρθε πρώτη φορά στις 19 Φεβρουαρίου 2013.
Ο καιρός ήταν άστατος, οι δημοσιογράφοι απεργούσαν, ο Αντώνης Σαμαράς αστειεύτηκε με «τη χαμένη περιφερειακή του όραση στα δεξιά», η 24ωρη επίσκεψη πήγε καλά. Εντάξει, δεν έχω δει και καμιά επίσημη επίσκεψη να αποτιμάται αρνητικά. Αν και συχνά δεν υπάρχει τίποτα παραπάνω από συμβολισμούς, όλα αποδεικνύονται στην πράξη. Οι θερμές δηλώσεις και οι θεατράλε εκδηλώσεις πάνε μαζί με αποδόσεις.
Ο ελληνο-γαλλικός «έρωτας» δεν είναι ξαφνικός, είναι αμοιβαίος και θα αποπληρώσει και στο μέλλον, «γιατί υπάρχει η καρδιά, υπάρχει και η λογική», όπως είχε πει το ανέμελο καλοκαίρι του 2008 ο Νικολά Σαρκοζί, απευθυνόμενος στους εθνοπατέρες, καταχειροκροτούμενος 15 φορές.
Ούτε την πλούσια εμπειρία του Ολάντ στο πρώτο, ούτε τον πραγματισμό του μπορεί να αμφισβητήσει κάποιος. «Απέναντι στους Εύζωνες, ο Γάλλος πρόεδρος θα παρατάξει έναν στρατό από διευθυντές επιχειρήσεων, οι οποίοι θα εξετάσουν πολύ προσεκτικά τις ευκαιρίες στην Ελλάδα» έγραφε προ ημερών στην ιστοσελίδα του ο γαλλόφωνος σταθμός RTL του Λουξεμβούργου. Δουλειές με φούντες, λοιπόν;
«Το θετικό κλίμα δεν σημαίνει ότι οι γαλλικές εταιρείες -μεταξύ αυτών οι Vinci, Total, Veolia, SNCF, Suez και EDF- θα υπογράψουν συμβάσεις. Ομως οι γαλλικές αρχές θέλουν, όπως και να ‘χει, να υπογράψουν ένα είδος συμφωνίας, “να μπει κάπου μια σφραγίδα”, με τον πρωθυπουργό Τσίπρα».
Για μπίζνες και ιδεολογικές προσεγγίσεις δεν αποτολμώ προβλέψεις. Αν, όμως, αυτή τη φορά ο Γάλλος πρόεδρος επαναλάβει: «Δεν ήρθα στην Ελλάδα για να πουλήσω εξοπλισμούς», είμαι έτοιμη ν’ αγοράσω την αφοπλιστική δήλωση, ενώ στρώνεται το κόκκινο χαλί στη γαλατική πρόθεση μακροπρόθεσμης επένδυσης στα ελληνικά δρώμενα.
