Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
«Δεν πιστεύω στην αστρολογία. Είμαι Τοξότης και εμείς οι Τοξότες είμαστε σκεπτικιστές» είχε πει με σκωπτική διάθεση ο συγγραφέας Αρθουρ Κλαρκ.
Τη φράση αυτή μας τη θυμίζουν τα κυβερνητικά στελέχη κάθε φορά που σπεύδουν να επισημάνουν ότι δεν πιστεύουν στα μνημόνια και στη συμφωνία... που οι ίδιοι διαπραγματεύθηκαν και υπέγραψαν.
Ο «σκεπτικισμός» συγκινεί μία μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων και γι’ αυτό οι δηλώσεις αυτές είναι συχνές ακόμη και τώρα, που έχουν αποχωρήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ όσοι είπαν «όχι» στο τρίτο πακέτο στήριξης.
Τέτοιες δηλώσεις, όμως, είναι που δίνουν το δικαίωμα στον Κλάους Ρέγκλινγκ, επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, να προειδοποιεί πως η απειλή του Grexit υφίσταται ακόμη. Είναι αυτές που ωθούν και άλλους Ευρωπαίους αξιωματούχους να υπενθυμίσουν πως τα κεφάλαια του νέου δανείου θα εκταμιευθούν μόνο εφόσον οι συμφωνηθείσες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις τεθούν σε εφαρμογή.
Η συμφωνία για το νέο δάνειο έχει απομακρύνει προς το παρόν τον κίνδυνο και έχει κάμψει τις ανησυχίες των επενδυτών, που τώρα έχουν άλλους μεγαλύτερους πονοκεφάλους -εκ Κίνας- να αντιμετωπίσουν.
Η ύπαρξή της και μόνο, όμως, δεν αποτελεί εγγύηση για την παραμονή μας στην οικογένεια του ευρώ. Το πρώτο βήμα είναι η εφαρμογή της. Και το σημαντικότερο η αποτελεσματικότητά της. Μία οικονομία παγιδευμένη σε τέλμα και μία κοινωνία χωρίς πολλές αντοχές, αντιμέτωπη με εκρηκτική ανεργία και δυσβάσταχτα φορολογικά βάρη, είναι καταδικασμένη να ολισθαίνει πάντα προς το... Σχέδιο Β’, όσο κι αν το ξορκίζει.
Το σενάριο αυτό, που είχε μπει στο ψυγείο πριν από τρία χρόνια και με δική μας, εν πολλοίς, ευθύνη επανήλθε δυναμικά στο προσκήνιο το τελευταίο εξάμηνο, θα μας ακολουθεί όσο αναβάλλονται οι κρίσιμες αποφάσεις και από εμάς και από τους εταίρους.
Η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές δεν έχει περιθώρια για χάσιμο και άλλου χρόνου. Σπαταλήθηκε τόσος πολύς τα τελευταία χρόνια με ημίμετρα, τακτικισμούς και ελιγμούς.
Δεν έχει άλλα περιθώρια να χαϊδεύει αυτιά, να υποκύπτει σε συντεχνιακά συμφέροντα, να ικανοποιεί για λόγους εντυπωσιασμού και ψηφοθηρίας τα αιτήματα των λίγων, πολλαπλασιάζοντας συνεχώς τα βάρη στους πολλούς.
Η υπομονή των πολιτών εξαντλείται και μαζί της εξαντλούνται και οι δικαιολογίες των κυβερνώντων. Το ίδιο ισχύει και για τους πιστωτές στο ζήτημα της ελάφρυνσης του δημόσιου χρέους.
Διαφορετικά δεν θα αργήσει πολύ η ημέρα που θα βρεθούμε και πάλι μπροστά στο δίλημμα: τέταρτο μνημόνιο ή επιστροφή στη δραχμή;
