Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ο «Πόλεμος των Ρόδων» γέννησε το δημοφιλές «Παιχνίδι των Θρόνων» (Game of Thrones). Δεν ξέρω πόσο δημοφιλές είναι το «παιχνίδι των πόνων» στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οι στρατοί πήραν θέσεις και επιδεικνύουν τις αντιθέσεις. Δυσκολεύομαι να φανταστώ πώς θα αποφύγουν το διαζύγιο, όταν οι μισοί είναι από τον Αρη και οι άλλοι ατενίζουν το φεγγάρι.
Δεν πρόκειται απλώς για μια μάχη για τον ιδεολογικό «θρόνο», με άρθρωση πολιτικού προβληματισμού, με ξεκάθαρες ή νεφελώδεις θέσεις για τον τρόπο άσκησης πολιτικής. Δεν πρόκειται απλώς για πολιτικο-υπαρξιακές αναζητήσεις. Είναι μια ιστορία με παλιές «αγάπες», που αποδείχθηκαν αυταπάτες. Η ήττα, ούτως ή άλλως, συνοδεύεται από τραυματικές συγκρούσεις. Η ήττα των κομματικών οραμάτων, όμως, δεν μπορεί να οδηγήσει σε ήττα των ελληνικών πραγμάτων. Αυτονόητο; Οχι και τόσο για το μέρος που γνέφει στο όλον. Τα ρόδα γίνονται απρόβλεπτα, ενώ η χώρα βάφεται με τα πλέον μελανά χρώματα.
Το λευκό ρόδο των προεδρικών απέναντι στο ερυθρό ρόδο των πλατφορμιστών; Ο Οίκος της Υόρκης εναντίον του Οίκου του Λάνκαστερ, όπως στη μεσαιωνική Αγγλία, αλλά χωρίς καθόλου μεγαλεία; Εγκαταλείπω την ιδέα, γιατί η βοτανική περιήγηση έχει γνωστή αφήγηση. Το λευκό ρόδο έχασε τον πόλεμο. Τότε το ερυθρό ρόδο του Λάνκαστερ είχε το πάνω χέρι. Αλλωστε, τούτη η «πολλαπλή Αριστερά» θυμίζει περισσότερο ζωολογικό παρά βοτανικό κήπο.
Στην αντιπολίτευση είναι ωραία με τις επιμέρους ταυτότητες και ιδιομορφίες, με τους μικρούς που συνυπάρχουν επί ίσοις όροις με τους μεγάλους, γιατί οι ιδέες δεν χωρίζονται σε μικρές και μεγάλες, με τις ζυμώσεις. Στην κυβέρνηση φέρνουν αναστατώσεις σε μεγάλες δόσεις.
Κακά τα ψέματα. Στην εποχή μας ουδείς μπορεί να κυβερνήσει όπως θέλει, απλώς ορισμένοι κυβερνούν λίγο περισσότερο από άλλους, που ζητούν μια «άλλη πολιτική, που δεν...». Είναι αυτό Αριστερά; Ιδέαν δεν έχω. Πάντως, δεν είναι χαρά.
