Από την έντυπη έκδοση
Του Δημήτρη Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Στην πορεία για την κατάληψη της εξουσίας, ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα του 4% που εκτοξεύθηκε στο 36%, μετατράπηκε σε ένα πολυσυλλεκτικό πολιτικό μόρφωμα, το οποίο δεν δημιούργησε μια ευρεία κοινωνική ενδοχώρα αποδοχής και υποστήριξης των πολιτικών του, αλλά στέγασε κι εξέφρασε το ποικιλόμορφο πλήθος της αγανάκτησης και της οργής, στοιχεία εξ ορισμού ανορθολογικά και απολιτικά...
Ως κυβερνώσα δύναμη ο ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε πολύ γρήγορα τα όρια των ψευδαισθήσεων που καλλιέργησε και τον έφεραν στην εξουσία.
Πολύ γρήγορα επίσης, αποκαλύφθηκε ότι η ηγετική του ομάδα, το ηγετικό απαράτ του ΣΥΡΙΖΑ, δεν διέθετε κανένα ρεαλιστικό πρόγραμμα, ενώ απέτυχε να συναρθρώσει τη χαοτική πολλαπλότητα των επιμέρους συμφερόντων και προσωπικών επιδιώξεων σε μια κοινή συνισταμένη, ικανή να συγκροτήσει και να στηρίξει ένα σχέδιο μιας στοιχειωδώς αποτελεσματικής κυβερνητικής διαχείρισης.
Eξι μήνες μετά την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας, με τη χώρα να σέρνεται στα κράσπεδα της αβύσσου, αναδείχθηκε η εγγενής δυσαρμονία που παρακολουθεί τον ΣΥΡΙΖΑ από τη γέννησή του. Το γεγονός μπορεί να σταθεί καταλυτικό για τη συνέχεια του κόμματος, αλλά μοιραίο για τη χώρα, αν η κρίση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ αφεθεί να κάνει μετάσταση έξω απ΄αυτόν. Η βλάβη θα είναι ανήκεστος...
Μέσα από μια ακατάσχετη ρητορική αγαθών προθέσεων, αδιανόητων βερμπαλισμών και καταφανώς ερασιτεχνικών χειρισμών, θεμελιωμένων στην περιφρόνηση της πραγματικότητας, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ οδηγείται και υποχρεώνεται πλέον σε παραδοχές, που διακωμωδούν όλη την αντιπολιτευτική ρητορεία του και γελοιοποιούν όλα εκείνα τα διχαστικά υβρεολόγια περί «εθελόδουλων ευρωλιγούρηδων», «γερμανοτσολιάδων» κ.λπ., κ.λπ.
Σε αυτές τις νέες συνθήκες, ως μοναδικό επιχείρημα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι έχει απομείνει η προβολή, ως φόβητρο για τους απείθαρχους, της περιβόητης «αριστερής παρένθεσης». Δικαιώνονται έτσι όσοι επέμεναν ότι μοναδική και πραγματική «κόκκινη γραμμή» για την ηγετική πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν και είναι η κατοχή της εξουσίας.
Το έθεσε, υπό τύπον διλήμματος, μόλις πριν από τρεις ημέρες στα μέλη της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, και ο ίδιος ο κ. Αλέξης Τσίπρας: «Τι πρέπει να κάνει σήμερα η Αριστερά; Να εγκαταλείψει την κυβέρνηση στους εκπροσώπους του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος; Ή να δώσει τη μάχη στις συνθήκες οι οποίες έχουν διαμορφωθεί;».
Καθήκον αληθείας επιβάλλει την αναγνώριση ότι το «χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα» ούτε τις τράπεζες έκλεισε, ούτε capital controls επέβαλε, ούτε σχέδια για Grexit επεξεργάσθηκε, ούτε βοναπαρτικές συμπεριφορές, διαλυτικές του δημοκρατικού ήθους, ανέχθηκε κι ενθάρρυνε.
Για έναν απροκατάληπτο πολίτη, και υπό το πρίσμα της πραγματικότητας των τελευταίων έξι μηνών, το δίλημμα δεν υφίσταται. Είναι κενό περιεχομένου, απλώς...
