Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Ακόμη κι αν το ΔΝΤ δείξει μεγαλύτερη κατανόηση από τον Θεό στη Λατινική Αμερική, ακόμη κι αν βρέξει λεφτά... τον Ιούλιο ξανατρέχουμε. Σε τρίτο πακέτο διάσωσης» γράφαμε στο σημείωμα της 27ης Φεβρουαρίου 2015. Η φαντασία δεν έφτανε μέχρι τις κλειστές τράπεζες, αλλά αυτά συμβαίνουν όταν στον μαχαλά παίζουν με κλειστά μυαλά.
Αλλα μυαλά, πιο ζωηρά, που παίρνουν την πραγματικότητα πιο σοβαρά και δεν καταδέχονται χαμένες μάχες, δίνουν τα χέρια, για να μη δοκιμάσουν τα μαχαίρια. Η συμφωνία των 5+1 με το Ιράν δεν σημαίνει ότι είναι πιο εύκολο να τα βρεις με τους «εχθρούς» παρά με τους «εταίρους». Τα εισαγωγικά προφανή, καθώς στις διεθνείς σχέσεις δεν μετρούν οι διαθέσεις, αλλά οι προσθαφαιρέσεις συμφερόντων.
ΗΠΑ και Ιράν έχουν επενδύσει πολλά σε αυτή τη διπλωματική διαδικασία. Οι Ιρανοί έχουν ξοδέψει πάνω από 200 δισ. δολάρια στο πυρηνικό τους πρόγραμμα, εάν συμπεριλάβει κανείς και το κόστος από τις οικονομικές κυρώσεις. Από την άλλη πλευρά, οι Αμερικανοί έχουν επενδύσει τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο για να στήσουν το καθεστώς των κυρώσεων.
Και οι δύο πλευρές, όμως, ξέρουν ότι οι διαφορές δεν είναι επαρκής λόγος για συμφορές. Γι’ αυτό και δεν σηκώνονται από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Η ένταση δεν συμφέρει, ιδίως όταν η εναλλακτική προσφέρει μια μακρά διαμάχη με αβέβαιη έκβαση.
Ωστόσο, έχω την αίσθηση ότι δεν είναι το τελευταίο εκβάν η συμφωνία με το Ιράν, όπως και η aGreekment, ώστε μ’ αυτό σαν γνώμονα να μετρήσουμε όσα προϋπήρξαν, καταπώς προτείνει ο Δημοσθένης. H επιλογή του τελευταίου εκβάντος δεν είναι ασήμαντη, γιατί απ’ αυτήν εξαρτάται η λογική με την οποία θα ελεγχθεί η προϊστορία των κυρώσεων και των δόσεων, των πιέσεων και των διαδόσεων, των απειλών και των αφελών, όπως και η χρεοκοπία της εμπιστοσύνης.
Το τελευταίο εκβάν, άρα και το μέτρο των συμφωνιών, είναι η εφαρμογή τους. Η προσαρμογή είναι πάντα μια εξαιρετικά περίπλοκη διαδικασία. Εδώ είναι που τα πράγματα μπορεί να στραβώσουν ή να ισιώσουν.
