Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Οταν τον Αύγουστο του 1990 ανέλαβε τα ηνία του ιδρύματος καταπιστευτικής διαχείρισης Treuhand της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, η Μπρίγκιτ Μπρόιελ διατύπωσε τις τρεις αρχές του: «Πρώτον, γρήγορη ιδιωτικοποίηση, διότι πιστεύουμε ότι η ιδιωτικοποίηση είναι ο καλύτερος τρόπος εξυγίανσης. Δεύτερον, αποφασιστική εξυγίανση. Εκεί όπου υπάρχει μέλλον, θα πρέπει να προχωρούμε σε εξυγίανση για να δώσουμε θάρρος και ελπίδα στους ανθρώπους. Τρίτον, αν δεν γίνεται διαφορετικά, κλείσιμο».
Τη δεύτερη αρχή την παρέκαμψαν και κινήθηκαν στη βασική γραμμή, με διαδικασίες εξπρές. Μέσα σε τέσσερα χρόνια 6.500 εταιρείες και 8.000 τμήματα ή στοιχεία ενεργητικού πουλήθηκαν σε ιδιώτες και 3.700 έκλεισαν, ενώ 4.300 επιστράφηκαν στους προηγούμενους ιδιοκτήτες τους. Σκιές και ψίθυροι γύρω από τις αποκρατικοποιήσεις θάφτηκαν και διευκολύνσεις σε πολιτικά πρόσωπα δεν κατονομάστηκαν.
Ηταν Μάιος του 2011 όταν ο επικεφαλής του Eurogroup έριξε στο τραπέζι την πρόταση μιας Treuhand αλά γκρέκα. Κάπως έτσι εγεννήθη το ΤΑΙΠΕΔ. Με εμβρυουλκό. Το «μωρό» μπουσούλησε με δυσκολία και αποτελεί ιστορία.
Ιούλιο του 2015 οι εταίροι, μετά το χουνέρι με τα χρονοδιαγράμματα, που έμειναν κενά γράμματα, αναποδογυρίζουν την κατασκευή κι εστιάζουν στη σκευή. Το νέο Ταμείο θα έχει έδρα την Αθήνα, αλλά δεν ραίνεται με κρίνα. Αυστηρή επιτήρηση για το νούμερο ένα ζήτημα της συμφωνίας, μ’ ένα «γλυκαντικό», όχι άνευ ουσίας. Το αποκάλυψε ο Αυστριακός καγκελάριος, που θεώρησε ιδιαίτερα σημαντικό ότι ο στόχος των 50 δισ. από τις αποκρατικοποιήσεις (τα 25 θα πάνε για την αποπληρωμή του δανείου που θα δοθεί για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών) δεν έχει χρονικό όριο, καθώς -όπως είπε- σε περίοδο κρίσης οι αξίες είναι χαμηλές. Ο ορίζοντας 30ετίας προσφέρει ευελιξία, αλλά η αποτίμηση έχει σημασία, όπως και η διαδικασία. Σε μία ιστορία αποτυχίας, όπου δεν χωρεί παραμυθητική δικαιολογία.
