Από την έντυπη έκδοση
ΕΦΗ ΤΡΙΗΡΗ
[email protected]
Οι τελευταίοι μήνες και οι τελευταίες εβδομάδες σηματοδοτήθηκαν από μεγάλες δόσεις δράματος στην οικονομία και τις χρηματοοικονομικές αγορές.
Το ελληνικό δράμα είχε τον πρώτο λόγο όλους αυτούς τους μήνες και σίγουρα θα χρειαστεί ακόμη πολύ καιρό για να τελειώσει, ενώ οι ανησυχίες για την κυριαρχία της Γερμανίας στην Ευρώπη είναι σήμερα πολύ πιο έντονες από κάθε άλλη φορά στη διάρκεια των τελευταίων 70 ετών.
Οι χρηματιστηριακές αγορές της Κίνας άρχισαν να κινούνται σε μία ανεξέλεγκτη πορεία, σε μία ανοδική φούσκα αρχικά, που στη συνέχεια άρχισε να ξεφουσκώνει απότομα, παρά τις άνευ προηγουμένου παρεμβάσεις του Πεκίνου για στήριξη της οικονομίας του, με όλα τα ερωτηματικά που συνεπάγεται η προσπάθεια αυτή.
Στην αμερικανική ήπειρο, όπου η δημοσιονομική της εικόνα φαίνεται πολύ πιο εύρωστη σε σχέση με το παρελθόν, το Πουέρτο Ρίκο βρίσκεται στο χείλος της μεγαλύτερης, στην αμερικανική ιστορία, στάσης πληρωμής χρέους δημοτικών αρχών.
Επίσης, το χρέος του Σικάγου -της τρίτης μεγαλύτερης πόλης των ΗΠΑ- διαπραγματεύεται με spread κατά 500 μονάδες βάσης άνω των 10ετών αμερικανικών κρατικών ομολόγων, παρότι η πόλη διατρέχει το έβδομο έτος οικονομικής ανάκαμψης.
Ο Λέων Τολστόι είχε γράψει κάποτε ότι «ενώ οι ευτυχισμένες οικογένειες μοιάζουν μεταξύ τους, κάθε δυστυχισμένη οικογένεια είναι δυστυχισμένη με τον δικό της τρόπο».
Κατά τον ίδιο τρόπο, λοιπόν, ενώ καθεμιά από τις παραπάνω περιπτώσεις καθοδηγείται από τη δική της δυναμική, εκπέμπει μία αδυναμία εμφανή, που έχει να κάνει με πολιτικές και μηχανισμούς λήψης και εφαρμογής αποφάσεων, που είναι τόσο διαφορετικές αλλά και τόσο κοινές μεταξύ τους, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος.
Η οικονομία και οι νόμοι της δεν συνάδουν πάντα με την πολιτική βούληση, είτε για λόγους αδυναμίας είτε για λόγους συγκρουόμενων συμφερόντων και αυτό αντανακλάται στις κινήσεις των αγορών.
Τα προβλήματα της Ελλάδας σαφώς και συνδέονται με την αποτυχία της ελληνικής οικονομικής πολιτικής.
Ομως δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η συρρίκνωση άνω του 20% του ΑΕΠ μιας οικονομίας που δεν έχει στα χέρια της βιώσιμες λύσεις οδηγεί σε ύφεση, ακόμη κι αν οι διαμορφωτές πολιτικής έχουν διαφορετική βούληση.
Οι μέχρι τώρα πολιτικές δεν έχουν καταφέρει να επιλύσουν τα διεθνή προβλήματα και παρ’ όλα αυτά επιμένουν στα ίδια μοντέλα, δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο, με μοναδικό αποτέλεσμα την απώλεια εμπιστοσύνης και την όξυνση των ίδιων των ανισορροπιών και δυσλειτουργιών.
Υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα στην παγκόσμια χρηματοοικονομική ιστορία που κάποιες συνδεδεμένες συναλλαγματικές ισοτιμίες παρέμειναν για υπερβολικά μεγάλο διάστημα, που ένα χρέος αναδιαρθρώθηκε με υπερβολική καθυστέρηση ή που υπήρξε ανοχή για υπερβολικά μεγάλο διάστημα.
Η δράση ήρθε όταν ήταν πλέον πολύ αργά και το λάθος είχε γίνει... Γιατί δεν είναι το φορτίο που σε συνθλίβει, είναι ο τρόπος που το κουβαλάς...
