Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Χείμαρροι χολής, κυνισμού και κλασικής υβρεολογίας ρέουν στις λεωφόρους του Διαδικτύου. Αγρια πράγματα, άγρια βλέμματα στους δρόμους. Πολλά ψέματα, μεγάλα μπερδέματα, πολλές προτροπές και σαφείς προειδοποιήσεις, που πέφτουν ελαφριές στον στιβαρό ρεαλισμό των συμφερόντων.
Σε τούτη την κάλπη παίζουν πολλοί τα ρέστα τους, όπως οι δύο πιθανοί διεκδικητές της προεδρίας του Eurogroup, που στέλνουν αντιφατικά μηνύματα. Ο Ισπανός υπουργός Οικονομικών δήλωσε ότι η Ευρωζώνη θα συνεχίσει να είναι ανοικτή σε διαπραγματεύσεις, ακόμα κι αν η Ελλάδα πει «όχι» στο δημοψήφισμα. Ο νυν κάτοχος του αξιώματος ότι θα φέρει τόσο την Ελλάδα όσο και την Ευρώπη σε «πολύ δύσκολη» θέση.
Σε άλλη θέση, άβολη, φέρνει τους «18» το ΔΝΤ, τρεις μέρες πριν από το δημοψήφισμα, αλλάζοντας τους όρους για τη συζήτηση της επόμενης ημέρας, αφού θέτει θέμα της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους.
Πολλά χρέη θεωρούν πολλοί, κάθε άλλο παρά ωραίοι (εκ της ώρας), ότι θα κουρέψουν σε τούτη την κάλπη. Δεν είναι μόνο οι «μέσα» με τους «έξω» ή το ΔΝΤ με τη Γερμανία, αλλά και οι ομάδες και οι φυλές στα κομματικά γραφεία. Παλιοί λογαριασμοί ξεσκονίζονται, πολλά δόντια τροχίζονται, αρκετοί αμήχανοι ή ξεπερασμένοι ανασύρονται και πολλοί παραζαλισμένοι πολίτες απελπίζονται.
Ακόμη κι αν οι λέξεις, όπως η ελπίδα, έχουν τσαλακωθεί αγρίως, είναι κάτι παραπάνω από το άθροισμα των γραμμάτων τους. Είναι φορείς ηθικών αξιών. Και το ήθος αυτό γεννά υποχρεώσεις.
Μας χρωστούν, εδώ που φτάσαμε. Θα ’λεγα την ελπίδα, αλλά τούτη η κάλπη δεν την κουβαλά. Ισως, πάλι αυτό να ’ναι και το κέρδος μας.
Μας χρωστούν, εδώ που φτάσαμε. Τουλάχιστον τον αποκλεισμό του παραλόγου και της ακατανίκητης ασχήμιας, της χυδαιότητας, της ανεπάρκειας, του αποπνικτικού, των παραπλανητικών σχημάτων, την απομόνωση του μηδενός και τον εξοβελισμό του άπειρου.
