To φως από τη μυστήρια έκρηξη του άστρου V838, 12 χρόνια μετά την ανακάλυψή της, συνεχίζει να αποτελεί σημείο συζήτησης και διαφωνιών μεταξύ των αστρονόμων.
Το άστρο αποτελεί τμήμα του αστερισμού του Μονόκερου, περίπου 20.000 έτη φωτός μακριά μας. Τον Ιανουάριο του 2002, οι αστρονόμοι είχαν παρατηρήσει το V383 Monocerotis να εκρήγνυται και τους αμέσως επόμενους μήνες να μετατρέπεται σε ένα άστρο ένα εκατομμύριο φορές πιο λαμπρό από τον Ήλιο και με διάμετρο περίπου ενός δισεκατομμυρίου χιλιομέτρων, όντας για ένα μικρό χρονικό διάστημα το πιο φωτεινό αντικείμενο του Γαλαξία.
Το ερώτημα με το V383 ωστόσο είναι τι ακριβώς συνέβη, καθώς εάν και στην αρχή οι επιστήμονες θεωρούσαν πως επρόκειτο για μία συνηθισμένη έκρηξη καινοφανούς, γρήγορα έγινε αντιληπτό πως αυτή δεν ήταν μία τέτοια περίπτωση. Μετρήσεις της ακτινοβολίας του άστρου έδειξαν πως η έκρηξη έγινε σε τρεις διαδοχικούς κύκλους ανάφλεξης και ηρεμίας, που διήρκησαν μέχρι το Μάρτιο του 2002.
Ορισμένοι αστρονόμοι πίστευαν το 2002 πως για τους κύκλους αυτούς θα μπορούσε να ευθύνεται η «κατανάλωση» πλανητών από το άστρο, το οποίο καθώς διαστελλόταν έκαιγε στο πέρασμά του ολόκληρους κόσμους. Άλλοι υποστήριξαν πως ίσως το V838 να έκρυβε ένα δυαδικό σύστημα αστέρων και οι εκρήξεις να ήταν το αποτέλεσμα της σύμπτυξής τους.
Ό,τι πάντως και εάν πυροδότησε την έκρηξη του V838 οι αστρονόμοι το παρατηρούν ακόμη, προσπαθώντας να σχηματίσουν μία πιο εμπεριστατωμένη γνώμη . Όπως έχουν διαπιστώσει το άστρο περιβάλλεται από ένα γιγάντιο νέφος αερίων με διάμετρο τρισεκατομμυρίων χιλιομέτρων το οποίο και πιθανότατα δημιούργησε το V838 μόλις πριν από λίγα εκατομμύρια χρόνια.
Μία εξήγηση για την παρατήρηση των σταδιακών εκρήξεων του άστρου, θα μπορούσε να είναι πως στο νέφος, υπήρχε ακόμη μία σχετικά διαταραχή λόγω της παλαιότερης δημιουργίας του άστρου, ενώ η ισχυρή έκρηξη κατά το θάνατο του άστρου πυροδότησε ορισμένα κύματα που συνεχίζουν να διαδίδονται ακόμη και σήμερα ακτινοβολώντας το δικό τους φως, όπως και η ηχώ συνεχίζει να διαδίδει τον ήχο αφού η πηγή έχει σωπάσει. Με τον τρόπο αυτό, στο φως που προέρχεται από το θάνατο του άστρου, εμπεριέχονται και πληροφορίες γύρω από τη γέννησή του, σε έναν ενδιαφέρον κύκλο της αστρικής ζωής.
Τίποτε μπορεί να μην κρατάει για πάντα αλλά τίποτε δεν εξαφανίζεται κιόλας από το Σύμπαν. Όπως λέει και ο αστροφυσικός του πανεπιστημίου Κολούμπια Κάλεμπ Σαρφ, πολύ μετά από όταν πεθάνει κάποιος, το φως που έχει ανακλαστεί από το πρόσωπό του, έστω και εάν ξεθωριάζει καθώς απομακρύνεται, θα βρίσκεται για πάντα εκεί έξω. Για κάποιον με ένα αρκετά ισχυρό τηλεσκόπιο που μπορεί να ανιχνεύσει όλα αυτά τα αχνά σήματα, το γεγονός αυτό δίνει μία αίσθηση αθανασίας.
