Πρωταγωνιστώντας σε ένα ξεχωριστό «ξημέρωμα», όπου η σημερινή  Ελλάδα κυριαρχεί με τις σκοτεινές και τις φωτεινές πλευρές της, με τη φτώχεια, τις άσκοπες θυσίες, την προδοσία, την οργή, την απόγνωση, αλλά και την αγάπη, την αλληλεγγύη και την ελπίδα, οι ηθοποιοί Μιχάλης Μητρούσης και Δημήτρης Αλεξανδρής μας μιλούν για την παράσταση «Ξημερώνει Κυριακή».

Εμπνευσμένο από τα θρυλικά τραγούδια του Μίμη Πλέσσα και του Λευτέρη Παπαδόπουλου, που ανέτειλαν από τους δίσκους «O δρόμος» και «Μίλα μου για τη λευτεριά», το μιούζικαλ - σε κείμενα των Παναγιώτη Μπρατάκου και Μάρως Μπουρδάκου και σκηνοθεσία του Μάνου Πετούση - παρουσιάζεται στο «Θέατρον» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος».

Καθώς στιγμές και θύμησες του χθες, καταστάσεις και γεγονότα, που αφορούν και χαρακτηρίζουν απόλυτα το σήμερα, αναβιώνουν μέσα από τα κείμενα και τα αγαπημένα τραγούδια της παράστασης, ο Μιχάλης Μητρούσης και ο Δημήτρης Αλεξανδρής μιλούν για το έργο, την ελπίδα και την ελευθερία.

Μ. Μ.: Ένας σημερινός άνθρωπος μέσης ηλικίας, απολυμένος, όπως και τόσοι Έλληνες σήμερα, που ψάχνει από κάπου να πιαστεί. Γιατί όλα είναι ξένα, δανεικά.

Δ. Α.: Ο Στάθης είναι ένας γόνος πολύ πλούσιας οικογένειας, που αισθάνεται ικανός να πουλάει και να αγοράζει ανθρώπους και αισθήματα, χωρίς να βλέπει καμία απειλή αυτής της “ελευθερίας” του στον ορίζοντα. Μοιάζει με ένα σύμβολο της απαξίωσης θεσμών και ιδεών.

Μ. Μ.: Με τα χρόνια, υπάρχει ελπίδα οι άνθρωποι να ξαναβρούν τα ιδανικά τους, πράγματα που έχει ισοπεδώσει η παγκοσμιοποίηση.

Δ. Α.: Να προσπαθείς, να αντιδράς και να αισθάνεσαι αλληλέγγυος με όποιον θίγεται δίπλα σου. Ένα διαχρονικό μήνυμα δημοκρατίας, σεβασμού και ενότητας των πολιτών υπέρ κεκτημένων δικαιωμάτων. Όλα τα ιδανικά, που διατυπώθηκαν κατά τη δεκαετία του ’60, είναι και πάλι σύγχρονα. Οι μουσικές που τα συνοδεύουν δεν είναι παρά ένα όχημα, που διαπερνά όλες τις γενιές από τότε έως σήμερα.

Τι ενώνει την Ελλάδα του τότε με αυτήν του σήμερα;

Μ. Μ.: Μας ενώνει η μουσική και η γλώσσα, που είναι πολιτισμός και ζωή για τον άνθρωπο. Είναι η γέφυρα, που μπορεί να μας ενώσει.

Δ. Α.: Η ίδια ανάγκη να παλέψει για το καλύτερο, να απαγκιστρωθεί από ζυγούς, να δημιουργήσει και όχι απλώς να επιβιώσει. Αν στο μεταξύ, στο πέρασμα των δεκαετιών, κάποιοι παραδόθηκαν σε ψευδαισθήσεις ευμάρειας και επίπλαστες εικόνες προόδου, τώρα καλούνται να επαναδιαπραγματευτούν την ίδια τη ζωή τους και την πολιτική τους υπόσταση. Όπως και τότε, έτσι και σήμερα.

Μ. Μ.: Όλη η κοινωνία ζει με μια αβεβαιότητα. Προσπαθεί από κάπου να πιαστεί, ψάχνοντας για μια αποκατάσταση πνευματική, κοινωνική και οικονομική. Αυτή που θα μας βγάλει από την απομόνωση.

Δ. Α.: Υπάρχουν στιγμές, που σκέφτομαι πως το καράβι δεν τραβάει πια, πως είναι καλύτερο να βουλιάξει. Άλλες φορές, αναρωτιέμαι πόσο αντέχει η βαλβίδα, που συγκρατεί αυτήν την αφόρητη κοινωνική πίεση. Και κάποιες άλλες, υπάρχουν άνθρωποι, απόψεις ή γεγονότα, που μου δίνουν την ελπίδα να πιστέψω πως τα μυαλά αλλάζουν, οι σκέψεις ωριμάζουν και, πριν το χείλος του γκρεμού, ανοίγουν ακόμη αλεξίπτωτα. Φυσικά, η παρομοίωση με τα αλεξίπτωτα, σε καμία περίπτωση, δεν αφορά μηχανισμούς οικονομικής στήριξης, συγκυβερνήσεις και άλλα τινά.

Δ. Α.: Έχοντας σώμα και βαρύτητα, άρα εν γένει περιορισμό, το ζήτημα της πλήρους ελευθερίας δεν είναι παρά μια ουτοπία. Ως μόνες δυνητικές περιπτώσεις ελευθερίας, είναι η πνευματική και η κοινωνική. Για την πρώτη, καθένας παλεύει μόνος. Η δεύτερη είναι εφικτή μόνο σε κατάσταση ένωσης.

Πιστεύετε ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει;

Μ. Μ.: Μόνο με αλληλεγγύη, αμοιβαίο σεβασμό, αλήθεια, χιούμορ και αυτοκριτική.

Δ. Α.: Μόνο οι αυτόχειρες θεωρούν πως ο κόσμος δεν αλλάζει. Οποιοσδήποτε άλλος με διάθεση ζωής απορρίπτει, έστω κι ασυνείδητα, ιδέες στασιμότητας. Αυτό δεν είναι μια αισιόδοξη άποψη, είναι νόμος της εξέλιξης και παράγων ζωής. Ακόμη κι αν αυτή η θεωρία είναι λάθος, είναι πάντα στο χέρι μας να αλλάξουμε τον μικρόκοσμο και, κατά συνέπεια, τον κόσμο μας.

Μ. Μ.: Μια καλύτερη μέρα, που θα μας χαρίσει υγεία. Πνευματική και σωματική.

Δ. Α.: Μια αργία, αντίστοιχη της κυριακάτικης, για ό,τι αφορά σε δυσβάσταχτα οικονομικά μέτρα, ψευτοϋποσχέσεις και πολιτικές φανφάρες, με πλούσια τραπέζια σε ζεστά σπίτια.

Ταυτότητα παράστασης
Σκηνοθεσία: Μάνος Πετούσης, μουσική διεύθυνση: Κωνσταντίνος Παγιάτης, χορογραφίες: Αποστολία Παπαδαμάκη, σκηνικά: Κωνσταντίνος Ζαμάνης, κοστούμια: Παναγιώτα Κοκκορού, φωτισμοί: Ανδρέας Μπέλλης, βοηθός σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Φασιλής, παραγωγή: Άκης Ευαγγέλου. Ερμηνεύουν οι: Κώστας Αρζόγλου, Γιώτα Φέστα, Μιχάλης Μητρούσης, Δημήτρης Αλεξανδρής, Βασίλης Παλαιολόγος, Δώρα Χρυσικού, Αννίτα Κούλη και Γιάννης Καραούλης. Τραγουδούν οι: Δημήτρης Μπάσης, Κέλυ Γιακουμάκη, Νικόλας Μπράβος, Αμαλία Ασκορδαλάκη, Μάυ Χάννα, Ειρήνη Κυρμιζάκη, Στέλιος Κέλλερης, Γιάννης Μωραΐτης και Γιώργος Νικητόπουλος.

Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]