Αναδημοσίευση από τη «Ναυτεμπορική»
Το δημοψήφισμα στην Κριμαία -και το «θηριώδες» 97% υπέρ της απόσχισης από το Κίεβο και της ενσωμάτωσης στη Μόσχα των πολιτών της- δεν είναι το τέλος, αλλά ένα ακόμη επεισόδιο στην κρίση που ενέσκηψε στις σχέσεις Δύσης και Ρωσίας, ως αποτέλεσμα ατυχών κι εν πολλοίς αψυχολόγητων ενεργειών και παρεμβάσεων, πρωτίστως των δυτικών, στην Ουκρανία.
Από την εποχή της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ενωσης, το 1991, ουδέποτε οι σχέσεις των δύο πλευρών περιήλθαν στο τωρινό επίπεδο έντασης, το οποίο μπορεί να περιγραφεί με όρους που ίσχυαν την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Δύση και Ρωσία εμφανίζουν την εικόνα ενός ζευγαριού που δεν μπορεί να αποφασίσει εάν θέλει να είναι μαζί, να χωρίσει πολιτισμένα ή να συγκρουσθεί.
Στο πολιτικό-διπλωματικό πεδίο, η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και το Κοσσυφοπέδιο, όπως και η ένταξη στο ΝΑΤΟ πρώην χωρών-μελών του Συμφώνου της Βαρσοβίας, δεν επικύρωσε απλώς την περιθωριοποίηση της Ρωσίας, ως διεθνούς και ισχυρού παίκτη, αλλά έφερε στο κατώφλι της τον κίνδυνο της περιχαράκωσης και της απομόνωσης από τα δρώμενα στην Ευρώπη...
Την ίδια στιγμή, οι σχέσεις και οι δεσμοί στον εμπορικο-οικονομικό τομέα «καταδικάζουν» τις δύο πλευρές -και κυρίως την Ε.Ε. και τη Ρωσία- σε αναζήτηση μιας ανέφελης συνύπαρξης.
Η Ρωσία είναι ο τρίτος μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Ε.Ε., με όγκο συναλλαγών προϊόντων που αγγίζει τα 340 δισ. δολάρια, ενώ οι Ρώσοι ολιγάρχες με τον αμύθητο πλούτο τους ζωογονούν τις αγορές πολλών ευρωπαϊκών πρωτευουσών και κρατών.
Ενώ δεν μπορεί να παραβλεφθεί ούτε ο όγκος των ευρωπαϊκών επενδεδυμένων κεφαλαίων στη Ρωσία, ούτε η εξάρτηση ισχυρών βιομηχανικών χωρών της Ε.Ε από το ρωσικό φυσικό αέριο και φυσικά ούτε η συμμετοχή ρωσικών κεφαλαίων στη Χρηματαγορά του Λονδίνου και τα παχυλά συμβόλαια της γαλλικής αμυντικής βιομηχανίας με τη Μόσχα...
Για όλους αυτούς τους -ορατούς- λόγους κι άλλους τόσους αθέατους -και εξίσου σημαντικούς- προκαλεί εντύπωση κι απορία η ασύγγνωστη επιπολαιότητα με την οποία Ευρωπαίοι πολιτικοί χειρίσθηκαν -και επιδίωξαν να διαμορφώσουν- τις πραγματικότητες στο εσωτερικό της Ουκρανίας, δείχνοντας περιφρόνηση για τα εύλογα συμφέροντα κι αδιαφορώντας πλήρως για τις αυτονόητες αντιδράσεις της Ρωσίας.
Ο τρόπος με τον οποίο ενεπλάκη η Ε.Ε. στην ουκρανική κρίση εισάγει μια νέα αντίληψη για το ρόλο της στις διεθνείς υποθέσεις, στο χειρισμό των οποίων καθοδηγείτο, έως τώρα, από τη λογική της «soft» κι όχι της «hard power», αφήνοντας το δεύτερο ρόλο για τις ΗΠΑ...
Η επιλογή της επιβολής κυρώσεων, ως απάντηση της Δύσης στις ρωσικές πρωτοβουλίες, δεν απαντά στα κρίσιμα γεωπολιτικά ερωτήματα που εγείρονται από μια πιθανή επέκταση του υποδείγματος της Κριμαίας και στην ανατολική Ουκρανία...
Η Ευρώπη για άλλη μια φορά δείχνει να μπήκε σε μια περιπέτεια, δίχως να γνωρίζει την κατάληξή της...
Δ.Η. ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ - [email protected]
